Het was gewoon geen goede timing. Net een reorganisatie achter de rug, er was een dingetje met vertrouwen, het was “wij tegen zij” en ze hoorde toevallig in het “zij” kamp. Wrong place, wrong time. Op dat moment ook voor mij. Ik kon destijds ook helemaal niet omgaan met complimenten en voelde me altijd ongemakkelijk.
Gek eigenlijk. Want van nature ben ik heel erg van het complimenten geven. Het is zo gemakkelijk om even te zeggen: “Goed gedaan!” Of “Wat zit je haar leuk!”. Of een compliment over hoe ze omgaan met een heftig besluit. Mensen fleuren er instant van op. En nee, ik ben geen zweefteef. In ieder geval niet een hele erge (no worries!).
Ik vind het gewoon heel fijn om mensen een goed gevoel te geven. Dat was ook hoe ik de teams, waar ik als senior leiding aan gegeven heb, destijds aanstuurde. Ik deed als leidinggevende een stapje terug zodat zij in de spotlights konden staan. Ik benadrukte de rol die ze hadden gespeeld in projecten. Gaf hen de ruimte om in die projecten te stappen. Om nieuwe stappen te maken en te leren. Deed daardoor zelf een stapje terug. Situationeel leidinggeven, noemde iemand dat laatst. Ik deed het al voordat ik wist hoe het heette en beloonde ze daarvoor, omdat ze het verdienden.
Maar zelf complimenten vragen? Dat deed ik eigenlijk nooit. Tuurlijk krijg ik ze wel eens, soms zelfs van mensen waarvan ik het niet verwacht. Vrijwel altijd over prestaties (want mijn kleding, die vinden de meesten nogal apart. Hoewel ik vandaag wel leuke complimenten kreeg over mijn nieuwe, zeer comfy eenhoorn trui. Daarover later meer). En dat voelt altijd goed. Want zeg nou zelf, hoe fijn is het om te horen dat je iets goeds gedaan hebt? Wanneer ze je vertellen dat ze het zo fijn vinden dat je altijd bereid bent om te helpen? Dat je de “favoriete” (ja echt!) go-to-girl bent? Nou, dat voelt best wel goed.
Terug naar het vragen. Vandaag werd ik uitgedaagd om eens te vragen naar complimenten. En dat was best wel eng. Dus ik greep een paar collega’s bij hun kladden en vroeg of ze me een complimentje wilden geven. Natuurlijk deden ze dat (want weet je, iedereen vindt het leuk om complimenten te geven). En ook online, in De (On)Volmaakte Moeders Club, gooide ik het in de groep. Dat was doodeng want hoewel ik een paar mensen ken, is het gros nog heel erg nieuw.
Maar wát een lieve complimenten kreeg ik overal! Ik zat op mijn werk als een idioot te grijnzen. Schrijftalent, vindingrijk, creatief, toffe collega, inspirerend, vechter… wow. Het is leuk om te weten dat je iets wel aardig doet, maar om het zo enthousiast bevestigd te krijgen, dat doet echt wel wat met je. En ik pinkte een traantje weg.
Van sommige complimenten leerde ik vrienden ineens een stuk beter kennen, omdat iets wat ik gedaan had blijkbaar een enorme impact heeft gehad op een deel van hun leven. Dat wist ik niet, en dat weet ik nu wel. Gewoon, omdat ik er naar vroeg. Ik zweef vandaag nog even op mijn wolkje verder. Dus toch een beetje een zweefteef.
Van een compliment wordt iedereen blij. Mijn collega, die van een paar jaar geleden, had dat heel goed in de smiezen. Op dat moment was ze helaas alleen de wrong person, behorende tot de wrong group. Wij zagen de impact niet. Ik ook niet. Heel jammer. Maar nu wel, dus Judy, als je dit leest, je had helemaal gelijk!
Pay it forward! Nu ga ik jullie uitdagen, om vandaag eens een welgemeend compliment te geven. Aan een vriend(in), een partner, een collega, een moeder op het schoolplein (daar is ze weer!) of iemand die je op straat tegen komt. Over het uiterlijk of innerlijk. Over iets wat ze doen of gedaan hebben. Maakt niet uit, maar doe het.
En als je echt durft, probeer er dan gewoon ook eens eentje te vragen, want mensen vinden het écht leuk om complimenten te geven.
Ik hoor graag wat jullie ervaringen waren! :)
Een van de allertofste weken van het jaar is toch wel de week in mei…
Week vier van de thuisscholing zit er bijna op en we hebben een paar vrije…
Week 2 van het thuisscholen zit er bijna op. Ik merk dat ik in ieder…
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik fan ben van lui opvoeden. Of,…
Mijn kinderen kunnen spoorloos verdwijnen. Héél soms gebeurt dat buitenshuis, maar vaak zijn ze ook…
Mijn jongste is een decemberbaby. Echt, hoe had ik het zo kunnen plannen (en ik…