Afgelopen december ging ik met mijn moeder shoppen in Maastricht. Ik pikte haar met de trein op en samen reisden we verder richting zuiden. We waren Roermond nog niet voorbij en ik zat ongegeneerd te janken in de coupé. Omdat we gingen verhuizen en wij opnieuw een schoolkeuze moesten maken. En dat vond ik verschrikkelijk.
Op dat moment zaten we natuurlijk ook middenin de spanning dat niemand ons kon of wilde helpen met onze oudste. Ik was gigantisch gefrustreerd met de trage gang van zaken (en als ik heel eerlijk ben, ben ik dat nu weer, want we zitten al drie weken te wachten op een terugkoppeling van de GGZ met een diagnose). En Monster!1 had het moeilijk op school en de BSO. Héél langzaam was hij aan het ontdooien. Het had ruim twee maanden geduurd voordat hij niet meer bij de juf op schoot hoefde te zitten als ik weg ging. Nog steeds zwaaide hij de meeste keren met een pruillip.
Ik voelde me een vreselijk slechte moeder. Hoe kon ik hem dit áándoen?! Als hij straks eindelijk gewend zou zijn, om hem nóg een keer in zo’n situatie te gooien? Het brak mijn hart in tienduizend kleine stukjes, keer op keer opnieuw. Maar ik moest altijd sterk zijn, voor hem. En toen ik eindelijk samen met mijn eigen moeder in die trein zat en mijn zorgen onder woorden probeerde te brengen, hoefde dat sterk zijn niet meer. Ik brak. Tot voorbij Sittard heb ik zitten grienen.
Ontwikkeling met sprongetjes
Iedere ouder weet dat de ontwikkeling van kinderen met sprongetjes gaat. Dat houdt niet op bij peuters, maar gaat gewoon door. Onze kleuter heeft ons in de tussentijd verbaasd. Heeft in de afgelopen maanden een gigantische sprong gemaakt. Van een onzeker ventje dat last had van het afscheid nemen, naar iemand die nu opspringt en voor het raam gaat staan wachten… om me vervolgens enthousiast uit te zwaaien. Dat had ik drie maanden geleden niet gedacht. Daardoor maakt wat we moeten gaan doen inmiddels ietsje gemakkelijker. Maar ondanks ondanks dat we gigantisch veel zin hebben in de verbouwing en de verhuizing, blijft het kiezen van een nieuwe basisschool vervelend etteren in mijn achterhoofd.
Morgen gaan we naar Doesburg om een nieuwe basisschool uit te zoeken. Twee opties, dat is te overzien. We hebben lang getwijfeld of we Monster!1 mee moesten nemen of thuis zouden laten. Want wanneer begin je met het bespreken van een nieuwe school? Hoeveel van de verhuizing beseft onze jongen werkelijk, en hoeveel ervan is abstract en kan hij niet bevatten? En moeten we hem het aandoen om hem twee scholen te laten zien, waar hij daarna over kan piekeren? Dat ie straks dus weer ineens niet meer wil… want dat zou niet de eerste keer zijn? We weten het niet.
De verhuizing
Maar hij gaat mee. Want over de verhuizing zelf zijn we inmiddels veel aan het praten. Want na een logeerpartijtje wilde hij ook een huis met een grote tuin, net als opa en oma. Dat was voor ons het perfecte bruggetje om over ons nieuwe huis te beginnen! Inmiddels wil hij een grote tuin én een LEGO kamer. En een trampoline. Oh, en een groot huis dus. Helemaal prima, gaan we regelen natuurlijk. :) Hij mag zelfs zijn eigen kamer uitkiezen!
Vanavond hebben we uitvoerig gepraat over de nieuwe scholen. Dat we gingen kijken naar zijn nieuwe school, met een nieuwe juf, bij zijn nieuwe huis. “Is daar ook mijn eigen stoel?” vroeg hij bedenkelijk. “Daar krijg jij een helemaal nieuwe stoel,” antwoordde ik. Hij knikte tevreden. “Ga ik dan ook naar de nieuwe Weijdewijs (BSO, red)?” Ik glimlachte bemoedigend. “Misschien is die daar wel. We zullen zien.” Hij leek tevreden met zijn antwoord en leek enthousiast over het tripje. Goed nieuws!
Opnieuw een schoolkeuze
Hij pakt het dus verschrikkelijk goed op en ik ben mega trots op mijn gevoelige ventje. Maar toch zie ik er tegenop. Niet alleen vanwege Monster!1, maar ook omdat de vorige keuze van een basisschool een lastige bevalling voor míj was. Bijna obsessief ging ik te werk in die schoolkeuze, en ook dat begint dus eigenlijk gewoon weer opnieuw. Godzijdank heeft Doesburg een stuk minder scholen en dus een stuk minder te kiezen. Da’s maar beter ook.
Ik denk dat het het lastigst is omdat we nu zo’n fijne school hebben. Helaas kunnen we die niet meeverhuizen, dus we moeten écht. En morgen is het zover. Voor iedereen is het dus spannend.
Kinderen passen zich aan
De psycholoog zei in één van de onderzoeksgesprekken: “Zelfs gevoelige kinderen zijn heel weerbaar en kunnen een hoop hebben. Maak je alsjeblieft niet teveel zorgen over de verhuizing, je zult zien dat kinderen zich heel gemakkelijk aanpassen.”
Aan die woorden heb ik me de afgelopen weken vastgeklampt. Niet alleen voor hem, maar ook voor mijzelf. Wanneer we weer het hele zindelijkheids- en GGZ-verhaal uit de doeken moeten doen. Mijn angst dat hij meteen een stempel krijgt. Maar als hij zich gemakkelijk kan aanpassen, moet ik dat ook kunnen. Dus we gaan morgen een school kiezen en hij mag daarbij zijn. En als hij een uitgesproken voorkeur heeft, laten we dat zeker meewegen in de uiteindelijke beslissing.
Ik moet alles gewoon maar laten gebeuren. En in ieder geval proberen om me niet zoveel zorgen te maken over de schoolkeuze of te veel te vergelijken met wat we nu hebben. Monster!1 heeft het piekeren dus écht niet van een vreemde.
En ik weet zeker dat, als we straks een keuze hebben gemaakt, ik net als hij de eerste schooldag opnieuw doe. Dat ik opnieuw gigantisch mijn tranen moet gaan zitten inhouden en pas buiten in janken kan uitbarsten. Is vast een goede binnenkomer bij de nieuwe club schoolpleinmoeders. ;)
Zijn jullie verhuisd met jonge schoolgaande kinderen? Hoe hebben jullie de overgang naar een nieuwe school ervaren?
Ik voel je helemaal! Ik vind het al een drama dat we onze driejarige in moeten schrijven. Laat staan dat je dit zou moeten doen in jullie situatie. Ik wens je heel veel succes en een beetje sterkte. Grienen mag, dat is toch het ultieme houdenvanjekind-gevoel? Jullie kunnen dit!