Help! Ik heb een pittig kind!

Ik heb de verhalen wel eens gelezen. Over ouders die een pittig kind hebben. Ik had alleen nog nooit zo naar Monster!2 gekeken. Ja, hij is wat uitbundiger, een ongeleid projectiel en hij over het algemeen doet hij voordat hij denkt. En hij houdt van klieren, het bloed onder de nagels van zijn oudere broer uithalen (en die van ons), voor de lol afpakken of ineens de tv uitzetten, maar dat hoort nou eenmaal bij hem. Uiteraard zijn daar consequenties voor en tot op redelijke hoogte werkt dat.

Maar jongens, hij is twee. Bijna drie. Dat hoorde ook een beetje bij de leeftijd, dachten wij. Want, is dat niet een stukje van de peuterpuberteit? Hij zoekt zijn grenzen op en wij geven duidelijk aan tot waar hij kan gaan, en niet verder. Maar een paar weken geleden ontdekte hij dat hij kan schoppen op één been. Ineens zag ik hoe hij de kat een rotschop verkocht. En dat schoppen doet hij niet alleen thuis, maar ook op de kinderopvang. Toen we het erover hadden zei de leidster: “Ja, het is wel een pittig kind, hè?” Oh? Zo had ik er eigenlijk nog niet naar gekeken.

Ik las de verhalen wel eens op mijn favoriete blogs, over temperamentvolle of pittige kinderen. En ik oordeelde niet, want ik heb in mijn eigen omgeving, buiten mijn gezin, ook wel eens pittige kinderen gezien. En je doet er gewoon niet zoveel aan, behalve alles juist begrenzen, omdat het ook een stukje nature is en niet alleen maar nurture. Ik had dik respect voor die ouders.

Wat is een pittig kind?

Toen ik op Google eens ging speuren, vond ik niet echt een definitie waar ik wijzer uit werd. Want ieder kind is anders en uit zich ook op een andere manier. Ik vond wel één omschrijving die perfect aansloot bij het gedrag van onze jongste. Het is nooit een goede slaper geweest en hij wordt nog regelmatig ’s nachts wakker. Hij moet echt uitgelaten worden, anders vliegt hij tegen de muren omhoog. Hij vindt de klimrekken voor kinderen van 4 en ouder het leukst (ik krijg regelmatig hartverzakkingen) maar omdat hij wat aan de kleine kant is, kan hij niet overal zelf op. Dat frustreert hem mateloos en ja, daar kan ie wel eens flink boos om worden.

Toch is het niet een explosieve driftkikker. Hij wil gewoon alles doen en het liefst op een zo hoog mogelijk tempo, en wordt pas boos als hij iets niet mag. Zoals op de vrijdagen, wanneer we samen grote broer naar school brengen. Hij mag niet alle kasten leeg trekken of de blokkendoos verbouwen. Maar hij is razendsnel en schiet er in een onbewaakte seconde alsnog vandoor, waarna ik hem weer ergens uit of af kan plukken. Jaloers kijk ik wel eens naar de andere jonge kinderen, die rustig bij mama of oma op schoot zitten. En is er eentje een beetje aan het grienen, hoor ik: “Ja, hij is vandaag een beetje chagrijnig.” Een beetje chagrijnig? Hahahaha. Of zijn we er misschien inmiddels aan gewend dat hij boos wordt?

Grenzen stellen

Wat ook totaal niet helpt, is het zeggen dat iets niet mag. Inmiddels is hij bijna drie en amper af te leiden. Maar wat momenteel wel goed werkt, is lief vragen. Dus als hij zijn jas uittrekt, zeg ik niet: “Hang je jas even op in de gang.” Nee, wanneer ik vraag: “Wil jij voor mama even jouw jas ophangen?”, dan vliegt ie ervandoor om te doen wat ik vraag. De overwinning is zoet.

Maar niet van lange duur. Want het moet gewoon op zijn manier. En slaan en schoppen? Dat hoort daar gewoon bij. Monster!2 heeft een speciaal plekje in huis. Dat plekje heet “de hoek”. Na twee waarschuwingen mag hij daar even in gaan zitten afkoelen. Want als hij echt helemaal los gaat met slaan en schoppen, of het leegruimen van de keukenlades terwijl je al vijfentwintigduizend keer gezegd hebt dat het niet mag en een gesprek aangaan niet afdoende is, is dat het enige dat werkt. Ook al is “de hoek” tegenwoordig pedagogisch onverantwoord omdat we alle kindertjes dood moeten knuffelen, ook als ze strontvervelend en onmogelijk zijn.

Reageren op negatief gedrag?

Want dat las ik dus, ergens. Zet je kind niet in de hoek als ie boos is of niet luistert. Als-ie negatief gedrag laat zien of heel boos zijn moet je contact blijven maken en ze een gevoel van veiligheid en verbinding geven. Ze knuffelen en zeggen dat je nog steeds van ze houdt. Ik probeerde het één keer, weet je. Die knuffel resulteerde erin dat Monster!2 de uitgelezen kans zag om eens flink aan mijn haren te trekken. Contact blijven maken? Ik kon zijn nagels in mijn gezicht krijgen (die werden op een later tijdstip die dag keurig gekortwiekt) of een blokje duplo tegen mijn harses.

Dus na een waarschuwing mag ie in de hoek. Want hij wéét heel goed wat wel en niet mag. Momenteel is de hoek iets wat héél goed werkt en daar maken we dankbaar gebruik van. En als ie afgekoeld is, dan kan ie die knuffel krijgen en dan zegt mama dat ze van ‘m houdt. Als het gevaar van de nagels verdwenen is.

Help! Ik heb een pittig kind!

En ik heb inmiddels dus ook dik respect voor mezelf. Even terugdenkend op mijn blog over de eenzame moeder, bedenk ik me ook dat het één van de redenen is waarom ik niet vaak met mijn beide jongens ergens naar toe ga. Want de jongste ziet alles en doet alles, waardoor ik er alleen maar achteraan ren om ervoor te zorgen dat-ie niks sloopt (zéker in huizen waar geen kinderen opgroeien).

Is het dan altijd alleen maar kommer en kwel? Welnee. Want tegelijkertijd is het een kind wat ontzettend goed kan delen, héél goed kan knuffelen ook heerlijk kan genieten op schoot. Hij is dus ook heel lief en aanhankelijk. Hij heeft een fantastisch gevoel voor humor en kan goed grapjes maken. En als je alles lief vraagt, doet ie dus ook werkelijk alles voor je (score!). Mijn beste methodes zijn dus exact dat… en de hoek!

Heb jij een “pittig kind”? En wat werkt bij jou? Laat het me vooral weten, dan heb ik nog iets om uit te proberen! :)