Volmaakt Onvolmaakte Moeders: Gastblog van Kris

Een tijdje geleden deed ik een oproep aan alle bloggende moeders om een blog te schrijven voor Volmaakt Onvolmaakt, om een keer een kijkje te nemen in hun volmaakt onvolmaakte leven als moeder. Daar werd massaal gehoor aan gegeven! Elke donderdag deel ik één van hun verhalen. Lees ze allemaal en besef je dat alle moeders maar wat doen. Dat niemand een diploma heeft, en niemand volmaakt is als moeder. Maar dat je juist in dat onvolmaakte de leukste moeder bent die jouw kind zich maar kan wensen!

Deze week de gastblog van Kris. Kris moest vechten tegen de ongevraagde, goedbedoelde maar kwetsende adviezen van de buitenwereld… tot ze eindelijk erkenning kreeg. 

Ik ben Kris, mama van Guillaume (bijna 3,5 jaar) en Thibault (bijna 1,5 jaar) en verloofde van Benoit, aka papa/sweetie.

Doen wij het goed als ouders?

Dat is een vraag die ik me vaak stel, enerzijds omdat ik perfectionistisch ben en vind dat je jezelf die vraag moet durven stellen, anderzijds puur uit onzekerheid. Uiteraard wil je als ouder niets dan goed voor je kinderen, maar ook met goede bedoelingen kan het slecht aankomen.

Onze roze-wolkjes-baby

Guillaume was onze eerste baby waarbij alles zeer spontaan verliep. Hij was een goed-etende en perfect-volgens-het-boekje-evoluerende lachebek van een baby. Vanaf het moment dat ze het pasgeboren “hoopje baby” in mijn armen legden, straalde ik van trots. Meer dan een jaar later zat ik nog steeds glunderend op mijn roze wolkje. De zo gevreesde baby blues kwamen er nooit, ik had energie voor tien, er leken geen compromissen te hoeven worden gesloten tussen het pre- en post-babytijdperk en ik voelde me gelukkiger en completer dan ooit tevoren.

Ik stelde me dan ook geen vragen bij mijn moederschapsbekwaamheden. Want met zo’n perfect mini-mensje was ik vast ook een perfecte mama! Ja, ik beken, ik was die stralende mama, overlopend van liefde, die de nachtmerrie is van elke jonge mama die het wel eens moeilijk heeft…

En dan een donderwolkperiode…

Helemaal klaar voor een tweede wondertje, werd ik wee zwanger. Naast het feit dat hij weinig bewoog gedurende de zwangerschap, liep alles goed tot aan de bevalling. Tijdens de bevalling werkte hij niet mee, daalden allebei ons hartslagen… Gelukkig kwam door bekwame mensen rondom mij in het ziekenhuis alles goed. De Apgar score werd 6, dus moest ik even wachten op een tweede (8) en derde meting (9) vooraleer ik Thibaultje in mijn armen kon nemen.

Maar ik voelde me niet zoals de eerste keer waarbij ik aan de wereld wilde roepen: “Kom eens kijken naar de meest perfecte jongen ooit gemaakt!”. Mijn bezorgdheid stak de kop op en ik kon alleen maar denken “Er scheelt iets aan deze jongen”. Tijdens de 4 dagen in de kraamkliniek heb ik ook aan iedereen –tevergeefs- mijn bezorgdheid geuit. Het werd weggewuifd.

Goed bedoeld, maar kwetsend

Bij iedereen in mijn omgeving kreeg ik reacties die me alleen maar ongelukkiger maakten en vaak werden dat goed bedoelde tips – die daarom niet minder kwetsend waren- dat ik er beter zou over zwijgen. Alsof het uitspreken het meer waar maakte. Achteraf bleek dat meerdere familieleden ook toen in het ziekenhuis iets vermoedden, maar ofwel het zelf onderdrukten ofwel mij wilden sparen.

Op de leeftijd van 6 maanden was Thibault een slappe baby met een zwakke gezondheid die moest worden vastgehouden als een pasgeboren baby. Argumenten dat zijn broer op die leeftijd al kon zitten of al “papa” zei of begon te kruipen, werden al gauw weggewuifd met clichés als “alle kinderen zijn anders” of “hij komt er wel”.

Intussen kwijnde ik weg. Ik huilde dagelijks bij elke (borst)voeding, maar ik ging op de automatische piloot door alsof er niets aan de hand was. Dat is heel raar; als ik vrolijk, verontwaardigd, verbaasd of boos ben, staat dat op mijn gezicht te lezen. Maar als ik verdriet heb, zet ik blijkbaar (onbewust) een masker op en denkt iedereen dat alles goed gaat terwijl het tegendeel waar is.

Eindelijk erkenning!

In februari was er dokter De Cono die eindelijk zag dat het hypotone (slap zijn) in combinatie met de acute longproblemen en de langwerpige vorm van zijn hoofd drie zaken waren om verder te gaan onderzoeken. Hoe raar ook; dat was de dag dat ik me kon herpakken. Ik zal dokter De Cono altijd dankbaar zijn om me die helpende hand te reiken die ik zo nodig had. Het probleem  was erkend. We konden een oplossing zoeken en werken naar de toekomst.

Een jaar later

Intussen hebben we de alles-verklarende antwoorden gevonden in de diagnose van het Koolen-de Vriessyndroom (KDVS). We hebben we veel doktersbezoeken, gaan naar de kiné, krijgen thuisbegeleiding en helpen Thibault waar we kunnen. We doen ons best, maar volmaakt is het zeker niet. Ik ben niet de perfecte moeder, ik ben niet de perfecte partner, niet de perfecte collega en zeker niet de perfecte dochter, zus of vriendin.

Het voelt soms aan alsof ik overal half werk doe maar daar heb ik tot op zeker niveau vrede mee. Al baal ik ook als iets misloopt en huil ik ook als Guillaume boos is omdat ik niet op tijd thuis ben. Maar die momenten zijn momenteel eerder een uitzondering dan de regel. Ik ben uit een diep dal geklommen en ben terug gelukkig. Met mijn drie mannen. Niet perfect, maar wel perfect voor mij!

Bedankt voor je ontroerende verhaal, Kris! Perfectie zit niet in het perfecte plaatje naar de buitenwereld, maar in hoe eenieder omgaat met de situatie zoals die is. Bezoek ook de blog van Kris: http://www.kool-family.com. Daar blogt ze over haar familie, uitstapjes, reisjes, haar huwelijksplannen en haar zoontjes.

Wil jij ook een gastblog schrijven over jouw volmaakt onvolmaakte moederschap? Stuur me dan vooral een bericht of laat een reactie achter!