Onze oudste is er een van gewoontes, waar we ook vooral niet vanaf moeten wijken. Regelmaat en rituelen domineren de belangrijkste punten van de dag. Maar dit is niet alleen het geval in de dagelijkse omgang, ook hecht hij enorm aan zijn spullen. Zo ook als het zijn schoenen aangaa.
Het dekbedovertrek van zijn ledikantendekbed is één voorbeeld. Toen hij over ging in een peuterbed, moest zijn oude dekbed mee. Uiteraard was dat veel te klein voor zijn nieuwe bed maar het was zomer, dus op zich was het niet een enorm probleem. Maar toen de nachten kouder werden, moesten we toch andere opties gaan overwegen. Uiteindelijk hebben we het opgelost door het kleine overtrek in zijn bed te leggen onder het grote dekbed. Nu knuffelt hij nog steeds lekker met zijn “dekentje”, maar slaapt hij tenminste weer warm (en het scheelt ons nachtelijke uitstapjes).
Ook zijn jas en schoenen zijn heilig. Vanaf schoenmaatje 21 begon het gedonder. Toen zijn stappers te klein werden, kocht ik andere voor hem, maar dat werd ab-so-luut niet gewaardeerd. Uiteindelijk zijn we teruggegaan naar de winkel en hebben we de schoenen omgeruild tegen een nieuw paar van hetzelfde soort als wat hij daarvoor had, alleen een maatje groter. Daarmee keerde de rust weder.
Steeds dezelfde schoenen
In de periode erna, als zijn schoenen stuk waren of hij eruit was gegroeid, koos hij steevast dezelfde. Probeerde ik een keer iets anders aan te smeren, dan resulteerde dit iedere keer in een gigantische huil- en driftbui in de winkel. Gelukkig bleven “zijn” schoenen beschikbaar in het assortiment, maar op een gegeven moment waren de maten op. Verder dan maatje 26 gingen de schoenen niet.
Toen we nu dus nieuwe schoenen moesten kopen omdat zijn oude inmiddels zwaar beschadigd en aan de kleine kant waren, voelde ik de bui al hangen. Met zijn vieren, want de jongste was ook aan de beurt voor nieuwe schoenen, enterden we het strijdveld (a.k.a de Van Haren in Hoog Catarijne). Met Monster!2 waren we zo klaar. Een paar keer “oooh, wat een mooie schoenen!!” was bij hem prima voldoende om ervoor te zorgen dat hij ze niet meer uit wilde doen.
Toen Monster!1. Het meten ging nog wel. De joviale winkelmanager hielp en adviseerde fantastisch, maar onze oudste was niet geïnteresseerd in de schoenen die we aandroegen. “Die, die!” jammerde hij, wijzend naar zijn oude schoenen. “Ikke die schoenen aan!” Gelukkig is hij nog altijd meer onder de indruk van zijn vader dan van mij, dus de schoenen gingen toch aan onder enige dwang. De winkelmanager knipoogde en drukte op de tenen. “Past prima hoor!” vertelde hij aan onze oudste. Hij vond ze niks. En daarna waren ze vrij snel weer uit.
Schoenentactiek
Het tweede paar paste ook prima, maar ook die wilde hij zo snel mogelijk weer van zijn voeten af. Dat laatste paar ging uiteindelijk wel mee naar huis. Waar Monster!2 vrolijk zijn nieuwe schoenen aan mocht houden (en zelfs op de toonbank een dansje mocht doen om de alarmpjes te verwijderen), keurde Monster!1 ons geen blik waardig terwijl hij het rek met de riemen bestudeerde.
’s Avonds bespraken we de tactiek: We zouden de oude schoenen verwijderen uit het zicht en hem alleen de nieuwe schoenen als optie geven. We vergaten alleen de oude schoenen weg te zetten.
De volgende ochtend zag ik de oude schoenen staan toen ze buiten wilden spelen en ik bereidde me mentaal voor op de strijd. “Als we buiten gaan fietsen, moet je wel je nieuwe schoenen aan,” sprak ik Monster!1 streng toe. Tot mijn verbazing antwoordde hij: “Ikke nieuwe schoenen aan, mama! Deze,” wees hij naar het kaartje wat er nog aan zat, “moet af!” Verbouwereerd verwijderde ik het prijskaartje en trok hem zijn nieuwe schoenen aan.
Geen kind aan!
Vrolijk paradeerde hij naar buiten en hij heeft het niet meer over zijn oude schoenen gehad, die overigens nog steeds in de gang liggen. Zelfs op de kinderopvang vertelde hij over zijn mooie nieuwe schoenen. Godzijdank hebben ze deze schoenen in ieder geval tot maat 35, dus we kunnen weer even vooruit.
De volgende uitdaging staat al voor de deur: zijn winterjas gaat ook in een rap tempo stuk; de rits is al bijna niet meer dicht te krijgen. We hebben al een nieuwe jas voor hem, maar ik heb hem nog niet zover dat hij zijn oude aan de wilgen hangt. Maar ik ben al zo blij met de schoenen, dat ik nog wel even een oogje dicht knijp. Hopelijk hoopt het restantje rits het vol tot we over kunnen gaan op de zomerjas, dat maakt het allemaal een stuk gemakkelijker volgend jaar herfst ;)
