Koken is stom: Ik ben geen keukenprinses

Keukenprinses. Als er iets is wat ik niet ben, is het dat. Ik vind het verschrikkelijk om in de keuken te staan, en dat is niet alleen vanaf de periode dat de Derde Wereldoorlog uitbreekt aan tafel omdat Monster 1 niet wil eten en alles wat je maakt zo’n beetje kansloos op tafel staat te verpieteren. Nee, het was ook daarvoor al, in de studententijd en in de tijd van samenwonen zonder kinderen. Koken is gewoon stom.

Eén keer koken staat in mijn geheugen gegrift. De horror. Eén keer heb ik over mijn hart gestreken met de kerst. We woonden nog in Utrecht en ik had last van een culinaire opleving. Kip met roomkaas, omwikkeld met bacon uit de oven. Toen dat binnen 10 minuten in de maag van vriendlief verdween, keek ik hem vol afgrijzen aan. “Heb je uberhaupt wel geproefd wat je naar binnen hebt gewerkt?” vroeg ik hem.
“Ja hoor,” zei hij enthousiast, “het was heel lekker!”
Ruim 2 uur in de keuken, binnen 10 minuten weg. Ik gaf het dit keer compleet op. Volledige overgave. Dit nooit weer.

Het is niet zo dat ik geen goed voorbeeld heb gehad. Mijn moeder kookt nog altijd uitstekend. Reikhalzend kijken wij elk jaar weer uit naar het soeptomatenseizoen, want er is niemand die zo lekker tomatensoep kan maken als mijn moeder. En af en toe pik ik een receptje mee waarvoor ik niet langer dan 10 minuten iets hoef te doen in de keuken.

Waar het dan vandaan komt? Geen enkel idee, behalve dat mijn onderontwikkelde smaakpapillen het een en ander aan groentes gewoon niet wegkrijgen. Rauwe tomaat probeer ik eens per half jaar, maar ik krijg het niet weg. Champignons zijn vanwege de structuur niet aan mij besteed, kokhalzend komt het er weer uit. Ik ben, hoewel iets minder dan in mijn prille jeugd, een lastige eter. Nog steeds.

Wellicht is dat een oorzaak dat eten voor mij nog altijd meer een moetje is dan wat anders. En koken interesseert me gewoon geen moer. Sinds Monster 1 en Monster 2 er zijn en mee eten met de pot, eten we in ieder geval gezonder en gevarieerder dan daarvoor, want ik wil dat ze zoveel mogelijk smaken leren kennen (en daarbij niet zo’n zeikerd worden als hun moeder qua eten). Maar toen we huishoudelijke taken gingen verdelen heb ik me vol enthousiasme op de was gestort, en sinds die tijd is de keuken voor mijn vriend.

Het was die peuterpuberteit die mijn diepgewortelde gruwel dat het koken heet, moest doorbreken. Want een dag groente weigeren, dat maakt niet uit. Maar een week of 2 met een enkel hapje erwtjes gaat zelfs dit no-nonsense en “het-komt-wel-weer-goed” moederhart aan. Aangezien ik vanwege nevenactiviteiten van mijn partner tóch 2 á 3 keer in de week zelf de loopgraven in moet, en ik écht niet elke week met 2 keer patat kan aankomen, was het grootste punt van stress niet mijn werk, maar “wat zet ik in godsnaam vanavond op tafel?”

Eigenlijk was het nogal toevallig dat ik zag dat Nu.nl een pagina wijdde aan hun sponsor WeekMenu.nl. “Deze gerechten zijn kidsproof!” heette de pagina, en ondanks dat ik “kids” een verschrikkelijk woord vind (dat is een ander verhaal), was mijn interesse gewekt.

Er ging een wereld voor me open toen ik selecteerde op “zo min mogelijk tijd in de keuken” en kon kiezen uit diverse ingrediënten die ik er vooral níét in wilde hebben. Of die gewoon weglaten. Al sinds de eerste hapjes van Monster 1 is spinazie één groot drama waar Shakespeare nog een puntje aan kan zuigen. Echter, een aardappel-spinazie tortilla met melk en ei, binnen 30 minuten op tafel? Het bord is nog net net afgelikt schoon. En ineens komt er zo een wedstrijdelement bij om te kijken of ze niet toch dat bord kunnen leeg krijgen.

Terwijl ik dit typ, liggen de broccoli-nuggets in de oven. Nog zo’n drama groente. Zouden ze dit ook eten? En zelf helemaal vers gemaakt met onze spiksplinternieuwe keukenmachine, die ons huishouden deze week rijker is.

Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar die keukenmachine maakt koken een stuk leuker. Zelfs als de Monsters vanavond nog niet eten, ben ik maar 20 minuutjes bezig geweest. En als ik dan toch een stukje dag kansloos moet opofferen aan het eten, is dat stukje dag tot een minimum beperkt.

Leuker kan ik het niet maken, wel makkelijker. En wie weet wat de toekomst brengt :)