Kind met een sterke wil: Moeder versus kleuter

Ik heb een kind met een sterke wil. Samen vechten we veel. Niet letterlijk, natuurlijk. Maar bijna alles was een strijd. En hij vond (en vindt) dat ergens nog wel leuk ook. Juist dat irriteerde mij dan weer mateloos. Nog steeds botsen we elke dag. Maar inmiddels wel een heel stuk minder dan voorheen. Hoe dan? 

Ik ben iemand die het diep van binnen fijn vind om iedereen te vriend te houden. Die niet zo de behoefte heeft om tegen schenen aan te trappen. Voor mij is gemoedelijk wel prima. Ik hoef niet overal vraagtekens bij te zetten. En ik snap mijn kind daarom ook gewoon niet. Waarom hij zo recalcitrant wil zijn en daar gewoon een sport van maakt. Waarom hij altijd de controle wil hebben. Elke keer probeert te kijken of hij toch zijn zin kan doordrijven en het bloed onder mijn nagels vandaan te trekken. Hij duwt me tegen mijn grenzen en slingert me daar vervolgens overheen. Voordat ik het wist, stond ik weer te kijven als een viswijf.

Hij lijkt gewoon zo geprogrammeerd te zijn, want het is altijd zo geweest. Al voordat hij kon praten. Zo is hij gemaakt.

Ik versus mijn kleine kleuter

Ben ik onderdanig? Niet bepaald. Maar ik hou wel van een beetje rust en vrede om mij heen. Hij niet. Hij is koppig. Zo kalm als ik ben, zo beweeglijk is hij. Vanaf zijn babytijd heeft hij al een hele sterke wil, van zijn kruin tot aan zijn tenen. Dacht ik eerst nog dat het te maken had met de peuterpuberteit, maar toen ik naar de andere peuters in zijn groep kreeg, was hij toch wel veel meer aanwezig. Lastiger dan de rest. Ik dacht dat het wel wat minder zou worden als hij richting die 4 zou gaan. Niets is minder waar. Sterker nog, hij wordt alleen maar recalcitranter.

Zeg ik links? Gaat hij rechts. Als ik zeg dat hij iets niet moet doen, kijkt hij me uitdagend aan en doet het gewoon opnieuw. Vraag ik of hij aan de eettafel gaat zitten, zegt hij “maar we kunnen toch ook aan de kleine tafel?” Vraagt hij of hij in mijn boekenkast mag klimmen en ik zeg nee? Doet hij het toch. Raak ik geïrriteerd? Dan maakt hij van alles een spelletje. Het lijkt wel alsof hij liever heeft dat ik mijn eigen haren uit mijn hoofd trek dan dat hij het een keertje met me eens is of een keertje luistert. En het is niet zo dat hij een enorme driftkikker is. Hij wil gewoon doen wat hij wil. En niet wat ik zeg.

Een kind met een sterke wil

Als moeder word je behoorlijk onzeker van een kind met een sterke wil. Ik kan me nog een incident herinneren dat ik de oudste naar school bracht. Terwijl ik met mijn grote kleuter op schoot zat te wachten tot de bel ging, had ik met mijn vrije hand mijn peuter in de houdgreep. Schuimbekkend van kwaadheid lag hij aan mijn voeten. Omdat hij anders een ravage zou aanrichten in het schoollokaal. En terwijl ik dat dagelijkse kunstje opvoerde zat er een ander peutertje een beetje te jengelen op schoot. “Hij is vandaag zo vervelend,” mopperde zijn oma tegen een andere moeder, “Ik weet niet wat er aan de hand is.” Op dat moment had ik wel tienduizend keer met haar willen ruilen.

Regelmatig heb ik me afgevraagd wat ik dan fout doe als moeder. Soms was ik zelfs gefrustreerd. Want ik wilde zo graag een goede moeder zijn, maar dan moest hij dat wel toelaten. Waarom deed hij dat niet? Waarom liet hij mij die goede moeder niet zijn? Ik struinde het internet af voor leesvoer om te kijken of er niet een blauwdruk was om hem figuurlijk binnen de lijntjes te laten kleuren. Want het was een grote uitputtingsslag. Maar dat hielp ook niet. Ik vond niet de juiste methode om met hem om te gaan. Want contact blijven houden met je kind als-ie boos is? Ik schreef vorig jaar een artikel over het hebben van een pittig kind, waarin ik beschreef dat ik zo een rechtse kon ontvangen.

Verandering door acceptatie

En toch is er het afgelopen jaar wat veranderd. Hij is beter gaan praten, waardoor hij kan vertellen wat hij wil. Dat maakt het niet altijd gemakkelijker want hij wil nog steeds het tegenovergestelde van mij. Het is voornamelijk de manier waarop ik er tegenaan ben gaan kijken, wat verschil maakte. Want zijn leven? Dat is zijn leven. En niet dat van mij. Ik zie meer mogelijkheden doordat ik geaccepteerd heb dat hij geen doorsnee karakter heeft.

En eerlijk? Ik wil hem niet veranderen in een mak schaap. Ik wil hem niet iets laten zijn dat hij niet is. En ik wil dat hij zijn eigen plan blijft trekken. Dat hij doet wat hij leuk vindt. En met zijn instelling zal hij regelmatig met zijn harde kop tegen een muur aan lopen, maar hij is tegelijkertijd inventief genoeg om toch een deurtje te vinden om er doorheen te gaan. Of een touw over die muur te slingeren en eroverheen te klimmen. Want hoewel ik nog steeds af en toe jankend van boosheid even een time-out voor mezelf instel, weet ik dat zo’n sterke wil straks een fantastische eigenschap is. Ook al is-ie voor mij niet zo handig nu.

Maar hoe daarmee om te gaan dan? In theorie lijkt het antwoord simpel. Ik geef hem af en toe de volledige controle en accepteer dat hij een andere mening heeft dan ik. Da’s voor mij niet heel gemakkelijk, controlfreak die ik ben. Regelmatig kan ik me er niet toe zetten en belanden we weer in een impasse. Maar soms wordt het leven een stuk gemakkelijker als ik hem laat bepalen. Gaat een ochtendritueel ineens een stuk sneller als hij het mag zeggen en ben ik niet om 8 uur ’s ochtends al veranderd in Cruella DeVil.

Hij verandert doordat ik verander

Wil hij ’s ochtends zijn schoenen niet aan doen? Mag hij kiezen tussen zijn laarzen en schoenen. Wil hij dan nog niet? Nouja, dan gaat ie maar op zijn sokken. En geloof me, de keuze is daarna snel gemaakt in de winter. Is hij niet te bewegen zijn jas aan te trekken? Maak ik er een spelletje van en is het in no-time gepiept. Verheft hij zijn stemvolume terwijl ik dat hondsirritant vindt? Laat ik hem een paar minuten op zijn allerhardst schreeuwen. Moet hij na school mee naar de supermarkt? Dan rennen we daar heen, zo snel als we kunnen, en maken er een wedstrijd van. Want spelletjes, daar houdt hij dus wel van. En spelletjes spelen met mama is het allerleukste.

Wat doe ik? Ik kijk dan vooral naar wat hem wel beweegt. Hoe hij gemotiveerd raakt. Ik laat hem soms leiden en dat vindt hij prachtig, een keertje vertellen wat we gaan doen. En geloof me, dat is niet altijd gemakkelijk. Sterker nog, ik houd het lang niet altijd vol. Want regelmatig wil ik nog steeds dat hij gewoon doet wat ik zeg. Soms win ik. Soms wint hij.

Het is niet gemakkelijk om een kind met een sterke wil op te voeden. Het is nog steeds een uitputtingsslag. We hebben nog steeds heel veel onenigheden en vechten nog steeds. Maar omdat ik mezelf meer in hem verplaats en hem regelmatig even de teugels in handen geef, wordt het gemakkelijker. What you give is what you get. De laatste tijd werkt hij soms zelfs mee.

Lees ook: Omdenken: Wat doet mijn peuter allemaal fout? Wat een mogelijkheden!

Een sterke wil nu, een sterke vent later

Ik wil zijn wil niet breken. Ik wil niet dat hij voor mij zijn karakter moet aanpassen omdat het mij niet zo goed uitkomt (nouja, soms wil ik dat heel graag. Als het mij uitkomt). Als hij zijn willetje kan vasthouden tot hij volwassen is, als niemand zijn wil gaat breken, dan staat daar straks een man die stevig in zijn schoenen staat. Vastbesloten iets van zijn leven te maken. Die weet wat hij wil.  Een moedige, zelfverzekerde vent die zich niet uit het veld laat slaan. Die de wereld misschien wel een beetje kan veranderen.

Dat wil ik voor mijn kind. Dat hij kan zijn wie hij is zonder dat hij in een vakje geduwd wordt. Op school gaat hij het vast nog heel zwaar krijgen. Maar dan ben ik hem om er daardoorheen te helpen.

En tot die tijd, sla ik de wijn in bulk in. Geef ik mezelf regelmatig een schouderklopje (of een time-out) en trakteer ik mij binnenkort weer op een kindloze dag. Dan kan ik er daarna weer een tijdje tegenaan.

 

Hebben jullie een kind met een sterke wil? En hoe ga je daarmee om?