Mijn Taalmaatje is Top!

Ik ben een taalmaatje van een Congolese vrouw, inmiddels alweer  ruim een half jaar. Ik noem het liever maatje dan coach want het begrip ‘coach’ voelt zo als eenrichtingsverkeer, maar dat is het helemaal niet. Ik leer namelijk ook heel veel van haar. Over haar cultuur, haar leven vroeger in Congo, maar ook zeker over haar taal. Mimi nina kwenda nyumbani. Asante. Hakuna shaka. Uhaki. Ik bedoel maar!

Twee keer in de week ga ik ’s avonds naar haar toe om haar te helpen met de Nederlandse taal. Eigenlijk wilde ik vanwege mijn drukke leven maar één keer per week als vrijwilliger aan de slag, maar dat vond ze te weinig. Ze wilde per sé twee keer in de week.  Ik besloot het gewoon te proberen. Nu, een half jaar later, blik ik even terug.

In het begin was het uitleggen van onze taal en cultuur en bijvoorbeeld het maken van goede afspraken niet altijd makkelijk vanwege haar zeer beperkte woordenschat. Concrete woorden kon je nog wel tekenen of een plaatje over opzoeken, maar abstracte woorden was heel lastig. Ze spreken ook geen Engels of Frans, dus het was echt handen en voeten werk. En een concept als Sinterklaas? Ze snapten er helemaal niets van. Ik heb ze nog uit hun hoofd moeten praten dat onze Goedheiligman écht over daken liep met zijn paard.

Taalmaatjes: een half jaar later

Na een half jaar zijn we al zo veel verder dan waar we begonnen. Ze is enorm gedreven, schrijft alles op wat ze niet weet om het aan mij te vragen, gebruikt WhatsApp om berichtjes naar me te sturen en is zelfs begonnen met het gebruik van Google Translate, om maar zoveel mogelijk woorden tot zich te nemen. En omdat haar woordenschat en referentiekader nog steeds uit breidt, wordt het uitleggen van nieuwe woorden steeds makkelijker en gaat het steeds sneller.

Voor jullie beeld: mijn taalmaatje is een moeder van vier kinderen. De jongste is een paar maanden geleden in Nederland geboren. Toen ze hoorde dat ze zwanger was en daardoor vier maanden zwangerschapsverlof kreeg, vond ze het heel vervelend dat ze in die periode niet naar school kon, want ze spreekt het Nederlands liever gisteren dan vandaag goed. Tot de week voor de bevalling is ze naar school geweest. Daarna heeft ze zichzelf anderhalve week rust gegund, maar ze wilde daarna toch wel heel graag dat ik weer kwam. En zo geschiedde.

Inmiddels wagen we ons aan woorden als ‘sowieso’ en ‘bijvoorbeeld’. Of de verschillen tussen ‘horen’, ‘luisteren’ en ‘verstaan’. De twee betekenissen van ‘blik’ .Dat had ik me een half jaar geleden nog helemaal niet voor kunnen stellen. En naast de boeken die ze krijgt, heeft de docent van haar man me inmiddels voorzien van aanvullend materiaal mét docentenhandleiding. Hoe gaaf is dat.

Trots!

Vandaag deed ze van de extra stof de eerste test. Zonder mijn hulp had ze maar één vraag fout. Samen bouwden we een klein feestje. Ze doet het zo goed! En ik ben zo ontzettend trots op haar.

En daarnaast is het zo’n dankbaar gezin. Regelmatig worden we uitgenodigd om te komen eten met de kinderen (en ontvangen ze ook een uitnodiging van mij). Bij het geboortefeest van de baby waren alle vrijwilligers uitgenodigd en bedankte de man des huizes ons allemaal individueel voor onze hulp. Dit jaar nog met tolk, volgend jaar moet ie het zelf doen hebben we gezegd. :)

Een half jaar verder. Een half jaar heel druk, naast mijn twee peuters en mijn vierdaagse werkweek, maar de voldoening die ik eruit heb gehaald is dat zonder enige twijfel dubbel en dwars waard. Ik kijk uit naar het volgende half jaar. Mijn taalmaatje is top!