De voortanden zijn eruit. Even lijkt de rust wedergekeerd. Eten gaat beter, het ventje heeft minder pijn en hij is helemaal bijgekomen. En dan begint het wéér te bloeden. De frustratie is compleet.
“Au, mama!” jammert Monster!1. Hoewel ik hem zachte dingen probeer te voeren, bijt hij verkeerd. “Aan de zijkant eten, dan gaat het wel,” sus ik. Braaf doet ie wat hem verteld wordt (blijkbaar doen de oren het dus tóch, als het hem uitkomt). Maar even later kijk ik fronsend naar zijn gezicht. In zijn mondhoek hangt een druppel bloed. Het is dan drie uur ’s middags, ruim drie uur nadat de tanden zijn getrokken.
Soms is het meer, soms is het minder, maar het bloeden lijkt nooit helemaal te stoppen. En net voor het eten lijkt hij het steeds weg te moeten slikken. Omdat ik op dit moment de absolute persona non grata ben wanneer ik naar zijn mond wil kijken (en geef hem eens ongelijk naar alles waar ik hem doorheen heb getrokken vanochtend), kan ik niet fatsoenlijk koelen. IJs? Wil ie niet. Iets na zessen bel ik dus wederom, lichtelijk gefrustreerd, de spoedtandarts.
Wéér naar de tandarts, of niet?
Koelen blijft het beste advies. Dat weet ik, maar dat lukt dus niet. Gelukkig hebben ze nog een spoedspreekuur om 8 uur. Daar kunnen we, als het tegen die tijd nog steeds niet gestopt is, gewoon naar toe komen. Enigszins gerustgesteld omdat de tijd redelijk te overbruggen is, gaan we eten. Zijn favoriete soep met courgette, dus krijgt ie ook nog iets gezonds binnen én het slobbert lekker weg. De jongens mogen voor de televisie eten, dus dat is helemaal feest.
Na nog een keer douchen lijkt het beter te gaan met de verwondingen. Door een spelletje met hem te spelen (stop je mond onder water en blaas dan heel hard bellen) wordt zijn mond meteen schoongespoeld. Het ziet er meteen wat schoner uit dan met die dikke vieze korsten die er zojuist nog op zaten. En hoera! Geen bloed!
Monster!1 voelt een beetje koortsig maar omdat hij natuurlijk vanochtend óók nog een vaccinatie heeft gehad (SLECHTE MOEDER!!!), weet ik niet of het van het tandvlees komt, of van die vaccinatie. En hij is zó moe, dat hij binnen een paar tellen vertrokken is. Voorzichtig sta ik op en zie het eerste straaltje bloed alweer lopen. Het is kwart voor acht. De twijfel slaat toe. Moet ik nog naar het spoedspreekuur? Of moet ik hem laten liggen? Wat is nou de juiste beslissing? Ik twijfel aan alles.
Even iets anders doen (sorry hoor!)
Zachtjes veeg ik zijn mond schoon, maar het blijft lichtjes bloeden. Ik til zijn hoofd op en leg een handdoek op zijn kussen. Hij slaapt inmiddels zo vast dat hij geen kik geeft. Slapen, besluit ik, is het beste medicijn. Laat hem maar liggen. Morgen is er weer een dag en als het moet, gaan we dan. Voorzichtig loop ik de kamer uit.
Die avond heb ik een voorbespreking van een fotografie opdracht. Vol schuldgevoelens (JE LAAT JE KIND NU TOCH NIET ACHTER?!) vertrek ik met de auto en ik instrueer vriendlief om regelmatig even bij onze oudste te gaan kijken. Het is fijn om even met iets anders bezig te zijn. Ondanks de vervelende stemmetjes in mijn hoofd.
En als ik later op de avond, als ik thuis kom, van mijn opdrachtgever een berichtje krijg dat hij het tof vond dat ik er was ondanks alles wat er gebeurd was, doet me dat enorm goed. Thanks, je weet wie je bent :)
Ik ben benieuwd hoe het zaterdag gaat. Eigenlijk zouden de jongens allebei met papa mee gaan naar zijn ouders (en zou ik een weekend “vrij” hebben), maar we hebben besloten dat Monster!1 thuis blijft bij mij. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om hem nu uit logeren te sturen.
Eerder in deze serie:
Een peuter, een fiets en een ongeluk (1)
Een peuter, een fiets en een ongeluk (2)
Een peuter, een fiets en een ongeluk (3)
