Volmaakt Onvolmaakte Moeders: Gastblog van Emmeke

Een tijdje geleden deed ik een oproep aan alle bloggende moeders om een blog te schrijven voor Volmaakt Onvolmaakt, om een keer een kijkje te nemen in hun volmaakt onvolmaakte leven als moeder. Daar werd massaal gehoor aan gegeven! Elke donderdag deel ik één van hun verhalen. Lees ze allemaal en besef je dat alle moeders maar wat doen. Dat niemand een diploma heeft, en niemand volmaakt is als moeder. Maar dat je juist in dat onvolmaakte de leukste moeder bent die jouw kind zich maar kan wensen!

Emmeke is de volgende in de serie Volmaakt Onvolmaakte Moeders die haar verhaal vertelt. En dat voorstellen, dat was meteen al even lastig!

“En Emmeke, wat doe jij?”

Voor het schrijven van deze gastblog werd me gevraagd om mezelf ook even voor te stellen, maar dat is nogal een puntje voor mij. En daarom nu net het onderwerp waar ik over wou schrijven.

Het is namelijk die vraag waar ik op feestjes altijd met m’n mond vol tanden van kom te staan. “En Emmeke, wat doe jij?” Met hakken en stoten komt er altijd een warrig verhaal met termen als breien, webshop, tekenen, eigenlijk juffrouw, en dan als laatste: Moeder. Ik heb het gevoel dat ik moet beginnen met de activiteiten rondom mijn website, omdat ik anders het gevoel heb als verwend prinsesje bestempeld te worden. Of dat ik niet meetel als ‘werkloze’. En dan na het feestje altijd dat gesprekje met mijn man: “Wees er toch niet zo onzeker over, alles wat je doet doe je zo goed!”

Thuisblijfmoeder… of toch aan de slag?

Ik kan me voorstellen dat je toe bent aan wat verduidelijking: Toen ik zwanger was van ons zoontje Theo hebben mijn man (toen nog mijn vriend; eerst een kind, dan de ring!) en ik besloten dat hij voor het inkomen zou zorgen en ik thuis kon blijven voor ons zoontje. Zijn moeder was er vroeger altijd voor hem geweest wat hij heerlijk heeft gevonden. Mijn moeder werkte altijd wat ik best jammer vond. De eerste maanden na de bevalling vond ik het dan ook een heerlijke gedachte dat ik elke dag bij Theo kon zijn. Ik had medelijden met alle moeders die weer aan het werk moesten.

Maar aangezien ik als creatieve geest toch niet stil kan zitten, pakte ik na een paar maanden de werkzaamheden rondom m’n webshop weer op. Dat zou ik niet willen missen. Gelukkig valt het (meestal) goed te combineren, maar het leven als thuiswerkende moeder is niet altijd even ontspannend. Inmiddels heb ik soms jaloerse gevoelens voor alle moeders die lekker een paar dagen naar hun werkplek kunnen gaan.

Schuldgevoel

Ter verduidelijking: ik heb een hele mooie website: www.emmeke.nl. Met blog, webshop, illustraties en DIY’s waar ik allemaal echt veel tijd in steek. Maar voor mensen buiten dit vakgebied is dat misschien moeilijk in te zien. Dat alles eerst gemaakt, geschreven en gepubliceerd moet worden. Bovendien zit ik er niet voor op kantoor van 9 tot 5, maar thuis tijdens middagdutjes en de avonduren aan te werken. En dan zal je altijd zien dat Theo net wakker wordt als ik midden in een project zit. Soms ga ik dan wel eens door en negeer ik Theo half. Laat hem maar een beetje rondscharrelen en grijp pas in als hij zich bezeerd heeft, terwijl het eigenlijk mijn verantwoordelijkheid is om het ongelukje voor te zijn.

En dat zijn soms wel momenten waarop ik me schuldig tegenover Theo voel. De afspraak was dat ik er voor hem zou zijn. Bovendien is dat ook wat ik het liefste wou en nog steeds wil! Soms vraag ik me dan af voor wie ik eigenlijk zo druk bezig ben met mijn website. Deels is dat wel voor mezelf: creatief bezig ben ik toch, of ik het nu online zet of niet. Maar deels is dat ook voor ‘die mensen op de feestjes’, zodat ik het gevoel heb er bij te horen. Want gewoon maar een huismoeder zijn, dat kan toch niet anno 2016…

Trotse moeder!

Dan sta ik daar weer naast mijn naaimachine een verdrietig kindje te troosten. Die twaalf kilo’s op mijn armen die ik helemaal zelf heb gemaakt, de heerlijke babygeur die me ontroerd en dan denk ik aan die vraag: “En Emmeke, wat doe jij?” En in mijn hoofd schreeuw ik dan met enorme trots dat ik moeder ben! Want wat is daar mis mee? Het is de mooiste zegen ooit! Waarschijnlijk zijn er genoeg mensen die het ontzettend respecteren dat ik voor mijn zoontje kies in plaats van mijn carrière.

Bovendien zal niemand denken dat ik een lui prinsesje ben, want moeder zijn is een fulltime baan met aaneensluitend dag-, nacht- en weekenddiensten. Daarom heeft mijn man zo gelijk, ik moet trots zijn op wat ik doe. Dus de volgende keer dat iemand mij vraagt: En Emmeke, wat doe jij? Zeg ik éérst vol trots dat ik moeder ben. En oja, ik run ook nog een te gekke website!

Bedankt voor je verhaal, Emmeke! Uit ervaring weet ik dat het ondernemerschap en moederschap een behoorlijke uitdaging is om goed te ondernemen, dus je mag er zeker trots op zijn! :) Kijk vooral ook eens op haar supermooie website: Emmeke!

Volgende week praat Karlien over hoe zij omgaat met de onvolmaakte ideeën over het moederschap!

PS: Wil jij ook een keertje schrijven in deze gastblog-serie? Stuur me een berichtje!