Soms voel ik het. Die alles verterende liefde die je van binnen opvreet. De liefde voor mijn kinderen. Alsof je hart zich tot een knikker samen knijpt en tegelijkertijd mijn adem wordt afgesneden. En soms springen de tranen in mijn ogen als ik naar ze kijk.
Tuurlijk heb ik voor het kinderen-tijdperk ook wel hartzeer en liefde gekend, maar toch voelde dat nooit zoals dit. Normaal gesproken ben ik niet iemand die overal strooit met bloemetjes en alles lief, mooi, aardig en leuk vindt. Daar ben ik veel te nuchter voor. Daarnaast zijn mijn Monsters ook regelmatig strontvervelend en dan knijpt mijn hart zich niet samen van liefde, maar knars ik mijn tanden van ellende.
Ze zeggen dat je zoveel van kinderen terug krijgt. Ooit vroeg ik mezelf getergd af: Wat dan? En vooral, wannéér? Maar het zit soms in zulke kleine momenten waardoor je de vervelende momenten instant vergeet. Zoals,
- Toen we naar de Thomas de Stoomlocomotief voorstelling gingen in het theater en mijn Monsters helemaal verrukt stonden te kijken naar hun helden.
- Als ze zich vol overgave en vertrouwen op je storten en je overladen met knuffels en kusjes (okee, wanneer Monster!2 zich vol overgave in mijn armen stort terwijl ik drie treden lager op de trap sta dan hij, is dat gevoel iets minder).
- Wanneer ik naast Monster!1 in bed lig en hem langzaam in slaap zie vallen. Soms wil hij dat ik blijf liggen tot hij slaapt en ik geef graag toe, want hoe lang willen ze dat uiteindelijk? En aww, zo schattig.
- Als ik ze troost en ze langzaam weer kalmeren, en uitgeput tegen me aanliggen om weer op adem te komen.
- Bij de zachte zuchtjes in mijn oor als ik ze aankleed.
- De intense blijdschap die Monster!1 zo puur ervaart in de Efteling / het spelen met grote neef en nicht / wanneer hij in een willekeurige trein zit / etc.
- Wanneer Monster!2 op zijn dooie gemak aan het onderzoeken is waar zijn fysieke grenzen liggen (ook al ben ik er niet enorm fan van dat ie om het halfuur over de schutting hangt of bovenin de poort balanceert).
- De keren dat ze rustig naast elkaar of samen aan het spelen zijn. Of wanneer ze samen Monsters & Co spelen en het samen uitgieren van het lachen.
- Als ik spontaan een aai of kusje krijg van een van de twee, met de woorden “Ik houvajou, mama!”
- Als ze ’s avonds lekker liggen te slapen en ik weer tijd voor mezelf heb. Dan zijn ze het allerliefst en houd ik het allermeest van ze :)
Er zijn natuurlijk nog veel meer momenten, maar dan wordt deze blog wel erg lang. Wat zijn jullie momenten?
