Een peuter, een fiets en een ongeluk (1)

Monster!1 is gevallen met de fiets. Na dit ongeluk zitten zijn voortanden flink los en zijn tandvlees is stuk. En er is niets wat enig hulpverlener daar ook maar kan doen, want met melktanden kunnen ze niets beginnen. Ook al blijft het bloeden en zakken de tanden steeds verder naar beneden. Wat moeten we doen?

De telefoon gaat. Op dat moment ben ik in gesprek met de ongediertebestrijders die ons huis terug gaan veroveren op de vlooien. En omdat mijn vriend de enige is die mij belt op de huistelefoon (als ie weet dat ik thuis ben), laat ik hem even gaan. Wanneer de mannen gaan inspecteren, kijk ik op mijn telefoon. 6 gemiste oproepen, waarvan 4 van het kinderdagverblijf. Waarschijnlijk een ziek kind, dus ik bel meteen terug.

“Niet schrikken hoor, maar hij is heel erg hard gevallen op zijn gezicht,” zegt de leidster over Monster!1. “Hij is waarschijnlijk over de kop gegaan met een fiets, hij reed ook zó hard. Zijn voortanden zitten los. Ik weet dat je nu thuis bent, dus ik wil je vragen om zelf even te komen beoordelen of hij naar de tandarts moet.” Ik schrik me uiteraard alsnog een ongeluk. Dus als ik ophang loop ik naar boven hoe lang de inspectie nog duurt. De mannen vertellen dat ze zo gaan beginnen en we spreken af dat ze de deur achter zich dicht trekken,  mocht ik nog niet thuis zijn.

Dit ongeluk is niet de eerste

Monster!1 is sowieso een brokkenpiloot en we zijn wel wat van hem gewend. Het is niet de eerste keer dat zijn tanden een knal krijgen door een ongeluk. Vorig jaar zat hij op een speelgoedauto en toen de auto stopte, schoot Monster!1 door. Het resultaat was een flinke tand door de lip en een naar donkergrijs verkleurende tand. En dit ongeluk gebeurde thuis. Ik verwacht nu iets soortgelijks aan te treffen bij de kinderopvang.

Bij het kinderdagverblijf is Monster!1 alweer een beetje bekomen, maar zijn tanden zien er niet uit en zitten wel héél los. Ik ben niet een moeder die van alles in de paniek schiet, maar dit is wel heel erg. Ik besluit de tandarts te bellen en Monster!1 mag met spoed komen. Ik kan het ventje gelukkig omkopen met de belofte dat we na de tandarts nog even treinen gaan kijken bij het spoor, dat langs de praktijk van de tandarts ligt. Treinen maken altijd alles goed.

Het advies van de tandarts is niet al te bevredigend. “Ze moeten vanzelf weer vast gaan zitten. Het bloeden stopt vanzelf. Het zijn melktandjes dus daar kunnen we niet zoveel mee.” Ik heb een beetje het gevoel dat hij me te overbezorgd vindt. Monster!1 houdt zich heel goed en kan alweer grapjes maken. Dus na de treinen kunnen we weer terug naar het kinderdagverblijf, waar ik overleg of hij kan blijven of mee naar huis gaat. Omdat hij zelf wel wil blijven en weer volledig lijkt bekomen, laat ik hem met een ongemakkelijk gevoel achter. Ik had namelijk nog een afspraak staan in Eindhoven die middag en ik twijfel of ik die af ga zeggen, maar omdat de stoere vent me zo gemakkelijk uitzwaait, besluit ik toch te gaan.

Mijn fantastische buurvrouw en mijn schuldgevoel

Als ik mijn telefoon pak om de navigatie aan te zetten (ik ben dan al bijna in Eindhoven) zie ik 6 gemiste oproepen van het kinderdagverblijf en mijn vriend. Dat Monster!1 toch zo snel mogelijk opgehaald moet worden. Ik zit dan op een uur rijden van thuis en zet mijn wildcard in: mijn fantastische buurvrouw. Gelukkig vindt zij het geen probleem om hem op te gaan halen en de hele middag krijg ik foto’s hoe leuk hij aan het spelen is met de buurjongens. Het verzacht mijn schuldgevoel enigszins,  maar in mijn buik zit een knagend gevoel dat ik hem in de steek gelaten heb. Moest ik nou écht naar Eindhoven, of kon ik ook wel een andere keer? Waar liggen nou eigenlijk mijn prioriteiten? Ik ben een beetje boos op mezelf. Mijn kind heeft pijn. Waarom ben ik er dan niet?

Eenmaal thuis heeft vriendlief de jongens al opgehaald. Gelukkig wil Monster!1 wel eten en de rijst gaat er goed in. Ik heb wel het idee dat de tandjes inmiddels wat naar achteren zijn gaan staan, maar goed, als ze zo genezen, is dat ook prima. ’s Avonds blijf ik extra lang bij hem in bed liggen om verhaaltjes voor te lezen. Schuldgevoel afkopen misschien, maar het is zo sneu. Je kind met pijn zien is is het ergste wat je als moeder kan overkomen.

Hij heeft moeite met in slaap vallen. Niet alleen vanwege de pijn, maar ook omdat ie nu bijna niet kan duimen. Maar vlak voordat hij in slaap valt, vraagt hij: “Mag ik nog een keer bij de buren spelen?”

Pfff.

Een peuter, een fiets en een ongeluk (2)
Een peuter, een fiets en een ongeluk (3)
Een peuter, een fiets en een ongeluk (4)
Een peuter, een fiets en een ongeluk (5)