Thuiswerken met kinderen: de voor- en nadelen

De nieuwe school is een maand aan de gang. Ik ben ook alweer bijna een maand thuis aan het werk. Yes! Want ik doe nu wat ik echt heel gaaf vind: ik ben aan de slag als tekstschrijver! Niet helemaal voor mezelf, maar in loondienst.

Want ja, ik zegde mijn baan op voor mijn kind. Wilde er voor hem kunnen zijn. Maar vanaf het begin stond het al vast dat ik niet fulltime thuisblijfmoeder zou zijn. Dat wilde ik ook niet. Ik wil me blijven ontwikkelen. Deel blijven uitmaken van de arbeidsmarkt. Maar dan wel meer zoals ik dat wil. En iets doen wat ik echt heel erg gaaf vindt. Dat is gelukt.

Woehoe, ik heb dus een baan! Waar ik eerst zei dat ik alles eens rustig op een rijtje zou gaan zetten, ben ik geen moment volledig werkloos geweest. Ik heb uiteindelijk gekozen voor meer zekerheid boven mijn eigen bedrijf uitbouwen, en ben nu in dienst van Sitly, waar ik eerder al freelance voor werkte. Ik schrijf dus voor Sitly.nl. Officieel heet mijn functie Content Marketeer. Hip hè?

Op dit moment werk ik 16 uur, in oktober wordt het uitgebreid naar 22. Ik heb dus nog wat uurtjes te vullen. Als je nog wat weet, houd ik me aanbevolen!

En je eigen bedrijf dan?

Mijn eigen bedrijf bestaat overigens nog wel. Zowel voor deze blog als voor kleinere opdrachten ben ik nog steeds beschikbaar. Misschien dat ik er later meer mee ga doen, als al het stof dat door de verandering is opgewaaid, weer neergestreken is. Maar het is ook fijn om een vast bedrag per maand te ontvangen waar je in ieder geval je hypotheek van kan betalen. Zodat je kinderen niet ineens onder een brug hoeven te slapen als het een tijdje niet wil.

En een dikke vette plus: Ik doe het vanuit huis.

Maar het is wel even een omschakeling. Voor ons allemaal. Want hoewel het zeer relaxed is dat je je kinderen niet hoeft laten op te vangen (scheelt weer geld) is het wel even puzzelen geweest hoe ik het ging doen. Zeker omdat onze peuter drie van de vijf ochtenden gewoon thuis is.

Het is niet allemaal idyllisch, dat thuiswerken met kinderen. Dus overweeg je ook zo’n stap te maken, lees dan even verder wat je kunt verwachten.

Voordelen van het thuiswerken met kinderen

Een grote plus is dat je geen opvangkosten hebt. Dat scheelt al gauw honderden euro’s in de maand voor twee kinderen. Zeker wanneer er eentje nog naar een kinderdagverblijf moet. Nu hebben we wel gekozen voor de peuterspeelzaal, twee ochtenden in de week. Dat kost wel iets, maar ook hiervoor ontvangen we een beetje kinderopvangtoeslag. En het is beduidend minder dan voorheen.

Je bent flexibel. Je moet je uren maken en het liefst een beetje overdag, zodat je kunt overleggen met je collega’s op afstand. Maar mocht er iets faliekant mis gaan, kun je altijd ’s avonds nog een uurtje door. In overleg dus ook meer vrijheid om je dag in te delen. Het scheelt hierin ook dat ik (nog) niet fulltime werk en dus meer mogelijkheden heb om te schuiven.

Je kunt je kind zelf van school ophalen. Als ik iets als absolute plus kan opnoemen is het dat wel. Ik voelde me zo lang gigantisch rot dat ik mijn gevoelige ventje niet zelf vaker kon ophalen. En dat blije snoetje als mijn kleuter me ontwaart op het schoolplein, het is me heel wat waard. En dan het gemak waarmee we nu speeldates kunnen afspreken. Wat een heerlijkheid.

Het leven vertraagt ervan. Tuurlijk, ik moet mijn uren maken en soms is dat even stressen, maar zodra iedereen thuis is gaat het op hun tempo. Er moet meestal niets snel. Gewoon lekker op ons gemak. En vooral mijn kleuter vaart daar wel bij, bij die rust.

De momenten die je voor jezelf hebt zijn intenser. Ik geniet er meer van. Die twee ochtenden in de week dat mijn peuter op de peuterspeelzaal is zijn hemels. Vanochtend dacht ik aan het karakteristieke shot in de film “The Shawshank Redemption”. Je weet wel, dat Andy net uit die rioolbuis in de blubber mietert en dan zijn handen ten hemel heft naar de regen. Ab-so-lute vrijheid. Hemels.

Nadelen van het thuiswerken met kinderen

Je hebt je kinderen altijd om je heen. Oeeeh, ontaarde moeder. Ik had al respect voor thuisblijfmoeders, nu is dat verhonderdvoudigd. Ik vond het namelijk af en toe stiekem wel erg fijn om de kinderen bij een kinderdagverblijf te droppen en naar mijn werk te gaan. En een werkplek te hebben die niet bezaaid lag met Thomas de Trein of minuscule kraaltjes. Goed, 4 dagen een opgeruimd kantoor hoeft niet meer, maar héél even?

Het is lastig om een grens aan te geven, merk ik. Als je thuis werkt, is je huis ook je werkplek. Logisch. Maar als ik ’s middags ineens een ingeving heb, kruip ik nog gauw achter de computer. Of, omdat ik thuiswerk, is het gemakkelijk om me verantwoordelijk te voelen voor het algehele huishouden op de boerderij. Ik ben immers thuis, kan ik toch best wat doen? Neehee, ik moet werken. Geen vaatwasser uitruimen. Niet een was ophangen.

Sterker nog: Mijn hele huis is een klerebende. Waar ik voorheen op zondagavond de stofzuiger en de dweil pakte omdat het huis dan zo lekker aan kant bleef (immers, de jongens gingen 3,5 dag naar school en de opvang), heeft dat nu totaal geen nut meer. Met elke dag kinderen thuis, waarvan eentje bijna fulltime thuis, is het al-tijd een rotzooi. En tja, werken dus, niet opruimen.

Ik mis het contact met collega’s. Waar je even snel iets mee kunt bespreken in plaats van het online te typen. Of in ieder geval een gesprek mee kunt voeren wat niet om een omgevallen beker, vieze luier of Thomas de Trein gaat. Even weer grotemensentaal, zegmaar. Eén van de redenen waarom ik per oktober één dag in de week naar het kantoor in Amsterdam verkas, en de jongens door onze supernanny laat ophalen. Toch een klein beetje opvang.

Als de peuter thuis is….

Mijn peuter vindt het soms ook lastig. Inmiddels hebben we meestal een ritme dat ik van 9.00 tot 12.00 werk, met daar tussendoor een fruitpauze. Dan lunchen we samen en spelen we tot ongeveer 13.00. Daarna ga ik nog een drie kwartier aan de slag en dan gaan we de oudste van school ophalen. Lijkt ideaal, maar als mijn ondernemende peuter ineens besluit te transformeren in een vuurspuwende draak, komt er van dat schema niet zo bijster veel terecht. En dat gebeurt minstens twee keer per week.

Hoeveel kraaltjes, duplo of auto’s ik ook uit de kast trek, als ie daar geen zin in heeft, heeft hij maling aan mijn goede intenties. En dan zit ik dus heel flexibel ’s avonds te werken na een dag trampoline springen, kemphanen uit elkaar halen en de Thomas treinrails te behoeden van de ondergang.

Zoals die keer dat ik dacht dat hij lief aan het spelen was, maar eigenlijk bovenop de schoorsteenmantel stond en het een goed idee vond om daar vanaf te springen. Tand door zijn lip en geschaafde knie. Of toen hij besloot dat het een goed idee was om alle kraaltjes over de vloer uit te spreiden (dat leerde hij snel af toen ik de stofzuiger erop zette).

Ik heb het er voor over!

Die klerebende? Dat monstertje dat, wanneer ik probeer een tekst uit mijn toetsenbord te rammelen over mijn schouders richting schoot probeert te kruipen, het liefst krijsend in mijn oor? De aflatende stroom huishoudelijke taken waar ik nu zelfs minder tijd voor lijk te hebben dan met een bijna fulltime baan buitenshuis? Dikke boeien. Op de fuck-it list.

Ik heb het er voor over. Ondanks dat ik stiekem een beetje uit kijk naar de decemberperiode. Dan wordt onze peuter een kleuter en zwaai ik hem opgeluchte n vrolijk uit wanneer ik het schoollokaal verlaat. Meer hemelse vrijheidsmomentjes. Het thuiswerken wordt iets rustiger van. En dan komen er niet één, maar twee blije snoetjes op me afgestormd op het schoolplein. Win-win.

Ik kijk er nu al naar uit.

 

Lees ook: Ik kies voor mijn kind (en stop met werken)