Minimalistisch opvoeden: als ze 12 zijn…

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik fan ben van lui opvoeden. Of, als je lui opvoeden een vervelende klank vindt hebben, minimalistisch opvoeden. Heel hip. Het principe is eigenlijk simpel: door zo min mogelijk te doen en met zo min mogelijk stress lever je leuke, welgemanierde kinderen af in de maatschappij.

Minimalistisch opvoeden gaat vooral over loslaten. Niet overal bovenop willen zitten. Je kinderen zijn individuen met een eigen mening en hoewel respect heel belangrijk is, en ik ook een groot voorstander ben van enige mate van hiërarchie (je kind is niet je vriend en staat niet op hetzelfde niveau als de ouder), wil ik dat ze genoeg ruimte hebben om zelf beslissingen te kunnen maken. Ook al zie je ver van tevoren dat falen de enige optie is. Zoals mijn oudste reeds placht te zeggen: Van fouten maken kun je leren. O zo.

Loslaten dus. Een heel stuk opvoeding kun je loslaten. Vooral principes, laat ze varen. Kinderen hoeven niet hun veters te kunnen strikken op hun vierde. Of elke dag strak in pak naar school. Of op hun tweede strikt met mes en vork te eten. Want, lieve moeders en vaders:

Als ze 12 zijn kunnen ze het vast.

Met die regel in mijn achterhoofd ben ik gaan opvoeden. Of eigenlijk, een heleboel opvoeding ben ik daarmee gaan loslaten.

1. Met de handen eten

Sommige mensen hebben er een schurfthekel aan, als hun kinderen met hun handen eten. Ik ben allang blij als er wat eten in de buik van mijn jongste terecht komt. Hij is sowieso erg fysiek ingesteld en moet overal altijd even aanzitten, dus ook aan zijn eten.

Als je hem wat tijd geeft (en ik genoeg geduld heb) pakt ie uiteindelijk een vork of lepel of gebruikt hij zijn handen en gaat er toch nog wat naar binnen. En anders maar niet. Maar hey, op zijn 12e kan hij vast met mes en vork eten.

2. Mijn kind voeren

Als het eten niet helemaal verloopt zoals gepland, als in, het duurt een eeuwigheid of hij heeft na één blik besloten dat hij het niet lust, pak ik de lepel en ga ik voeren. Ja, hij is 5. Betekent dat ie dus minimaal 5 happen moet eten. Bovendien, ik wéét dat hij mes en vork kan gebruiken. Dat hoeft ie niet meer te bewijzen.

Zijn nichtje van 7 maakte er laatst al een opmerking naar hem over. “Moet jouw moeder je nog vóéren?!” Nu interesseert dat hem nog geen hol. Maar als het hem over een paar jaar gezegd wordt, reken maar dat het gaat boeien.

Strookt dit dan wel met mijn luie opvoedgedrag? Ja hoor, want het geeft mij minder stress om hem te voeren dan dat ik sta te viswijven dat ie door moet eten. En op zijn 12e hoeft het vast niet meer. Want dan zien zijn vriendjes dat ie gevoerd wordt en die afgang wil je niet.

3. Veters strikken (haha)

Veters strikken. Wat een hel. Want ze kunnen het niet zelf en dan gaan ze weer los en dan moet je weer helpen want mamaaa ik KAN DAT NIET… Voor mijn kinderen mooi niet aan de orde.

Zo lopen de mannen het liefst de hele winter op hun Bergstein laarzen. Ook als het niet regent. In de zomer slippers en nog liever blote voeten, en daar tussenin hebben ze sneakers met klittenband. Probleem opgelost. Op hun 12e kunnen ze vast veters strikken. En anders heb je tegenwoordig ook heel kekke instappers.

4. Lang bedritueel met weinig stress

Ken je die van die moeder die 12 keer haar kind in bed moet stoppen omdat kind steeds naar beneden komt met een smoes of water wil drinken of of of… Nope! Niet hier. Ik lig namelijk even bij de kinderen op bed tot ze in slaap vallen. Ja, dat maakt mijn bedritueel langer, maar: A) daarna is er geen gezeik want het grut slaapt, en B) met een beetje mazzel val ik ook even in slaap.

Ik moet zeggen, het is voor mij ook een momentje om de dag met elk kind apart door te nemen en ik vind het heerlijk om even te knuffelen. Want er komt een tijd dat ze dat niet meer willen. Waarschijnlijk ver voordat ze 12 zijn.

5. Anti-modieuze kleding

Mijn kinderen en mode gaan niet zo goed samen. Hebben ze van mij denk ik. Maar ik maak er meestal niet zo’n punt van. Vaak ben ik al blij dat ze überhaupt kleren en schoenen aanhebben. En dat het dan een joggingbroek met een vest is… Ziet het eruit? Nee. Hebben zij of ik er last van? Ook nee. Prima oplossing dus. Ik trek de grens bij regelmatig onesies aan; carnaval en Halloween is genoeg.

En hey, het wordt vanzelf weer zomer. Of ze worden vanzelf 12. En als ze 12 zijn, zijn ze vast bezweken onder de groepsdruk en hangen ze de onesies en slechte combinaties aan de wilgen. Of in de kast, voor wanneer ze lekker een avond thuis op de bank gaan hangen.

6. Zindelijkheid (of niet)

Er wordt altijd heel moeilijk gedaan over niet-zindelijke kinderen. En ik kan het weten, want ik had er zo een. En geloof mij, op dat punt wilde ik héél graag dat hij zindelijk werd. Maar als het komt, dan komt het. Hij vond het doodeng, die wc. Dat potje. Ging niet gebeuren.

Op een gegeven moment liet ik het los. Hij is vast wel zindelijk als hij 12 is. En ja hoor, met 4,5 plaste hij, en met 5,5 poepte hij op de wc. Zie, nog lang geen 12. En ja, mensen vinden daar wat van, zo’n laat-zindelijke kleuter. Lekker laten vinden. Niet jouw probleem van maken, want daar word je alleen maar moe van.

7. Gemakkelijk koken voor kinderen

Ik hou niet zo van koken. En da’s een understatement. Mijn kinderen zijn groot geworden met potjes, loedermoeder die ik ben. Maar ze leven nog steeds en zijn niet zo vaak ziek, dus het is helemaal goed gegaan. Ik denk ook niet dat ze me later enorm gaan verwijten dat ze geen rechtsdraaiende biologische prakjes met chiazaad hebben gehad toen ze jong waren.

Tegenwoordig maak ik wel wat meer zelf, maar ben ik ook nog steeds een grootafnemer van de Knorr-pakken. Alles waar ik niet langer dan 30 minuten voor in de keuken hoef te staan moedig ik aan. Want de kans is groot dat een deel van mijn nageslacht het toch niet opeet. Zonde van mijn tijd dus, dat koken. Ze zullen het me vast niet verwijten, als ze 12 zijn. En anders gaan ze het zelf maar beter doen.

8. Leren fietsen.. straks

De oudste houdt van fietsen, de jongste is net zo lui als zijn moeder en vertikt het. Die vindt het wel lekker makkelijk achterop de fiets. Elke poging hem te leren fietsen loopt uit op niks. Hij kan het wel, maar hij vertikt het gewoon. Waarom zou hij?

Dus dan maar achterop de fiets naar school. Ik verwacht in de zomer, wanneer zijn grote broer de buurt af fietst, dat hij ook de geest wel krijgt. Of straks, als zijn vriendjes een eindje de hort op willen met de fiets. En anders gebeurt dat vast ver voordat ie 12 wordt.

9. Samen slapen (gezellig!)

“Mama, mag ik bij jou slapen?” Geen punt. Mijn bed is 1.80 breed en ik ben toch maar alleen. Zelfs als de jongste wriemelkont overdwars gaat liggen, is er voor mij nog ruimte zat. Het scheelt gedoe, het scheelt in een 90cm bed liggen tot het kind slaapt, en het feit dát ze goed slapen vind ik belangrijker dan wáár ze slapen.

Overigens is het niet aan te raden om allebei de kinderen samen in je bed te laten slapen als jij er nog bij moet. Maar soms verkas ik dan gewoon zelf naar een van de kinderbedden. En als ze 12 zijn, willen ze vast niet meer bij mama slapen.

10. Niet zelf aankleden

Mijn jongste kind kan zichzelf heel goed aankleden. Heel snel ook. Als ie er zin in heeft, want anders gaat het niet zo snel. Sterker nog, dan kan het een uur duren waar ík dan weer niet zoveel zin in heb.

Net als bij het eten, ga ik hem dan gewoon even helpen. Vindt hij vaak ook nog wel leuk en waarom zou ik het niet doen? Om een punt te maken van dat hij het zelf moet doen alleen omdat hij het kan? Het is minder stressvol om een broek over die benen op te hijsen en een trui over zijn hoofd te trekken dan dat het is om een uur lang uit je slof te schieten.

De oudste vraagt het ook nog wel eens, of ik het wil doen. Vindt ie gezellig, en ik ook. Dus geen stress. Als ze 12 zijn, willen ze vast niet meer dat ik ze aankleed.

Minimalistisch opvoeden: alles komt goed.

Opvoeden doen we meer voor onszelf dan voor onze kinderen. Het is heel gemakkelijk om je te laten leiden wat andere ouders van ons vinden. Wie het beste kan opvoeden. En da’s helemaal niet belangrijk. Opvoeden is geen wedstrijdje wie het verst kan pissen. Want het ultieme doel van opvoeden is natuurlijk dat we goed functionerende jongelui afleveren in de maatschappij.

Het allerbelangrijkste is dat we het onszelf niet zo moeilijk maken. Dat we stoppen met wat andere mensen van ons vinden. Dat we het leuk hebben met onze kinderen zonder dat we meteen aan een hoop ongein moeten voldoen. En als dat een keer drie dagen lang achter elkaar alleen maar tv- of tablet kijken is, dan is dat maar zo. Kan heel leuk zijn, namelijk.

Laat een hoop opvoeding los en laat los wat anderen over jou denken. Niet iedereen vind je aardig en jij doet dat ook niet. Je echte vrienden snappen je heus wel. Als je kan loslaten, kun je pas echt beginnen met minimalistisch opvoeden. :)