Ik kies voor mijn kind (en stop met werken)

De knoop is doorgehakt, de kogel is door de kerk, en meer van dat soort uitspraken. Afgelopen week vertelde ik het aan mijn team en nu aan de hele wereld: ik stop met werken en zeg na bijna 6 jaar mijn baan bij Douwe Egberts vaarwel. Na 22 juni ben ik officieel werkloos. 

Zoals mijn trouwe lezers weten, was het afgelopen jaar een gigantische achtbaan. Door de uitdagingen rond onze kleuter besloot ik in november een flinke stap terug te doen in mijn werk en legde mijn leidinggevende functie neer. Ik kon het gewoon niet meer allemaal tegelijkertijd bolwerken: De afspraken die we maakten voor ons kind, de verantwoordelijkheden als leidinggevende en de verwachtingen die ik niet meer kon waarmaken op  alle fronten. Het werd me teveel en het voelde alsof ik faalde. Ook de stap terug heeft een tijd gevoeld alsof ik niet goed genoeg was.

Jaar toch is  het beste besluit ooit geweest. Ik kwam weer tot rust, draaide als medewerker mee in het team. Daarnaast kreeg ik een paar mooie interne schrijfopdrachten omdat ze me inmiddels daarvoor ook wel wisten te vinden.

Bijna overspannen

Maar het regelen hield niet op. Voor onze kleuter bleef het vechten voor erkenning. En toen we in maart uiteindelijk voor hem de diagnose autisme kregen, viel ik in een gat. Ik was lusteloos, haalde nergens meer plezier uit, stelde uit wat ik niet wilde of deed het gewoon helemaal niet. Ik zat op het randje van overspannen. Maar langzaam krabbelde ik weer op. Wat me er voornamelijk doorheen heeft geholpen, was het vooruitzicht van ons nieuwe huis.

Toch was er nog iets wat in mijn achterhoofd bleef spelen en waarvoor ik niets regelde. Tot een week nadat de kinderen officieel zouden verhuizen naar het nieuwe huis had ik zomervakantie. Maar wat moest ik daarna? En omdat de vakantiedagen door de verbouwing en verhuizing wel op waren… hoe ging ik mijn kind begeleiden tijdens zijn eerste schooldagen? Moest ik BSO regelen? Een oppas of gastouder aan huis? Hoe ging ik het doen met de langere reistijden? Het was een groot zwart gat dat aan me bleef trekken. Dat me op wilde slokken om nooit meer los te laten.

Geen tijd voor mijn kinderen

En waar ik me een gigantische rotmoeder om voelde is dat ik amper in de gelegenheid was om onze kleuter te begeleiden in zijn extra ondersteuningslessen. Hij krijgt elke keer extra werkboekjes, maar tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik van de drie boekjes misschien een halve met hem gedaan heb. Omdat wij geen gebruik maken van de voorschoolse opvang begin ik laat met werken, en werk ik dus ook tot laat door.

Dus als ik om half zeven eindelijk thuis kom na mijn werk, is het eten, omkleden, tanden poetsen, verhaaltje lezen en naar bed. En de dag dat ik niet werk, wil hij graag met een vriendje spelen. Weekenden? Dan zit-ie buiten in de modder te wroeten of is hij met zijn loopfiets de buurt aan het terroriseren. Wanneer moet ik die boekjes ooit behandelen dan? Hoe doen andere werkende moeders dat? Bleef mijn kind verder achter omdat ik niet de tijd had om hem te helpen?

Ik werd gevierendeeld

Het bleef voelen alsof iedereen van alle kanten dingen van mij verwacht en het lukte gewoon niet meer. Alsof ik werd gevierendeeld. Hang aan elke ledemaat een paard en lopen maar. Werk, school, schuldgevoel en kinderen, ze trokken allemaal even hard. Intussen bleef ik uitkijken naar de overdracht van ons nieuwe huis, die een week naar voren geschoven werd. En hoewel ik niet met tegenzin naar mijn werk ga, bleef de zorg voor mijn oudste kind door mijn hoofd spoken.

Want hij heeft extra begeleiding nodig. Niet alleen met zijn zindelijkheid (nope, nog steeds niet), maar ook met de overgang naar zijn nieuwe huis. Naar de nieuwe school, waar hij nieuwe vriendjes moet gaan maken. Om maar even aan te geven hoe lastig dat gaat: De enige goede vriendjes die hij heeft zijn degene die hij al vanaf baby kent. Nieuwe connecties maken vindt hij gigantisch moeilijk. En wat te denken dat hij dan meteen met de nieuwe school ook weer naar een nieuwe opvang moet? Nee, daar paste ik voor.

Werkloos, en nu?

Dus besloot ik wederom te kiezen voor de enige keuze die je kunt maken: Ik kies voor mijn kind. En ook een beetje voor mezelf. Ik hakte de knoop waar ik al sinds maart tegenaan zat te hikken door en voelde me instant opgelucht. En toen ik het vertelde aan het team kreeg ik van alle kanten steunbetuigingen. Ze vonden het dapper, moedig, verstandig en/of begrijpelijk. Zo voelt het zelf niet. Ik voel me op dit moment alleen maar een heel stuk rustiger dus ja, het is een goede beslissing geweest. Maar jongens, wat ga ik die lieve collega’s straks missen.

Wat ik ga doen? Ga ik volledig focussen op mijn eigen bedrijf en kijken of ik meer opdrachtgevers kan krijgen voor het schrijven van teksten (kom maar door met die opdrachten!)? Of toch nog 3 dagen per week ergens aan de slag maar dan meer in de buurt?  Ik weet het nog niet, maar ik heb een hele zomer om daarover na te gaan denken. En in de tussentijd kan ik mijn kinderen de aandacht geven die ze verdienen.

Ik kom er wel, daar ben ik van overtuigd. Maar voorlopig neem ik even de rust waar zowel ik als mijn kinderen naar verlangen.