Ik vind moeder zijn het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. Ik bedoel, ik moet twee kleine individuen met een geheel eigen mening proberen zo ver te krijgen dat ze kunnen functioneren in deze maatschappij. Dat gaat niet zonder slag of stoot. En die medemoeders, daar word ik vaak best onzeker van.
Want die opgeruimde huizen op Pinterest, die perfecte gezinsfoto’s op Instagram, die prachtige maaltijden, dat heb ik allemaal niet hoor. Doe ik dan iets verkeerd? Steek ik te weinig tijd in mijn huishouden? Hoe doen zij dat en waarom kan ik dat dan niet?
Het grappige is, is dat ik daar niet alleen in sta. Ik ben niet de enige die het soms even niet meer weet. De enige die zich soms afvraagt waar ze soms in godsnaam aan begonnen is. Dus het is tijd om mezelf maar even een schouderklopje te geven. Een ode te brengen. En niet alleen aan mezelf, maar een ode aan alle moeders.
Dit is een ode aan alle moeders die
- Een maaltijd maakten die niemand at;
- Die niet zeker of ze de dag tot aan bedtijd gingen overleven;
- Die doorgaan met 40 graden koorts omdat moeders nou eenmaal niet ziek mogen worden;
- Die twintig ballen tegelijk hoog hielden en zich zorgen maakten over die ene die op de grond viel;
- Zich niet meer kunnen herinneren hoe een lege wasmand eruit ziet;
- Die zich af en toe enorm eenzaam voelde en wenste dat ze meer moedervriendinnen had;
- Die “fucking serieus?!” dachten toen ze de kinderen over iets stompzinnigs ruzie hoorden maken;
- Die boekjes verstopten omdat ze het verhaal niet voor de tienduizendste keer wilden lezen;
- Die meerdere malen het geduld verloren omdat opvoeden gewoon enorm moeilijk is;
- Die de rol als blauwhelm, zuster, politieagent, architect, dokter, bakker, inkoper, hovenier en taxichauffeur moeiteloos weten te combineren;
- Die soms gefrustreerd keken naar social media en zich afvragen hoe die andere moeders dat in godsnaam voor elkaar kregen;
- Die nooit hoorden “je doet het geweldig!” wanneer ze hun best deden en het nog steeds niet voelde alsof ze genoeg gedaan hadden;
- Die soms liepen te schreeuwen als een viswijf omdat ze tot het uiterste werden gedreven en zich daar vervolgens schuldig over voelden;
- Die zichzelf wegcijferden en waarvan dat niet gezien werd;
- Die soms niet meer wisten wat ze er ook alweer allemaal voor terug kregen;
- Die vaak nachtenlang wakker lagen, uitgeput wakker werden maar op de een of andere manier de dag doorkwamen, omdat moeders dat nou eenmaal moeten;
- Die enorm kunnen liefhebben maar ook door enorme dalen kunnen gaan;
- Geen perfect Pinterest en Instagram huishouden runnen en die al blij waren als de kinderen met de haren gekamd naar school gaan;
- Die zich zorgen maakten over dat het huis niet schoon genoeg is als er visite kwam;
- Die het op een gegeven moment ook allemaal even niet meer wisten.
Jullie zijn de allerbeste moeder die je kind maar kan wensen, ook al weet je het soms even niet meer of doe je iets verkeerd. Ben de moeder die je bent, met al je eigenaardigheden, fouten, grapjes en onzekerheden; niet de moeder waarvan je denkt dat je haar zou moeten zijn.
Jij bent de fijnste moeder voor jouw kind, gewoon omdat je bent wie je bent. Met al je volmaakte onvolmaaktheden.
Je bent genoeg.
Huilen. Tranen met tuiten. Deze had ik even nodig deze week. Dank je wel!
Auteur
Dikke knuffel!
Hier ook brullen… dat moest ik echt even lezen om deze dag weer door te komen. Dankjewel!
Helemaal raak! En je bent zeeeeker niet de enige bij wie het niet Pinterest Perfect is, dat geeft mij toch wel een bepaalde rust om dat te weten, jou ook?
Auteur
Het is altijd fijn te weten dat je niet alleen bent!
Ahh prachtig geschreven, en heel erg fijn om te lezen!
Wauw prachtig geschreven, enorm herkenbaar en zo fijn om even te lezen dat ik niet de enige ben
Jammer, dit blog is niet voor mij geschreven ??
??!
Heel herkenbaar alleen ben ik geen moeder maar de oma (64)v an 3 meisjes van 2,4 en 5 jaar oud die ik 5 dagen in de week verzorg 24 uur per dag ,alleen de weekenden niet altijd maar heel vaak wel
A-M-E-N!
Een prachtige ode. Vooral dat ‘Je bent genoeg’ aan het eind vind ik heel goed!
Amen! Meid, wat ontzettend mooi geschreven. Kippenvel. Zo waar. Zo raak. Jij bent genoeg!
Oh wat een hartverwarmende post! Weten dat je niet alleen bent brengt vaak ook troost.
Helemaal waar…Vooral het toch alles moeten blijven doen terwijl je zelf ziek bent :(
Wauw mooi geschreven
Enorm herkenbaar maar o zo fijn om even te bevestiging te krijgen dat ik niet de enige ben die zo denk
Mooie blog en voor veel moeders zeker iets waar ze vaker bij stil moeten staan.
Heel mooi gezegd! Zo jammer dat blijkbaar alle moeders zichzelf altijd zo wegcijferen. Ik precies zo. Fijn om dit te lezen!
Helemaal waar, dat Pinterest plaatje is inspiratie, niet hoe het moet denk ik
Heel leuk en attent van je. Ik herken het merendeel niet. Maar ik besef wel dat dat elk moment kan veranderen. Ik ben wel relaxed. En weiger mezelf weg te cijferen, omdat me dat een betere persoon en moeder maakt. Dus daar let ik altijd wel op. Maar dat van pinterest geloof ik nooit wat van. Alsof je huis er altijd als showroom uit ziet alfa je kinderen hebt. Leef je dan wel in dat huis, denk ik dan.
??? Als 50plus moeder is mijn huis dan wel opgeruimd maar logistiek en diplomatiek gezien is het leven nog steeds een mijnenveld.