Ik ben bang voor het zindelijk maken van mijn kind

Ik heb twee kinderen. Een kleuter en een peuter. En zoals trouwe lezers van dit blog weten, is mijn kleuter nog niet zindelijk. Daar ligt nogal het een en ander aan ten grondslag waardoor het voor hem gewoon niet zo gemakkelijk is. Ik heb ook een peuter. En die is inmiddels al drie. En ik durfde bij hem niet te beginnen met ook maar enige vorm van zindelijkheid.

Monster!2 is een boefje dat eerst doet en dan pas denkt. Dat heeft hem al veel opgeleverd: Hij is snel, behendig en zijn fijne motoriek is enorm ontwikkeld. Tot zijn grote verdriet is hij wat aan de kleine kant, maar dat compenseert hij door zijn vaardigheden. Hij is supersociaal (heeft-ie niet van mij), is graag van alles op de hoogte en wil overal bij zijn.

Zo ook de wc. Al sinds beide jongens kunnen lopen is de deur van het toilet bijna niet meer dicht geweest. Ze willen beide mee kijken (ja, allebei!) en liefst doortrekken (waar ze zelfs ruzie om kunnen maken). Best joh, want van afkijken kun je leren.

Ik durf niet

En vanaf december begon dat een beetje zijn vruchten af te werpen. Monster!2 wilde zijn luier niet meer aan. Hij liet zich ook wel op een potje zetten en in de kerstvakantie liep hij een paar dagen in zijn blote kont door het huis. Met als resultaat één plasje op het potje, en twee plasjes op het toilet. Dat potje, dat vond hij maar niks; hij pakte het meteen maar even grondig aan. Ik was zielsgelukkig! Maar ineens wilde hij niet meer. En ik durfde niet door te zetten. Dus de luier ging weer aan.

Want weet je, ik ben op dit moment ook gewoon doodsbang. Want voor mijn gevoel heb ik het bij Monster!1 helemaal verkeerd aangepakt waardoor hij nu met trauma naar de GGZ kan. Tuurlijk weet ik rationeel gezien dat het niet mijn schuld is, maar zo vóélt het gewoon wel. En ik was als de dood dat als ik nu ferm ging zijn voor mijn jongste, hij dan volgend jaar hetzelfde traject kon doorlopen.

Toen kwam oma. En aangezien vreemde ogen dwingen, ging ook zij weer aan de slag. Het wierp weer wat vruchten af, want het weekend erna verdwenen er weer twee plasjes in de wc. Maar de dag erna? Huilen en krijsen dat hij een luier aan wilde. En weer gaf ik toe.  Monster!1 kreeg het namelijk ook 4 keer voor elkaar, en daarna was het helemaal over. Ik zag het nog steeds levendig voor me. En straks twee kleuters die niet zindelijk naar de basisschool moeten, dat kon ik geestelijk niet aan.

Het kwartje valt

Afgelopen dinsdag besloot ik dat het genoeg was en gaf mezelf een schop onder mijn hol. Vervolgens vatte ik de koe bij de hoorns (of dus eigenlijk de peuter bij de pamper). Hij ging in onderbroek naar het kinderdagverblijf. Ik moest het van mezelf in ieder geval proberen. ’s Ochtends kreeg ik het thuis nog niet voor elkaar, maar toen ik hem ophaalde had hij daar toch geplast op de wc. Wederom bleef ik sceptisch.

Tot die avond. Die veranderde alles. Want toen ik mijn peuter ging troosten nadat hij wakker schrok van een helikopter, zei hij ineens verschrikt: “Mama! Ik heb plasje!” Ongelovige die ik ben, dacht ik dat hij inmiddels al geplast had in zijn luier. “In je luier?” vroeg ik dus onnozel.

“Nee!” Met grote ogen keek hij me aan. “Wil je naar de wc?” vroeg ik hem. “Ja!” riep hij. Dus ik greep hem onder zijn oksels, zwaaide hem uit zijn bed en denderde de trap af. Ik plantte hem op de wc en we keken elkaar in de stilte die volgde gespannen aan. En ja hoor, daar klaterde een plas de wc in. Ik kon wel lachen van blijdschap en prees hem de hemel in. Want dit was de eerste keer dat hij zélf besefte dat hij zijn behoefte echt moest bewaren voor de wc. Het kwartje was eindelijk gevallen en ik kon mijn geluk  niet op!

Mijn peuter is zindelijk!

Ik schreef het al eerder, maar ik weet nu waarom ouders de drang voelen om de eerste plasjes in het potje visueel te moeten delen op Facebook. Met gedetailleerde foto’s. Geen zorgen; ik vind dat zelf ontzettend goor, dus je zal er geen foto van vinden. Maar dat moment voelde zo fijn, dat ik inwendig een vreugdedansje deed. Geluk zit in een plasje, ik weet het nu.

En het gaat ontzettend goed. Op een enkel ongelukje na kletteren de watervalletjes vrolijk achter elkaar de wc in. De volgende stap is de nachten, maar daar ben ik zelf nog even niet aan toe. Ik moet even bekomen van deze eerste stap.

Ik heb nu een zindelijke peuter. Overdag in ieder geval. Die vandaag zelfs de grote boodschap op de wc van het kinderdagverblijf deed. En ik heb ook een niet-zindelijke kleuter. Hoe gek is dat?

Het lag niet aan mij

Maar het allerbelangrijkste: Ik heb kunnen loslaten dat het aan mij lag. Dat het mijn schuld was dat mijn kleuter niet zindelijk wilde worden. Want dat is het niet. Ik heb hem aangemoedigd, soms voor het blok gezet, maar wat er niet in zit, komt er ook niet uit.

Overigens hadden we enigszins de hoop dat als onze kleuter het wonder bij de peuter zou aanschouwen, hij ook de volgende stap zou zetten. Maar tot nu toe is Monster!1 tevreden met het toejuichen van zijn broer en de cadeautjes aan Monster!2 te overhandigen. Afgelopen weekend speelde hij onder de douche dat hij op het potje ging en daar een denkbeeldig cadeautje voor kreeg. Voor mij is dat al een gigantische stap vooruit. Want als je het je kan inbeelden, zou het zomaar in het echt ook kunnen gebeuren.

Wie weet!