Lieve medemoeders: zullen we elkaar helpen?

Lieve medemoeders, wat maken we het elkaar toch moeilijk. Wat gunnen we elkaar toch weinig. En wat is dat enorm jammer. Want juist wij zouden de gelederen moeten sluiten. Maar in plaats daarvan vechten we elkaar de tent uit over hoe je je kind moet opvoeden: want jouw manier is de beste en die wil je graag prediken aan de rest van de moedergemeenschap. Misschien luisteren ze wel. En misschien doen we elkaar heel veel pijn.

Herinner je je die vrouw in de supermarkt met dat kind dat schuimbekkend op de grond lag te brullen? Die een relpeuter over het schoolplein sleepte omdat hij de straat niet op mocht vliegen? Dat was ik. Dat was de meeste van jullie op een zeker punt in je leven. Gisteren was het weer raak.

Maar dit keer was niet ik degene die haar ogen in wanhoop ten hemel hief. Ik had namelijk een goddelijk momentje voor mezelf tijdens het boodschappen doen. De kinderen had ik bewust thuisgelaten. Helaas was niet iedereen zo fortuinlijk. In het gangpad naast me stortte er namelijk dramatisch eentje ter aarde. Een relpeuter.

Hoewel ik in eerste instantie vooral opgelucht was dat het niet mijn kind was, gingen mijn nekharen al snel overeind staan door de volgende opmerking: “Kort houden hoor, dat kind. Anders neemt hij zo een loopje met je.”

Lees ook: Lieve moeders, veroordeel mij niet

De wanhoop nabij

Het antwoord van de moeder verstond ik niet en eigenlijk weet ik niet eens of ze iets zei, maar ik kon me zo voorstellen dat ze lichtelijk de wanhoop nabij was. Niet alleen wierp haar kind zich op de vloer maar het werd ook direct weggezet als “dat kind” dat zich niet kon gedragen.

Ik ben niet iemand die er dan rechtstreeks op af rent. Maar toen ik in het volgende gangpad aan kwam en de moeder nog steeds hulpeloos bij haar kind stond te wachten tot hij zijn koninklijke lijfje zou verheffen, bood ik aan om even bij hem te blijven staan zodat zij snel haar boodschappen kon doen. “Ik heb er ook zo een,” vertelde ik haar, “doe je niks aan.”

Ze nam het aanbod aan en was binnen een paar minuten terug. Haar dochter was ongeveer op dezelfde plek blijven liggen en was nog steeds niet voor rede vatbaar, maar ze had in ieder geval haar boodschappen binnen en kon het pand via de kassa vlot verlaten.

Lieve medemoeders

Lieve medemoeders, ik wil niet pretenderen dat ik de wijsheid in pacht heb. Ik wil niet vertellen hoe je een kind moet opvoeden. Iedereen doet namelijk maar wat, op de manier die ons allemaal het beste lijkt. Ik wil ook niet dat iemand anders me vertelt dat hun manier van opvoeden beter is. Dat je me zegt dat mijn kind autisme heeft omdat hij vroeger al op tijd aan de melkpoeder is gezet of omdat hij gevaccineerd is. Dat… je kunt het wel invullen.

Iedere moeder heeft wel een keer een rotopmerking geïncasseerd. Laten we het “pay it forward” principe daarvan nou eens even stoppen. Dus mocht je in de toekomst ook zo’n uitgeputte moeder met een schuimbekkende dramaqueen (of king) tegenkomen, ga dan niet:

• Vertellen hoe ze haar kind moet opvoeden. Dat kan ze echt wel zelf.
• Ongevraagd tips geven waar ze geen snars aan heeft.
• Boos tegen het kind praten. Die wordt alleen nog maar bozer en het is niet jouw plaats.
• Boos tegen de moeder praten. Die wordt alleen maar moedelozer en het is niet jouw plaats.
• Met je ogen rollen en diep zuchten (want fijn dat jij het dan kwijt bent, maar je hebt er geen zak aan)
• Tegen iemand anders vertellen dat als dat jouw kind was… etc. Want het is niet jouw kind, dus bemoei je er niet mee.

Wat je dan wel kan doen?

Laten we elkaar een iets beter gevoel geven over onszelf. En geloof mij, dat werkt twee kanten op. Voelt iemand anders zich beter, voel jij dat ook. Probeer het maar eens uit:

• Zeg haar dat ze het goed doet. Het is zo fijn om dat af en toe even te horen.
• Vraag of je haar kan helpen. Kan ze misschien goed gebruiken. Ze kan daarop ook “nee” antwoorden. Voel je daardoor niet verongelijkt. Haar keuze. Nee is ook een antwoord en wil je dat niet, vraag het dan niet. Probeer een andere optie.
• Vraag of je even bij haar kind kan blijven staan zodat hij haar boodschappen kan doen. Als ze erop in gaat, heeft ze misschien even een paar minuten adempauze. En nee is weer wederom een antwoord.
• Geef haar een bemoedigende glimlach. Veel beter dan rollen met je ogen. Zo creëer je een moment van verstandhouding.
• Vertel haar dat het ooit beter wordt. Want medemoeder – you’ve been there. Boks!
• Vertel haar dat je er ook zo een doet en dat je weet dat je er niets aan doet. Want erkenning is zo fijn.
• Geef haar een knuffel als je ziet dat ze de wanhoop nabij is.
• Probeer haar kind even af te leiden zodat ze even een adempauze heeft.

Vriendelijkheid kost niets. Hooguit een klein beetje van je tijd. Ik daag jullie uit om andere moeders een dag lang een hart onder de riem te steken.

Misschien is het de start van iets moois :)

Lees ook: De (On)Volmaakte Moeders Club