Wacht! Hold your horses. Voordat je de hooivork tevoorschijn haalt, hear me out. Met “goed vloeken” wil ik je namelijk niet vertellen dat je zelf het scheldwoorden-arsenaal van je kind flink moet uitbreiden. Wat ik in dit artikel wil laten zien, is dat er misschien een andere mogelijkheid is om met je vloekende kind om te gaan dan het alleen maar te verbieden. Kunnen we onze kinderen niet beter vertellen hoe ze met vloeken om moeten gaan, in plaats van hen te vertellen dat het niet mag?
Ok, ik geef toe, het artikel is een beetje in mijn eigen belang. Ik vloek met enige regelmaat. Vaak zelfs. Ik vind het ook wel fijn om als iets niet lukt, even een hartgrondige vloek te uiten. Het lucht zo lekker op. Ik heb het ook altijd gedaan (of in ieder geval, vanaf het punt dat mijn broertjes en ik gingen puberen en mijn ouders het uiteindelijk maar opgegeven hebben om ons te corrigeren). En toen kwamen er vlot achter elkaar twee kinderen. Sindsdien lette ik op mijn woorden. Of althans, dat dacht ik.
Want wanneer ze het bloed onder mijn fucking nagels vandaan trekken, of als ik op zo’n verrekt legoblokje ga staan, of wanneer ik verdomme gigantisch gefrustreerd ben omdat iets niet lukt, dan vloek ik hartgrondig. Even kort samengevat: Ze horen mij dus regelmatig vloeken.
“Dat mag je niet zeggen!”
Toen we eens met het hele gezin de weg opgingen, stopte er voor ons een vrachtwagen. Midden op de weg, om te gaan lossen. Uiteraard waren we lichtelijk geïrriteerd. Vanaf de achterbank klonk een hartgrondige vloek. “GVD, vrachtwagen! Ga aan de kant!” hoorde ik een lief hoog kinderstemmetje kwelen.
Toegegeven, ik schrok daarvan. “Dat mag je niet zeggen,” zei ik bestraffend als eerste reactie. Het ging helemaal automatisch. Want kinderen horen niet te vloeken. Niet alleen is het de norm in onze maatschappij, het klinkt ook nog eens voor geen meter als zo’n engelenstemmetje een grof woord gebruikt. Misschien wel een voordeel van een autist die graag duidelijk heeft wat wel en niet mag, want inmiddels betrap ik hem er niet meer op.
Onderzoek op Twitter
Ik besloot een klein onderzoekje te doen op Twitter. De eerste vraag was of je wel eens vloekte of schold in het bijzijn van je kinderen.
Ok, ik ben even benieuwd. Een mini onderzoek. Vloek jij wel eens in het bijzijn van je kinderen (niet specifiek tegen je kinderen)?
— Linda (@DeOnvolmaakte) 31 maart 2017
De tweede vraag:
Dank voor jullie deelname! Nog een vervolgvraag:
Als mijn kind een scheld/vloekwoord gebruikt, corrigeer ik hem/haar.
— Linda (@DeOnvolmaakte) 1 april 2017
Mijn conclusie: Godzijdank ben ik niet de enige. Ohja, en 80% vloekt of scheldt dus wel eens in het bijzijn van hun kind. 65% corrigeert hun kind bij het schelden. Ik vond het herkenbaar en tegelijkertijd opmerkelijk.
Goed voorbeeld doet volgen
Want goed voorbeeld doet immers volgen. Dus het is helemaal niet zo vreemd dat kinderen vloeken. Alleen hóórt het niet. En als je kind een vloek uit in het openbaar, staan je afkeurende blikken te wachten van iedereen om je heen. Maar zelfs als je zelf niet vloekt: op een gegeven moment heb je het ook gewoon niet meer helemaal zelf in de hand. Ik ook niet. Mijn kinderen gaan inmiddels allebei naar de basisschool. Op het schoolplein pikt hij nieuwe woorden op (die zelfs ik niet gebruik). Hoe ga je daarmee om?
Wat mij wel duidelijk is, is dat alles wat ik verbied direct enorm interessant is, zeker bij mijn jongste die van alles een spelletje maakt. Dat heeft dus gewoon geen enkele zin. Daarnaast vloek ik zelf ook met enige regelmaat; iets wat ik niet kan en wil opgeven Ik heb het geprobeerd hoor, maar het lukt me gewoon niet om te stoppen met vloeken. Dus ik zou hem vertellen dat hij iets niet mag, terwijl ik dat zelf wel doe. Dat gaat natuurlijk niet werken.
Verbod moet je handhaven
Bovendien, als ik iets verbied, moet ik het verbod zelf a) handhaven, en dat is veel werk en strijd (vertelde ook Berthold Gunster in zijn theatershow) en b) zelf naleven: ik moet er ook helemaal vanaf. Probeer maar iets te handhaven als je zelf het goede voorbeeld niet geeft.
En c) ik moet controleren of mijn kind zich er aan houdt. Als dat niet het geval is, moet ik consequenties gaan stellen, want als er geen consequentie aan een verbod hangt, heeft het voor mijn kinderen geen nut om zich eraan te houden. Ombuigen naar chips of grutjes? Nou nee. Daar krijg ik enorme jeuk van. Bovendien lucht het dus echt niet op en ben ik nog steeds gefrustreerd. Zo’n hartgrondige “kut” werkt toch veel beter.
Verloren zaak… of een mogelijkheid?
Dat moet dus op een andere manier. Want uiteindelijk pikken ze de vloek- en scheldwoorden toch wel op en heb ik er niets meer over te zeggen. We kunnen het ze blijven verbieden, maar jongens, heeft dat bij ons gewerkt? Bij 80% van de respondenten in bovenstaande poll dus niet. Dus:
Wat nou als we onze kinderen niet meer verbieden om te vloeken maar ze leren om ermee om te gaan? Klik om te TweetenKinderen zijn slim en kunnen best wel wat verantwoordelijkheid dragen. Sterker nog, ze voelen zichzelf daardoor vaak nog meer gewaardeerd ook, heb ik aan den lijve ondervonden. Dus ik schuif langzaam maar zeker naar een andere aanpak. Want ik kan net zo hard verbieden als mijn ouders, maar dat gaat me hoogstwaarschijnlijk op de lange termijn niets opleveren (kijk maar naar mij want mijn ouders, die hebben het ECHT geprobeerd). Ja, een bak frustratie, waarschijnlijk inclusief wat gevloek van mijn kant. Wéér dus geen goed voorbeeld.
Regels rond het vloeken
Ik wil ze dus leren hoe ze met vloeken moeten omgaan. De afgelopen maanden heb ik zitten peinzen over hoe ik dat het beste kon doen. En toen las ik een artikel waar ik mijn regels gemakkelijk van kon afleiden. Ik paste ze ietwat aan of nam ze over.
Je mag vloeken, maar:
- Het mag alleen binnenshuis. En als ik het te vaak hoor, mag je in vijf minuten alle scheldwoorden die je kent eruit gooien en is het daarna afgelopen voor vandaag.
- Als je vloekt moet je weten wat het woord betekent (kostte me meteen wat uitleg, maar een paar woorden werden ineens een stuk minder leuk).
- Nooit. Vloeken. Bij. Oma. Of als er mensen bij zijn die je niet kent. Op school? Not. Done. Nooit.
- Er zit een grens aan de woorden die je mag gebruiken. Gebruik in geen enkel geval ziektes. Daar kun je namelijk mensen heel erg veel pijn mee doen.
- Als je vloekt, moet je daarvan de consequenties dragen. Ben niet verbaasd als mensen het niet leuk vinden en dat ook tegen je zeggen.
- Scheld nooit iemand uit. Schelden is iets heel anders dan vloeken. Dat zegt namelijk veel meer over jou dan over de ander. Schelden kan heel veel pijn doen, zie punt 4.
Een compleet verbod is niet te handhaven, maar met deze regels werd het een stuk overzichtelijker. Voor de jongens, maar ook voor mij. 6 regels die we allebei begrepen en konden toepassen. En waar direct consequenties aan verbonden werden als ze werden overtreden. We spraken ook af dat als ze er mij op zouden betrappen dat ik ze overtrad, ze mij er direct op mochten aanspreken en eventueel naar de gang mocht sturen zodat ik er even over na kon denken. Vonden ze prachtig.
Het resultaat na de eerste weken
Ik heb in de afgelopen paar weken een paar halve vloeken gehoord. Want “shit”, da’s in mijn huis geen vloek. Ik hoor poep- en plasgrappen genoeg met 2 jongens van 5 en 6. Shit kan daar wel bij. Ik schoot slechts één keer uit mijn slof, toen ik ineens een van de mannen het woord “kanker” hoorde gebruiken. Da’s iets wat ze dus niet van mij hebben, maar ergens hebben opgepikt. Daar schrokken ze van (aaah). En toen ik weer gekalmeerd was, legde ik ze uit wat het was. Daarna heb ik het nooit meer gehoord.
Af en toe is het wat lastig voor ze om te bepalen wat nou vloeken is of schelden. Want zelfs je broer hartgrondig “sukkel” noemen, wordt niet getolereerd. Maar een gemeende vloek? Geen probleem. Het lijkt erop dat door het vloeken te accepteren, de noodzaak er voor hen ook gewoon niet is om het enorm uit te gaan proberen. Sterker nog, de woorden die ik veelvuldig gebruik nemen ze niet eens over. En doordat ik nu alleen maar hoef te handhaven op schelden scheelt het voor mij en hen enorm in het aantal frustraties.
Doe waar je je goed bij voelt
Natuurlijk is dit lijstje gebaseerd op mijn eigen comfort. Ik vloek zelf, en accepteer daarom misschien iets meer dan een ander die zelf nooit vloekt (wederom, respect!). Doe ermee wat je wilt, doe vooral wat bij je past en waar je je prettig bij voelt. Zorgen voor je kinderen omvat natuurlijk ook een stukje zorgen voor jezelf en doen wat goed voelt. Voor ons werkt dit in ieder geval perfect!
Hoe ga jij om met je vloekende kind?
Interessante aanpak! Wij verbieden nu nog alles (oma roept nogal eens ‘potverdikkie’ en dat werd meteen enthousiast overgenomen, zelfs dat vonden wij al niet tof) maar zelf ben ik de controle over mijn vloekimpuls ook wel eens kwijt. Wel vervang ik shit door shoot en probeer ik die te gebruiken op momenten van frustratie e.d. Maar mijn favoriete scheldwoorden zijn toch iets minder onschuldig… Als hij wat ouder is vind ik dit helemaal geen slecht idee om toe te gaan passen.
Auteur
Haha, ik ken dat. Bij de jonkies is het natuurlijk wat lastiger, maar bij de oudste werkt ombuigen ook wel. Hij mag nou potverdriedubbeltjes zeggen, en daar is ie voorlopig tevreden mee. En wij kunnen daar ook mee leven :)
Heel interessant blog! En ik ga het delen.
Ik heb een zoontje van bijna 7 die van mij ook wel is een “shit” of “verdomme” hoort. Helaas op school heeft hij nieuwe woorden. Ik ben een k*thoer of nog erger! Vooral het schelden met ziektes vind ik vreselijk. Ik hoop dat ik hier wat aan heb want inderdaad, Hoe meer je erop reageert hoe “leuker” ze het vinden. Bedankt!
Auteur
Wat leuk dat je het deelt. Natuurlijk wat minder als je zelf uitgescholden wordt. Ik hoop dat je het een beetje kan kanaliseren en er wat inspiratie kan uit halen voor wat eigen regels, succes!
Interessant stuk! Mijn ontglipt ook geregeld een stom woord en ook mijn man is van de ‘slechte’ scheldwoorden.
We gaan het eens wat beter onder de loep nemen.
Auteur
Ik ben benieuwd naar je resultaten :)
Het is lastig hoor!!
Grappige is wel, dat de oudste nu begint met : “ooooh mama, dat mag je toch niet zeggen?!
Papa weet je wat mama zei? Mama zei KUT gordijn!”
(hilarisch gewoon)
Auteur
Haha en eigenlijk is het zo grappig als ze het zeggen. Zeker als ze het perfect timen of goed weten in te zetten. Stiekem ben ik dan een beetje trots ;)
Boeiende aanpak. Ik denk ook dat hoe minder je verbied, hoe minder boeiend ook. Ik groeide op in een gezin waar alles mocht, maar waar je zelf op draaide voor de gevolgen. Ik heb mij nooit aangetrokken gevoeld tot drugs of sigaretten, net om die redenen ;)
Vloeken is ok vind ik, we doen het allemaal en je kan het ze nu verbieden, maar later doen ze het toch. Wij hadden een vloekpotje thuis. Per vloek steek je 20 cent in het potje :)
Goede tips. Ik geloof dat ik het hier later ook ga toepassen. En ja, een autist is in die zin net even wat makkelijker. Van mijn oudste heb ik nog nooit een vloek of scheldwoord gehoord!
Ik vind dat context ook veel doet en net dat is erg belangrijk voor een kind, naar mijn gevoel.
Als ik bijvoorbeeld de hete pan tegen mijn vingers krijg door zelf dom te zijn, dan zeg ik ‘shit’…
De toon waarop iets gezegd wordt is ook héél belangrijk…
Niet vloeken vind ik héééééél moeilijk, dus hier gaat het ook een beetje anders…
Halelujah! Dit zie ik wel zitten. Ik vloek zelf ook te vaak (ongemerkt, slecht ik weet het) in het bijzijn van. Punt 2 vind ik dan ook magisch.
Goed geschreven stuk. Ik vloek ook wel eens in het bij zijn van mijn kinderen. Als ik me teen aan de tafelpoot stoot kan ik me echt niet altijd inhouden. Wel heb ik met mijn jongens afgesproken dat vloeken niet goed is. En als mama er wel eens wat uit floept ze mij mogen corrigeren. Nou dat doen ze. Dit maakt mij veel bewuster. Ik vloek veel minder. Wel merk ik nu mijn jongens ouder worden zij steeds meer gaan vloeken. Lekker handig met een bijna peuter in huis, die alles na doet en probeert na te praten. Jouw regels zijn wel heel goed. Ik ga het hier uitproberen
Auteur
Ik ben heel benieuwd hoe het je bevalt! Mijn kinderen mogen me ook even naar de trap sturen. Vinden ze fantastisch ;)
Bij mij ontglipt er ook nog wel eens een woord tussendoor maar ik probeer erop te letten. Ik vind het geen probleem als mijn kind een keer vloekt zolang het thuis is en er niemand anders is. Ik houd er een beetje dezelfde regels op na als jij denk ik!
Auteur
Kijk, bevestiging dat het zo prima lukt dus :)
Ik vraag me dan toch af: hoe weet je zeker dat he kind het niet buitenshuis doet? x
Auteur
Dat hoor je vanzelf van vriendjes, ouders en school waarschijnlijk ;)
Wat een goede blog en wat een handige regels. Hier nemen ze gelukkig nog niet zo heel veel over. Al zijn sommige mensen in het verkeer wel een pannenkoek (zeg ik nog weleens).
Van de week kwam er een zachte gvd uit de mond van mijn kleuter. Ik schrok, vertelde dat hij dat nooit mag zeggen, maar dat hij dan beter potverdorie kan zeggen. Hij keek me aan, herhaalde potverdorie en was er klaar mee.
Auteur
Oh, die heb ik inderdaad ook een keer uit de mond van mijn kleuter gehoord. Ook dat mocht hij van mij niet zeggen, maar bij ons is potverdriedubbeltjes voor de kinderen. Soms handig, zo’n autist die duidelijke regels wil ;)
Interessant stuk. Ik ben het er helemaal mee eens dat je ook over dit onderwerp gewoon moet praten, en vooral uitleggen, met je kind. Als gastouder moest ik me natuurlijk aanpassen aan de regels van de ouders, maar ik vond het zelf ook prettiger om met vervangwoorden te schelden en te vloeken (waarbij ‘chips’ voor mij ook totaal niet werkte, maar ik ‘pannekoek’ en bizar genoeg ‘kriebels’ echt heel vaak ben gaan gebruiken). Daarnaast ben ik zelf christelijk opgevoed en zie ik vloeken ook meer als ‘de naam van de heer ijdel gebruiken’ en noem ik ‘fuck’ en ‘kut’ meer gewoon schelden (sorry enorm veel aanhalingstekens in deze reactie ;p). Opvallend vind ik dan wel dat je bij regel 4 noemt dat je mensen pijn kunt doen met ziektes als scheldwoorden (waar ik het helemaal mee eens ben), maar dat je hierbij niet noemt of je woorden genomen uit religies dan ook pijnlijk vindt of niet (GVD en JC bijv.). Daar doe je mensen namelijk ook veel pijn mee.
Dat is dan denk ik ook mijn voornaamste regel hierbij; als je er mensen pijn mee doet, gewoon niet doen.
Auteur
Is hoor! Als je mensen er pijn mee doet, kun je reactie verwachten. Die staat er als regel ook tussen. Ik ben niet christelijk opgevoed, dus voor mij zijn JC en GVD absoluut niet pijnlijk. Maar als ik er iemand mee kwets, zal ik daar altijd mijn verontschuldigingen voor aanbieden. Daarom ook de regel, alleen binnenshuis. Want je weet niet wat kwetsend is voor andere mensen.
Ik vind het een heel leuk en interessante blog. Zelf heb ik hier een engeltje van een meisje rondlopen ( lees alsjeblieft duiveltje ) van bijna 4. Ik vloek regelmatig en probeer met kleine dingen chips met dipsaus te roepen of potverdrie. Enigste waar ik haar ooit op heb getrappeert is shit zooi ( heb heeeeeeeel hard geprobeerd mijn lach zo ver mogelijk te verbergen ) nu hebben we de afspraak dat we allebei alleen vloeken met potverdrie, potverdikke en chips. Aangezien ik me ook wel eens stoot of mijn dag niet heb floept er wel eens een ” grote mensen woord” ( zoals dochterlief het noemt) wij hebben dan de afspraak dat ze me 1x op de boven kant van mijn hand mag slaan… ze laat nu dus echt geen vloek woord aan der voorbij gaan en zelfs in de supermarkt komt ze wel eens naar me toe: mama die mevrouw zij een vies woord nu moet ze een tik op de handen krijgen. Gelukkig is ze zelf te verlegen om ip die mensen af te stappen. Ik houdt mijn hart wel vast als ze dadelijk ouder word en ” echt ” gaat leren vloeken. Misschien lijkt ze toch meer op mama dan ons allebei lief is.
Auteur
Je weet het niet he? Het is alleen maar afwachten waar ze mee thuiskomen. Ik verbaas me overigens soms over de creativiteit van andere kinderen wanneer mijn jongens met een nieuw woord thuiskomen ;) Wel een leuke oplossing heb je gevonden. Chips krijg ik zelf enorm de kriebels van, maar potverdorie of potverdriedubbeltjes werkt hier ook wel goed.