Waarom de fuck-it list een fantastische uitvinding is

Sinds een jaar heb ik geen bucket list, maar een fuck-it list. En ik moet zeggen, het werkt heel rustgevend om tegen bepaalde personen en situaties gewoon fuck it te kunnen zeggen. Niet hardop (nouja, soms wel) maar in mijn hoofd. Ik geef zo aan mezelf aan hoe niet-belangrijk ik iets vind. En dat het iets is wat ik niet wil doen of (op dit moment) geen aandacht aan wil besteden.

Want weet je, ik heb al genoeg zaken om me druk om te maken. De verbouwing van de boerderij. Mijn kinderen. Een nieuwe omgeving en nieuwe mensen die ik moet leren kennen. Daar kan ik bijzaken momenteel helemaal niet bij gebruiken.

Eigenlijk maak ik gewoon een schifting van wat (en wie) ik wel belangrijk vind en wie niet. Zoals een van mijn favoriete comic karakters ooit zei: “You get what everyone gets. You get a lifetime”. Eén dus, en daarin wil ik graag dingen doe die ik leuk vind (oh, als je hem weet, krijg je de volgende keer dat we elkaar zien een koekje).

De credits van de fuck-it list gaan overigens naar Claudia de Breij, die de term in haar boek “Neem een geit” introduceerde.

Wat is het dan, zo’n fuck-it list?

Nou, heel simpel. Het is een lijst van zaken, personen, situaties of gebeurtenissen waar ik geen energie in wil steken omdat ik er toch niets aan kan veranderen en moet accepteren dat het zo is, of omdat ik er geen zin in heb. Want ik heb het al druk genoeg. Ik wilde in mijn hoofd niet allemaal gedachtes hebben waar ik me óók nog eens bezig moest houden.

En dat kan ik heel goed. Dingen overdenken. Piekeren. Me zorgen maken over de meest nutteloze dingen. Zoals hoe ik overkom op andere mensen. Wat andere mensen van mij vinden. Over een opmerking die iemand maakte en die mij raakte. Waar ik me véél te druk over maak, en die ander is het waarschijnlijk allang weer vergeten. Of toch niet…?

Schuldgevoel en onzekerheid

Gek werd ik ervan. Van nature ben ik iemand die iedereen graag te vriend houd. Maar newsflash! Dat kan dus helemaal niet! Zelfs als je het probeert zijn er altijd mensen die je niet liggen. Op je werk niet, in je omgeving niet. Iedereen is verschillend en voelt zich aangetrokken tot andere mensen. Vriendjes met iedereen? Kansloze missie. En hoewel ik dat rationeel heel goed weet, zat me dat gevoelsmatig enorm dwars. En daar werd ik dan weer gigantisch onzeker van.

Buiten dat, ik weet dat ik me nogal eens in mijn eigen bubbel bevind. Dat wil zeggen dat ik wéét dat ik alweer te lang niets van me heb laten horen, maar even niet de puf heb om die bubbel te doorbreken. Voel ik me hartstikke schuldig over. Het onderhouden van sociale contacten is niet mijn sterkste kant. Zeker niet als ik in een periode zit van dikke vette veranderingen en zorgen.

Elke keer neem ik me voor om het beter te doen, vaker te bellen of te appen, en elke keer vergeet ik het weer. Of zie ik de agenda en besef ik me dat de weekenden alweer vol zitten voor de komende twee maanden. Sorry, vriendjes…

Fuck it!

Mijn hoofd was dus, kun je je indenken, één grote warboel van ellende. Ik kon de hoofd- en bijzaken amper meer uit elkaar houden.

Op een gegeven moment, ergens vorig jaar, toen ik me weer eens zat op te winden over iets waar ik tóch niets aan kan veranderen, dacht ik: Fuck it! Wat interesseert mij dat nou eigenlijk? Wil of moet ik er iets aan veranderen? Nee? Waarom maak ik me er dan druk om? En wat is het ergste wat me kan gebeuren wanneer ik géén aandacht schenk aan die ene opmerking?

Aldus geschiedde, de fuck-it list was geboren. En sinds die tijd leef ik er naar. Het helpt me om inderdaad die hoofd- en bijzaken van elkaar te scheiden. Als ik me ergens zorgen over maak stel ik mezelf maar één vraag: is het écht belangrijk, of zeg ik fuck it? Moet ik er iets aan doen, of moet ik het van me af laten glijden?

Mensen op de fuck-it list

Overigens wil ik er een kanttekening bij zetten: Ik ben geen haatdragend persoon. Verre van (want daar heb ik alleen zelf last van en iets haten is doodvermoeiend, dus fuck it). De fuck-it list is er om rust in mijn hoofd te brengen en prioriteiten te stellen. Dus de personen die erop staan, zijn gewoon personen waar ik momenteel geen energie in wil steken.

Niet omdat ik ze niet meer aardig vind. Als we elkaar tegenkomen zal het zeker nog wel gezellig zijn. De reden kan al zijn dat we gewoon uit elkaar zijn gegroeid. De fuck-it list is er om dat gegeven te accepteren voor wat het is. Of het zijn mensen waar ik mee om ga omdat het moet, maar waar ik me a) niets van aantrek als ze iets zeggen wat ik niet leuk vind en b) waarvan ik weet dat het nooit goede vrienden zullen worden. Omdat ik dat zélf niet wil. Even goede vrienden (of niet), maar meer zit er niet in.

Wat staat er op mijn fuck-it list?

Nou zijn jullie natuurlijk retebenieuwd wat en vooral wie er op mijn fuck-it list staan. In ieder mens schuilt een liefhebber van leedvermaak. Nou, lieve lezers, relax: daar wijd ik niet over uit. Omdat het dus niet meteen betekent dat ik iemand niet aardig vind (de meesten vind ik best aardig).

Maar toch een paar voorbeeldjes van de afgelopen tijd:

• De kinderkamers die niet op tijd af kwamen. Fuck it, we hadden daarna nog twee weken, dat ging echt wel lukken. Kwestie van planning omgooien. Uiteindelijk zijn ze nóg niet helemaal af, want er moeten nog wat kleine dingetjes opgehangen worden. Maar fuck it. Ze kunnen er slapen en spelen.
• Als ik twijfel of ik een bepaald kledingstuk wel of niet naar mijn werk aan kon trekken. Fuck it, het kan prima. Ik vind het leuk, het is niet aanstootgevend of kwetsend, of je moet niet van Disney houden maar fuck it, dat is jouw probleem.
• In dat verlengde daarvan: heb je een probleem en wil je dat mijn probleem maken? Fuck it. Ik begin er niet aan. Als ik je een beetje aardig vind en sta je niet op mijn fuck-it list, wil ik overigens best wel even met je meedenken maar ik ga niet de kar trekken.
• Mijn huishouden. Huishouden is per definitie stom. Een huis schoonhouden met twee jongens midden in een verbouwing? Kansloos. Fuck it, dus. Ik doe de noodzakelijke dingen en de rest kan me even niet boeien. Komt wel weer een keer als het verbouwen even stil ligt en beide jongens naar school gaan.
• Het nieuwe schoolplein. Ik ben niet zo’n held dus, in het maken van nieuwe contacten. En waar mijn kleuter zijn nieuwe school spannend vond, vond ik dat van het nieuwe schoolplein. Maar fuck it. Het komt vanzelf! En anders maar niet.

Vrolijk leven

Maar er gaan ook dingen af. Soms maak ik me zo lang niet meer druk om iets dat ik er vanzelf niet meer aan denk. Dan staat het er niet meer op en zit het ook niet meer in mijn hoofd. Het helpt mij enorm en het geeft me heel veel rust. Ik kan de dingen die ik wél belangrijk vind dus aanpakken (zoals weer een keertje wat van me laten horen…). En omdat ik ze leuk vind, word mijn leven daar een stuk vrolijker van.

Fuck yeah, dus eigenlijk. :)

Is de fuck-it list ook iets voor jou? Of heb je een andere manier om de structuur te bewaren en je hoofd niet te verliezen?