“Waarom doe je dit? Waarom wil jij zo openlijk schrijven over je leven en de levens van je kinderen?” Het is een vraag die me laatst gesteld werd. Een paar antwoorden had ik wel paraat. Schrijven (bloggen vind ik zo’n lomp woord) is voor mij een uitlaatklep. En ik vind het een fijn idee om herkenbare verhalen te produceren voor mijn lezers. Maar ik ging er toch even wat verder over nadenken.
Want als blogger/schrijver stel je je natuurlijk enorm kwetsbaar op. Daarbij ben ik voor alle toekomstige werkgevers gemakkelijk te vinden op het internet. En ik geef enorm veel bloot over het privé leven van mijn kinderen. Waarom zou je dat in hemelsnaam willen?
Schrijven over specifieke onderwerpen
Zoals de meesten van mijn lezers weten, zijn er een paar specifieke onderwerpen die steeds terugkomen. De niet-zindelijkheid van mijn kleuter en het proces dat we met hem doorlopen. Onze pittige peuter. En mijn zeker-, en vooral onzekerheden. Ik schrijf daarover, omdat ik juist wíl dat die onderwerpen gevonden worden op internet. Om zo de moeders met bijvoorbeeld een niet-zindelijke kleuter mijn verhaal te vertellen. Ik wil hen laten weten dat ze niet de enige zijn.
Toen ik namelijk ging zoeken en advies ging vragen op internet (NOOIT DOEN), kreeg ik namelijk best wel een hoop bagger over me heen. Dat ik niet op tijd begonnen zou zijn met het zindelijk maken van mijn kind. Of juist dat “het vanzelf wel komt”. Maar soms komt het niet vanzelf en aangezien jij je kind het beste kent, weet je dat. Ik wil dat juist dat gevonden wordt. Om anderen een hart onder de riem te steken. Dat je er niet altijd zelf wat aan kunt doen. En dat het soms helemaal niet erg is om tijdig hulp in te schakelen.
Of dat je soms nou eenmaal een pittig kind hebt en daar misschien handvatten voor nodig hebt. Dat je van een relpeuter gewoon nogal eenzaam wordt, omdat je nergens meer naar toe durft omdat hij weg kan lopen of de boel sloopt. Ik zeg niet dat ik de wijsheid in pacht heb, maar ik weet dat ik zelf op een gegeven moment snakte naar nieuwe ideeën die ik kon uitproberen om mijn kind in toom te houden.
Normaal doen
Daarnaast wil ik laten zien dat je best normaal kan doen en een leuke moeder kunt zijn. Dat je kunt kiezen voor “leven en laten leven”. Iedere moeder doet maar wat, roep ik altijd, en niemand heeft een diploma. En net als vele moederbloggers met mij wil ik een eerlijk tegengeluid geven aan alle perfecte plaatjes van opgeruimde, gestylede woonkamers en smetteloze kinderen. Want die van mij zijn dat negen van de tien keer niet. En die tiende keer eigenlijk ook niet.
Ik hoop dus dat ik met mijn verhaal mensen opgelucht adem kan laten halen. Dat ze het best wel goed doen. Dat het dus niet allemaal zo volmaakt hoeft, maar dat je juist in het onvolmaakte moederschap de leukste mama bent voor je kind. En ik hoop dat iedereen mijn soms sarcastische uitlatingen een beetje kan waarderen. Want zo ben ik gewoon een beetje.
Inspireren en verbinden
Ik wil mensen inspireren. Het was namelijk best wel eng om op het schoolplein op iemand af te stappen en daar een praatje mee te gaan maken. Maar ik heb het wel gedaan. En het mooiste compliment wat ik kon krijgen was dat een aantal mensen het óók gingen proberen. Want jongens, wat ik kan, dat kunnen jullie ook. :)
Schrijven over een onderwerp is één ding, maar wanneer mensen zich geinspireerd voelen door jouw verhaal, daar krijg ik kippenvel van. Ik wil daar nog veel meer mee gaan doen. Want als er iets is wat ik geleerd heb over mijn kwetsbare openbaring dat ik niet veroordeeld wilde worden, is dat er heel veel mensen zijn die dat net zo voelen. Dat is toch eigenlijk een beetje gek? Als we allemaal hetzelfde voelen, moeten we er iets mee kunnen. Dat ga ik proberen!
Privé is privé?
Ik geef nogal wat bloot, dat is waar. Maar er is een reden waarom ik Monster!1 en Monster!2 niet bij naam noem. En meestal geen foto’s plaats waarop ze vol in beeld te zien zijn. Dat is om hen nog enige vorm van privacy te bieden. Zodat ze niet straks, als er op hén gegoogled wordt, een waslijst aan privéverhalen naar buiten komt. Tuurlijk, als je echt gaat spitten kom je vast wel wat tegen. En alles wat je op internet zet verdwijnt nou eenmaal nooit meer.
Ik google ze zelf wel eens, om te kijken of ik nergens over de schreef gaan. Tot op heden heb ik me netjes gedragen en worden ze niet gevonden via mijn blog. Hoezee!
Overigens ben ik wel benieuwd naar de redenen van andere bloggers. Waarom schrijven jullie?
Bedankt voor je openheid en kwestbaarheid. Het is nodig om echte verhalen te kunnen vinden over opvoeden ed. Het helpt mij in ieder geval wel!
Vooral voor de blijvende herinnering, het vermaak, de herkenning en daarnaast om dezelfde mooie redenen als jij. We doen allemaal ons best, leer daar waar het kan van elkaar zonder te oordelen en geniet van het moederschap zoals het is. Perfect hoeft het niet te zijn!
Bloggen is voor mij een uitlaatklep en ondertussen is het ook een bron van inkomsten geworden.
Auteur
Bron van inkomsten is voor mij nog wat te vroeg. Ik heb soms wel wat kleine inkomsten, maar alles vanuit de blog is echt een extraatje. :)
Ik vind een tof wijf met een geweldige schrijfstijl en daardoor een killer van een blog!
Er moet natuurlijk staan ik vind je een tof wijf ?
Ik blijf dit heel erg lastig vinden. Ik schrijf en plaats foto’s van mijn kinderen. Inmiddels veel minder persoonlijk over mijn kinderen dan een paar jaar geleden. De dingetjes waar ik toen tegen aan liep en mee maakte, maakt denk ik elke ouder van een baby/ peuter wel mee. Maar nu zitten er twee op school. Aan de ene kant wil ik graag dat stukje herkenbaarheid schrijven, dingen waar ik tegen aan loop maar aan de andere kant wil ik mijn kinderen niet voor het blok zetten. Een dingetje waar ik mee blijf stoeien. Maar dat is goed denk ik, er over blijven nadenken.
Inspireren en verbinden, dat is wat je doet. Met jezelf als inzet. Mooi en ontroerend.
Ik vind het echt goed dat je dit doet! Ik dacht eerst even ‘maar noem je ze dan bij naam?’ dus ik vind het wel heel goed dat je dat niet doet. Zo kun je andere moeders en mensen helpen door jouw verhaal te delen, maar denk je ook aan de privacy van je kinderen! Malou x
Gewoon een heerlijke uitlaatklep! Vertellen over dingen die ik leuk vind, en soms ook wel persoonlijk inderdaad :)
Prachtig. Je verwoordt precies waar ik ook mee zit en inspireert me om gewoon wél te delen!
Ik vind het knap hoe jij alles weet op te schrijven, zonder in te breken op privacy. Dit vind ik, zeker bij kinderen, erg belangrijk. Ik heb een paar van je berichten gelezen en ik vind ze heel fijn geschreven. Ik heb dan nog geen kinderen, maar als die er komen dan weet ik nu wel waar ik advies kan vinden, bij jou!
Wat een heerlijk oprecht artikel, daar hou ik van! Ik moest er ook een beetje om lachen om eerlijk te zijn. Met name het stukje ‘En die tiende keer eigenlijk ook niet’. Je schrijft erg leuk en daardoor is het des te fijner dat schrijven voor jou een uitlaatklep is. Het is ook leuk om te lezen! Zelf schrijf ik ook graag. Om een uitlaadklep te hebben, omdat ik iets zo leuk óf belangrijk vind dat ik het wil delen/laten zien of omdat ik gewoon graag bezig ben met mijn stukje ‘online wereld’ waarin ik bepaal en creëer :-)
Ik vind je website heerlijk om te lezen, omdat het inderdaad herkenbaar is. Daarnaast zijn wij allebei liefhebbers van een flinke dosis sarcasme :-D
Ik ben zelf begonnen met mijn website omdat ik nogal Koos Hobbyloos was. Ein-de-lijk heb ik een bezigheid! Die qua tijd wel af en toe de spuigaten uitloopt, maar hey, scheelt weer sherry drinken ;-)
Hier is schrijven een passie, een manier om mijn gedachten te uiten en de vrijheid aan de lezer ze wel of niet te lezen. Al kijk ik wel uit wat ik wel en wat ik niet deel. Hoe groter de website wordt hoe meer bewust ik me ben van mijn openbare leven online. ;)
Schrijven is mijn uitlaatklep. Daarnaast mag ik graag nadenken en mijn visie en verbazing delen over bepaalde zaken. Het is leuk om te ervaren dat anderen zich met je mee verbazen!
Interessant om je beweegredenen te lezen. Het lijkt me best een dilemma: de persoonlijke dingen van je kind blootgeven versus andere ouders een hart onder de riem steken/informatie geven. Zelf houd ik het meestal wat oppervlakkig en dicht bij mezelf, ik heb liever geen privé-verhalen over mijn zoon online staan, maar ik kan me goed voorstellen dat jij ervoor kiest sommige dingen wel te delen om bovenstaande reden. Slim om daarbij de namen van je kinderen achterwege te laten. Ik heb mijn peuters naam wel eens genoemd maar doe dat ook steeds minder. Herkenbare foto’s plaats ik sowieso niet. En mijn reden voor mijn blog? Ik wil schrijven. Schrijven, schrijven, schrijven. Ik hou van letters, teksten maken, sleutelen en met woorden spelen. En een blog is een handige manier om mezelf te ‘dwingen’ het dan ook te doen ;)
Auteur
Dat schrijven schrijven schrijven…. dat herken ik wel heel erg hoor :) Het scheelt bij mij qua zoeken op naam ook wel een beetje dat ze niet mijn achternaam hebben. Wordt de link iets minder snel gelegd straks. Aan de andere kant, je weet niet wat er in de toekomst met het internet gebeurt en hoe zoekmachines gaan werken, maar… dat neem ik nog maar even voor lief. En elke keer blijft het een dilemma. Ik kan je vertellen dat er heel veel dingen zijn die ik bewust ook niet geplaatst heb :)