Wég Met Die Comfort Zone!

De afgelopen twee weken had ik vakantie. Niet alleen had ik het heel druk met puinruimen en klusjes die ik voor me uit had geschoven, maar ik kreeg ook goed de kans gehad om na te denken en even stil te staan bij waar ik nu ben. Ik dacht na over mijn kinderen, relatie, werk en leven. Als je teveel tijd hebt om na te denken, ga je alles af- en overwegen. En uiteindelijk gaf het me onwijs veel energie om dingen te doen waar ik echt achter sta en die ik echt leuk vind: Fotografie en schrijven.

Waar ik me in het verleden nogal eens door liet tegenhouden, was het feit dat ik voor elk van mijn creatieve uitspattingen geen diploma had. Ik was geen échte journalist, want ik had geen journalistiek gestudeerd. Of, ik was geen échte fotograaf, want ik had geen kunstacademie of fotoacademie doorlopen. Daardoor dacht ik nog wel eens: “Anderen die er voor gestudeerd hebben, zijn veel beter. Waarom willen ze mij dan? Wat heb ik te bieden? Het loopt toch op niks uit.” Het tastte mijn zelfvertrouwen aan. En toen dat zelfvertrouwen op gebied van schrijven een paar jaar geleden ook door anderen werd verbrijzeld, kon ik me er jaren niet meer toe zetten om een pen op het papier te zetten.

Gefrustreerd

Hetzelfde gold voor mijn fotografie. Ik was jaren een leuke bandfotograaf en struinde wekelijks een aantal concerten en festivals af. Toen de digitale spiegelreflex zijn massale intrede deed en voor iedereen toegankelijk werd, werd het aanvragen van fotopassen voor evenementen het foto-equivalent van de Doldwaze Dagen van de Bijenkorf: ellenbogenwerk. Met mijn studenteninkomen was het ook niet mogelijk om betere apparatuur aan te schaffen. Ik was gefrustreerd en moe van het vechten om ergens binnen te komen én van de neerbuigende blikken die ik kreeg van de fotografen met de nieuwste van de nieuwste apparatuur. Het was voor mij een hobby, en de lol was er snel vanaf.

Ik heb het al eerder gehad over de Breek-uit-je-Hokje challenge. Na die challenge zette ik héél voorzichtig weer wat meer stappen buiten mijn comfort zone. Ik was daarvoor al weer begonnen met een beetje fotografie en een beetje schrijven, maar deze challenge leidde ertoe dat ik mijzelf eens streng toesprak. Die stemmen in mijn hoofd die mij elke keer vertelden dat ik niet goed genoeg was, ging ik beter begrijpen. En, hoe raar het ook klinkt, ik ging ze vragen wat nou écht het probleem was. Het hielp me met het verwerven van nieuwe inzichten en ik stortte me vol enthousiasme op het schrijven van kinderverhalen en het bloggen.

Donderslag bij heldere hemel

Maar die vakantie, die vakantie… Weet je waar ik achter kwam na al die overpeinzingen? Dat ik verdorie goed ben in wat ik doe. Het was als een donderslag bij heldere hemel. Ik maak foto’s waar mensen enthousiast over zijn, mijn kinderverhalen worden met plezier voorgelezen, ik vind mijn eigen blogs leuk om te schrijven én ik krijg er een leuke respons op… waar maak ik me nou eigenlijk druk om? Wáárom ben ik nou zo onzeker? Dat is toch nergens voor nodig? Dat inzicht voelde als een bevrijding!

Het gekke is, als je zélf niet tot dat inzicht komt, kan iedereen het je wel honderd keer voorhouden, maar je neemt het gewoon niet aan. Tot die tijd zijn het fijne complimenten en voel je je even goed en gewaardeerd, maar je onzekerheid blijft je parten spelen. Alleen wanneer je je dit ineens zélf beseft en er daadwerkelijk in gelooft, gaat het ook daadwerkelijk bij je leven. En toen barstte de creativiteit los.

Avontuur

Ik heb zoveel ideeën in mijn hoofd nu! Ik bruis en bubbel en alle ideeën willen eruit! Het probleem is dat ik die energie en ideeën niet kan kanaliseren. Het is alsof je dobbert op een zee van plannetjes en je je vishengel hebt uitgegooid, maar dan niks wil bijten. Of dat je beet hebt, en net voordat je je vangst hebt binnen gehaald, glipt het van de haak af. Ik word er een beetje hyperactief van, maar ik weet het zeker: uiteindelijk komt alles goed.

Ik voel me ineens vrij. Vrij om buiten de grenzen te treden die ik eerder als veilig ervoer, maar die me eigenlijk tegenhielden te doen wat ik het leukst vind van alles. En doordat ik uit mijn comfort zone ben gestapt, zie ik ineens mogelijkheden die ik daarvoor niet eens had overwogen. Ik heb mensen benaderd met de vraag of ze me willen helpen. En het gaafst van allemaal is, dat ze dat allemaal willen of al gedaan hebben. Ik word er gelijk ook een stuk vrolijker van! :)

Ik moest alleen zélf die eerste stappen zetten. En nu ga ik ga het avontuur aan!