Help! Ik heb vlooien in huis (maar niet lang meer!)

Vlooien bijten geen mensen. Ze doen alleen maar proefbeetjes. Dat zeggen zowel het internet én de professionele bestrijders. Maar mensen die mij in het echte leven kennen, weten dat het er bij mij thuis anders aan toe gaat. Want mijn kinderen worden opgevreten door die etterbakjes. En ja, het waren écht vlooienbeten, want het lijkt me zeer sterk dat een mug in een slaapzak, onder een pyjamabroek gaat zitten en daar even lekker los gaat.

Het is geen sexy onderwerp om over te praten en ja, ook ik krijg nog steeds jeuk als ik het er over heb. Al maanden worstelen we met een vlooienplaag. Ooit zijn die beestjes binnengekomen door de kat die ik, zoals een echte controlfreak betaamt, trouw elke zes weken behandel met vlooiendruppels (en inmiddels neurotisch om de 4 weken.) De kat heeft nooit meer vlooien gehad. Die verplaatsten hun werkterrein vrolijk naar de kinderkamers.

We hebben werkelijk van alles geprobeerd om er vanaf te komen, maar niets hielp. Ik heb de afgelopen maanden persoonlijk de omzet van Exil verdubbeld door het aantal bussen “Flea Free” wat ik er tegenaan smeet.Elke keer ging het even weer de goede kant op. Na twee weken volgde de nabehandeling en dan was het weer eventjes rustig. En waren de bultjes weer nét bijna helemaal genezen (want zoals jullie weten is Monster!2 een obsessieve krabber en duurt dat genezingsproces dus ettelijke weken), begon de ellende weer van voor af aan.

Vlooien maken je huis smerig

Kijk, het is natuurlijk niet zo dat mijn huis brandjeschoon is. Ik moet de eerste moeder met twee peuters nog ontdekken die een smetteloos huis heeft (en als ik ze zie weet ik niet zo goed wat ik daar van moet denken), maar het is geen smeerboel. Sterker nog, in de weinige tijd die ik over houd, probeer ik het huis zo goed mogelijk schoon te houden (perfectionist, ftw!). Maar het idee van vlooien in huis maakte dat ik mijn huis nog smeriger dan smerig vond. Daarnaast werd ik zwaar neurotisch van alle zwarte puntjes die ik zag. Was het een vlo?! Of gewoon een pluisje?

Toen ik binnen een paar dagen twee vlooien uit het haar van Monster!1 viste, was de maat definitief vol. Dit moest grondiger dan grondig worden aangepakt en dat kon ik niet alleen. Google leverde me in eerste instantie alleen maar de huis, tuin en keukentips op die ik ALLEMAAL al had geprobeerd. Ik ging op zoek naar een ongediertebestrijder (elk forumbericht dat ik vond, raadde het af “want dat was zo duur.” Weet je wat die bussen Exil kosten? Als ik meteen de bestrijdingsdienst ingeschakeld had, had ik een fortuin kunnen besparen).

Rentokil, mijn nieuwe beste vriend

Rentokil werd het dus, die me voor 125 euro gingen verlossen van het zwarte mini-kwaad. En vandaag was het eindelijk zover. Ik geloof dat massamoordenaars nog nooit zo gastvrij zijn ontvangen als door mij vanochtend. Goedgemutst dartelde ik achter de moordenaar aan naar boven, die daar professioneel het bed van mijn oudste bekeek. En toen ie even stil bleef, maakte ik me meteen zorgen. “Kijk, zie je dat?” zei hij, terwijl hij zijn professionele lampje op het bed richtte. We brachten onze neuzen dichterbij het matras. “Kijk, daar zit een larve. En daar nog een. Oh, hier nog een.”

GATVERDEGATVERDEGATVER! Dat bed is verdomme vandeweek nog verschoond en gewassen! Kleintjes vroeg ik: “Zijn deze straks allemaal dood?” Hij grinnikte naar me. “Hier laten we je niet mee achter. Als wij klaar zijn, is alles dood.” Opgelucht liep ik naar beneden, met mijn nieuwe beste vriend achter me aan.

Astronautenpakken met gasmaskers

Omdat ik halsoverkop naar de kinderopvang en tandarts moest vanwege een flinke val van Monster!1 (maar dat is een ander verhaal), heb ik de daadwerkelijke bestrijding niet gezien. Maar in mijn hoofd hebben ze van die fantastische astronautenpakken aangehad met kekke gasmaskers, terwijl ze bloeddorstig van kamer naar kamer gingen om de hele vlooienpopulatie uit te roeien, tot het laatste eitje aan toe.

Twee uur lang mocht ik mijn huis niet in (maar gelukkig heb ik een superlieve buurvrouw waar ik mocht bivakkeren en had ik nog een date staan met mijn taalmaatje). Maar dat was het waard. Het huis voelt NU al schoner. Bonuspunten: ook alle muggen en fruitvliegjes hebben het loodje gelegd (waar die vliegjes vandaan komen mag joost weten, want het fruit is al een week op).

Als een havik hou ik de zwarte puntjes voorlopig nog in de gaten. Maar ik hoop dat we er nu eindelijk vanaf zijn.