Afgelopen week had ik er weer een te pakken… Een idee dat werkelijk perfect was in mijn hoofd. En wat anders uitviel dat gepland. Want kinderen, die laten zich niet zo gemakkelijk in een ideaalbeeld plakken. En inmiddels zou ik toch moeten weten dat mijn plannen altijd verre van volmaakt uitpakken.
Het begint al bij de geboorte. Heb jij een mooi idee over op welke manier je gaat bevallen (de weeën beginnen vast ’s ochtends dan kun je tenminste fris uitgeslapen beginnen met het opvangen van die hel), breken om elf uur ’s avonds tijdens het tandenpoetsen je vliezen. En kun je dus de hele nacht door. Het was de start van mijn moederschap, wat nooit helemaal is wat je er misschien stiekem van verwacht.
Perfecte moeder
Ideaalbeeld: Je denkt dat je, als je je baby in je handen hebt, alles weet over moeder zijn. Je hebt immers alle babyboeken van A tot Z uitgeplozen. Een meer ervaren mommy-to-be bestond er gewoon niet!
Realiteit: Maar eigenlijk ik als de dood was dat Monster!1 wakker zou worden voordat de kraamhulp er was. En we hadden nog een uurtje of twee te overbruggen. In paniek bleef ik stilletjes naast hem zitten, te bang om hem wakker te maken. Wat was ik opgelucht toen die kraamhulp eindelijk kwam. En die eerste wandelingetjes? Ik voedde Monster!1, hij viel in slaap en we gingen wandelen. Maar ik was als de dood dat ie wakker zou worden en het op een brullen zou zetten. Dat zo’n klein mens je instant zó onzeker kan maken.
Je kinderen gaan mee
Ideaalbeeld: Je denkt dat je je kinderen gewoon overal mee naar toe neemt en relaxed kunt bijpraten met vrienden terwijl ze rustig spelen met het speelgoed wat je zelf mee neemt. Want zei je niet voor de bevalling dat het maar net is hoe je er zelf mee om gaat? Je moet ze gewoon leren om mee te gaan. Mijn kinderen zouden gewend zijn aan reizen en relaxed achterin een boekje doorbladeren. Of spelen met die kekke autostickers.
Realiteit: Nou, dat reizen zijn ze wel gewend door de vele lange autotripjes. Maar met één kind dat de kat uit de boom kijkt en één kind dat direct de boom in klimt om die kat eruit te trekken, is het nogal een uitdaging. En dat is zacht uitgedrukt. Ik ben meer bezig om te zorgen dat ze elkaar én de plek waar we zijn niet in elkaar slaan, dan dat ik rustig achterover kan leunen. Dus dat ermee om leren gaan? Dat betreft vooral jezelf, en weten wanneer je beter een oppas kan regelen.
Spelletje spelen
Ideaalbeeld: Je denkt dat je gezellig samen met je kinderen een spelletje kunt spelen. Net als in die reclames, je weet wel. Met het hele gezin aan tafel, samen enthousiast rammen op Hippo Hap. En dat doen we een aantal keren want het is zó leuk samen. We kunnen er geen genoeg van krijgen!
Realiteit: Hahaha. Terwijl Monster!2 de knikkers gewoon met zijn handen pakt en in de bek van zijn nijlpaard ramt, trekt Monster!2 het speelbord naar zichzelf toe om ook nog wat ballen te harken. Intussen schuif ik het bord weer naar het midden van de tafel en zeg “Nee, niet met de handen, met het nijlpaard!” Na twee minuten zijn we het allemaal zat en zijn de knikkers onder de tafel en in de bank verdwenen.
Verjaardag vieren
Ideaalbeeld: In je hoofd is het perfect. Je hebt een Pinterest plaatje gevonden van de allerleukste traktatie, een mooie foto van de mooiste taart, ohja, en je moet de uitnodigingen nog even sturen. Op het moment supreme serveer je niet alleen taart maar ook gezonde hapjes (want kinderen lusten best groente bij de juiste benadering), en is het een gezellige drukte.
Realiteit: Shit, die uitnodigingen… helemaal vergeten! Dus 10 dagen vantevoren nog even gauw een mail eruit in de hoop dat er nog iemand kan. En die traktatie, oeps. Had je al een week in je hoofd zitten maar je hebt ‘m gewoon nog niet gemaakt. Dat wordt dus weer de avond vantevoren freubelen. Ohja, die taart! Wel geïnformeerd, maar niet meer besteld. Dus zelf maar even wat instant kwarktaart in elkaar flansen.
Gezonde hapjes? Nou, die lagen dus in de koelkast, maar ben je straal vergeten. Maar je kind heeft, ondanks een beperkte verjaarsvisite, een heel leuke dag gehad. Daar gaat het om, toch!
Creatief doen
Ideaalbeeld: Je denkt eens een middagje creatief te doen met je kinderen. Kerstballen schilderen (na de vruchteloze eerdere poging om kerstballen te maken. Ik leer het ook nooit). Want schilderen, dat vinden ze leuk! Met een kliederschort aan blijft de zooi beperkt en blijven de kleren mooi.
Realiteit: Maar… wáár zijn die kliederschorten nou? Terwijl je naarstig op zoek bent, zitten je kinderen elkaar te vervelen omdat ze moeten wachten. Dan maar kliederschorten van vuilniszakken. De oudste ondergaat het gewillig en kan aan de slag. De jongste wil niet, dus mag niet verven (die verf zou uit de kleren moeten gaan, maar da’s dus niet zo!). Uiteindelijk wil ie toch, dus krijgt ook hij een vuilniszak als kliederschort. Maar die kerstballen schilderen is niet zo handig dus, want die rollen weg. Gauw opgelost met koekvormpjes.
En plof je eindelijk neer om aan je eigen kerstbal te beginnen, is de oudste al weer klaar (3 minuten). Kind poetsen, vuilniszak uit, en ik plof weer neer. Monster!2 houdt het iets langer vol, maar wil dan ook van tafel (ik heb nog niets geschilderd). Uiteindelijk zit je in je eentje een dennenboom op een piepschuim kerstbal te verven.
Wat was jullie ideaalbeeld, en hoe zag dit er in de realiteit uit?
Lees ook: Een vrije dag in het leven van een ondernemende moeder (wat wel enigszins aansluit op bovenstaand verhaal)
