Jemig, het is alweer december. Het jaar loopt alweer ten einde. Tijd voor een terugblik van wat er allemaal gebeurd is… maar dan net even iets anders. Want een jaar is lang en dan wordt dit een ellenlang verhaal van gebeurtenissen. Nee, dit jaar doe ik het anders. Dit jaar vraag ik me af: Wanneer was ik trots op mij?
Want weet je, er is veel te veel kritiek. Op elkaar, maar ook zeker op jezelf. Ik betrap mezelf er wel eens op dat ik soms zo negatief over mezelf ben… terwijl ik enorm ben gegroeid. Heel veel voor elkaar heb gekregen. Veel heb geleerd. En ik ben niet de enige. Iedereen leert elk jaar bij. Dus ik moedig jullie aan om eens naar jezelf te kijken: Wanneer was jij trots op jou?
Het leven gaat veel te snel. We nemen amper de tijd om even te kijken naar wat we hebben bereikt. Dingen waar we juist even bij stil moeten staan. Je hebt het namelijk wel maar mooi even voor elkaar gebokst! En daar mag je hartstikke trots op zijn. Dus daarom: De “Trots op Mij” tag! Ben eens schaamteloos trots op jezelf. Geniet eens van dat gevoel. Je hebt het gewoon geflikt. Kijk eens wat je voor elkaar gekregen hebt. Goed bezig, ik!
Spelregels van de Trots op mij-tag:
Wat heb ik lang getwijfeld. Gewikt en gewogen. Kon ik de kinderen wel uit hun vertrouwde omgeving halen? Wilde ik wel weg uit ons leuke huis in die fijne stad Culemborg? Wat zou ik allemaal gaan missen? We waren bijna klaar in ons oude huis, nog maar een paar ruimtes te gaan… wilde ik wel weer helemaal opnieuw aan een verbouwing beginnen? Ik wil best toegeven dat ik, voordat we de knoop definitief doorhakten en ook ver daarna, regelmatig tranen met tuiten heb gejankt bij het idee om te verhuizen. Maar we hebben doorgezet; we hebben het gedaan.
We pakten ons boeltje en we vertrokken naar een woonboerderij in Doesburg, een plaats waar we niemand kenden en begonnen vol enthousiasme aan de verbouwing. Dat leidde tot een bovenverdieping die nu bijna klaar is, grootse plannen voor de benedenverdieping en een prachtige werkkamer. En, waar ik het allertrotst op ben van allemaal: Ik heb de (kleine) jongens zo goed voorbereid dat de overgang vrijwel vlekkeloos ging. Heb ik toch maar mooi voor elkaar gekregen.
Het is best moeilijk om te besluiten om je baan vaarwel te zeggen. Want je baan, da’s toch veilig. Je hebt een vast maandelijks inkomen. Leuke collega’s. Iets te doen wat je volledig onder de knie hebt en dus erg vertrouwd is. Wat als je dat allemaal opgeeft? Je weet toch niet wat er dan gebeurd? Wat moet je dan? Kan je dat wel?
Ja hoor, dat kan je. Je bent namelijk veel sterker dan je denkt. Ik stopte net na de start van onze verhuisperiode. Niet direct vanwege de verhuizing. Ik was er namelijk steeds van overtuigd dat ik zou blijven werken. Die reistijd? Die nam ik wel voor lief. Maar toen kregen we de diagnose ASS voor onze kleuter onder onze neus geduwd en mijn perspectief veranderde. Hij had het namelijk al lastig met de BSO. Kon ik hem vier dagen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat ergens onder brengen?
Nee, dat kon ik echt niet. Dus ik hakte die knoop door. Ik stopte met werken voor mijn kind. Op het moment dat ik het deed voelde het als een bevrijding. Nog steeds is het een van de beste beslissingen geweest in het afgelopen jaar. Al is het maar vanwege die reistijd die in de spits niet één uur, maar minstens twee uur blijkt te zijn.
Maar goed, en dan? Het was fijn om de zomervakantie thuis te kunnen zijn voor de jongens. Ze konden zo heel goed wennen aan de nieuwe omgeving. Alleen moet je op een gegeven moment toch weer iets anders. Ook omdat ik na twee maanden snakte naar volwassenen om me heen voor een gesprek op niveau. Maar wat wilde ik gaan doen?
Ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg aan mijn favoriete opdrachtgever of ik niet freelance, maar in dienst zou kunnen gaan schrijven. Voor degenen die me langer dan vandaag kennen, da’s wel een dingetje. Want ik fix vaak alles voor iedereen, maar mezelf cijfer ik nog wel eens weg. Dat is niet alleen een Mom Thing maar ook zeker een Linda Thing.
Woehoe, dat kon! Dus nu ben ik 22 uur per week in de weer voor Oudermatch.nl en zoek ik nog iets voor een uurtje of 10 / 15. Liefst vanuit huis. Any takers?
Het kostte me jaren, maar het is me gelukt: Ik ben gestopt met roken. Is het hebben van kinderen en hun hele opvoeding één groot cliché? Het stoppen met roken is nog veel meer cliché-erig. Want ja, je moet er echt aan toe zijn. Nee, hulpmiddelen maken geen schijn van kans als je het niet zelf ook echt wil. Ja, het is een gigantische hel waar je doorheen moet. Ja, het was onnoemelijk zwaar.
Maar ik was er aan toe. Het is me gelukt. Hoe ik dat deed? Ik was er zelf helemaal klaar mee. Nee, ik deed het niet voor de kinderen. Ik deed het niet voor het geld. Toegegeven, het is allemaal een mooie bijkomstigheid. Dat de jongens zich mij niet zullen herinneren als een moeder die altijd even naar buiten moest en die zelf (in)direct meerookten. Maar voor hen was het niet. Het was echt alleen voor mij. Omdat ik het wilde voor mezelf. En ik heb het geflikt. Trots op mij!
Het was zwaar. Het is een van de allermoeilijkste dingen die ik heb gedaan. Als buitenshuis-werkende moeder kun je het je niet voorstellen. Thuiswerken lijkt namelijk zo ideaal. Van tevoren dacht ik dat het een eitje zou worden. Immers, de dagen die ik hiervoor thuis werkte? Dat ging altijd enorm relaxed. En thuiswerken heeft ook zeker zijn voordelen.
Maar thuiswerken met een relpeuter om je heen? Dat is een enorme uitdaging. Want als je kind niet wil kom jij er gewoon niet aan toe. Thuiswerken omdat je kind ziek is en lam voor de televisie op de bank ligt, da’s heel andere koek dan wanneer hij helemaal alert en wakker is en een spoor van vernieling trekt door de woonkamer.
Nog een dingetje van dat thuiswerken? Dat je dus nooit meer vrij hebt. Nooit meer. Want zodra je je ochtend met je peuter hebt overleefd, haal je je kleuter van school, moet er worden gevoederd, een huishouden gerund, gespeeld, moet ik blauwhelmen voor mijn nageslacht en ervoor zorgen dat ze elkaar en het huis niet volledig ruïneren. En dan in het weekend vrij? Nee. Want ook dan wordt er nog steeds geklust. En als er niet geklust wordt? Dan ook niet. Want niet alleen je kinderen, ook je man is thuis.
Maar vanaf volgende week, als ook de peuter een klein kleutertje is en naar school gaat, neem ik per dag een paar uur vrij. Ga ik op de bank liggen of in de hangstoel op mijn werkkamer. Genieten van de rust. Gewoon omdat het kan en omdat ik dat hartstikke erg verdien. Ik heb het gered. Ik leef nog, mijn kinderen leven nog en het zijn twee sociale vrolijke jongens. Daar mag ik hartstikke trots op zijn.
Weten jullie nog dat ik een brief schreef aan de schoolpleinmoeders? En dat ik mezelf voor het blok heb gezet om nieuwe moeders te leren kennen? Voor de nieuwe lezers: Ik woon dus sinds dit jaar in een nieuwe omgeving waar we niemand kennen. Maar ook daarvoor had ik eigenlijk geen goede vrienden die ook moeder zijn, met kinderen in de leeftijd van die van mij. Zeker niet in de buurt waar ik woonde. Da’s best wel eens eenzaam.
Dus ik heb mezelf de laatste maanden een schop onder mijn hol gegeven en ben het gesprek aangegaan met de moeders op het nieuwe schoolplein in Doesburg. Probeer altijd een praatje te maken met iemand. En dat gaat steeds beter. Dus ik ben trots op mij, dat ik nieuwe contacten maak. Nee, het zijn nog niet mijn allerbeste vrienden. En stiekem zou ik best wel een mom-friend dichtbij willen hebben, dus als er geïnteresseerden zijn in de regio Doesburg? Doe me dan een berichtje en we plannen een koffie-date :)
En ik ben er ook nog maar even retetrots op dat ik vandaag niet vergeten ben om de taart te bestellen voor de verjaardag van mijn kleine kleutertje. Verdorie, ik heb het gewoon maar allemaal even geflikt zonder compleet door te draaien. Wat ben ik ontzettend trots op mij! <3
Wanneer was jij mega trots op jezelf dit jaar? Ik ben heel benieuwd naar de antwoorden van Melanie, Karin, Gera, Christa en Eke. Laat ook vooral jouw trots!-moment achter in een reactie <3
Een van de allertofste weken van het jaar is toch wel de week in mei…
Week vier van de thuisscholing zit er bijna op en we hebben een paar vrije…
Week 2 van het thuisscholen zit er bijna op. Ik merk dat ik in ieder…
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik fan ben van lui opvoeden. Of,…
Mijn kinderen kunnen spoorloos verdwijnen. Héél soms gebeurt dat buitenshuis, maar vaak zijn ze ook…
Mijn jongste is een decemberbaby. Echt, hoe had ik het zo kunnen plannen (en ik…