Mijn naam is Linda, en ik schrijf me suf. Omdat ik twee fantastische onderwerpen van 2 en 3 heb om over te schrijven (en ook nog een van 36). Omdat spelen met taal het uiterste vergt van mijn creativiteit en ik daar graag mijn (weinige) vrije tijd in steek. En omdat ik veel te graag mijn levensperikelen deel met de wereld om te laten zien dat je niet alleen bent. Dat alle situaties herkenbaar kunnen zijn.
Ik ben 34 jaar jong, ik woon in de mooie Gelderse streken en heb een relatie. Wij hebben twee mooie kinderen: grote kleuter met de diagnose ASS, kleine kleuter met een pittig karakter. We vervelen ons dus nooit!
Ik ben afgestudeerd historica en heb een master in American Studies; voor beide studies heb ik veel geschreven. Ik maak leuke plaatjes als beroep, ben verslaafd aan shoppen voor mijn kinderen, heb (meestal) een positieve instelling, vloek in de auto, ben van de gitzwarte humor, heb niet altijd even veel geduld en schrijf ook nog eens kinderverhalen. Ohja, en ik praat graag tegen mezelf.
Waarom Volmaakt Onvolmaakt?
Omdat ik als nuchtere moeder niet zoveel op heb met de conventies die door de schoolpleinmoeder en aanverwanten worden opgelegd, maar wel respect heb voor alle ploeterende moeders die een hart onder de riem nodig hebben. Omdat alle moeders maar wat doen en niemand een diploma heeft. Omdat iedereen zijn eigen manier heeft van opvoeden en er nog té vaak “iets gevonden” wordt van de opvoeding van iemand anders. Omdat iedere moeder onzeker is. Omdat niemand volmaakt is, en iedereen onvolmaakt.
Nog meer?
Ik schrijf niet alleen over mijn kinderen en hun monsterstreken. Ook over mijzelf, mijn frustraties, irritaties, mooie dingen, en hoe ik alle ballen (en wallen) hoog houd. Over hoe ik mijzelf steeds opnieuw ontdek, hoe ik onzekerheden probeer te overwinnen, en hoe ik altijd mijn grenzen probeer te verleggen. Over de zoektocht naar wat ik nou wil in dit leven en waar ik gelukkig van word, ook al is het soms doodeng en produceer ik de welbekende zeven kleuren in mijn broek. Over de dingen die wij moeders delen en o zo herkenbaar vinden. Maar ik schrijf ook kinderverhalen omdat ik doodmoe wordt van élke keer weer hetzelfde Thomas de Trein of Nijntje verhaal.
En het liefst doe ik dat alles met een gezonde dosis sarcasme, want je moet ook hard kunnen lachen in het leven en zéker ook om jezelf.
Want moederschap zonder humor is als een accountant die niet kan rekenen.