Digital Detoxing: Afkicken van mijn smartphone

Sinds ik in het voorjaar een keer een dag helemaal offline ben geweest, heb ik me afgevraagd waarom ik dat niet vaker doe. En elke keer komt het er gewoon niet van. De gestolen momentjes dat ik even door mijn Facebook tijdlijn scroll, een berichtje plaats op Twitter of een foto zoek voor Instagram, het is gewoon een dwangmatige obsessie. Tijd om af te kicken van mijn smartphone.

Ik wist het natuurlijk al: ik ben kneiterverslaafd aan mijn smartphone. Een Smombie. Het ding zit nog net niet aan mijn hand vastgelijmd. Ik houd ook alles bij. Zoals dat er een vrouw is die de tweets van Hillary Clinton gefotoshopped heeft zodat het lijkt of Trump ze heeft verstuurd. Omdat ze de illusie wilde hebben dat de USA een échte president had. En de reacties daarop.

Help! Ik lijd aan FOMO!

Of de AskReddit waarin antwoord gegeven wordt op de vraag wat je meest verschrikkelijke collega was. Kattenfilmpjes en puppies. Ik zag het allemaal. En toen kwam er dit artikel, heel toepasselijk, voorbij in mijn Facebook tijdlijn. Het heette “Waarom ik mijn smartphone wegdeed voor mijn kinderen.” Uiteraard las ik dat, want je moet een beetje bijblijven natuurlijk… En ik werd direct met mijn neus op de feiten gedrukt.

Want schreef ik een paar maanden geleden niet een artikel met dezelfde strekking als dit? En naar aanleiding daarvan ging mijn internet een dag op zwart? Wat is er van de voornemens om het vaker te doen terecht gekomen? Helemaal niks, nada, noppes dus.

Ik lijd aan FOMO. Fear of Missing Out. Ik kan de gedachte bijna niet verdragen dat ik iets mis. Iets van mijn vrienden of gewoon iets wat ik had kunnen zien. Ik slurp alle lijstjes, blogs, artikelen naar binnen en onthoud er ook nog veel van. En er komt alleen maar meer bij. Kneiterdruk in mijn hoofd dus. Ik vond de term digitale obesitas wel passend.

Eenzaamheid de reden?

En daarnaast ben ik verslaafd aan reacties op mijn social media berichten. Elke keer vind ik het leuk om reactie te krijgen. Daar word ik heel blij van. Ben ik gewoon een gigantische narcist? Misschien is het eenzaamheid? Mis ik de mensen die me dierbaar zijn nu ik in een boerderij woon in de Achterhoek? Heb ik gewoon teveel tijd omhanden?

Nou, nee. Ook als ik geen tijd heb, máák ik wel tijd om even een tijdlijn te checken. En vervolgens weer een artikel te lezen wat ik niet gemist zou hebben als ik het nooit had gezien. Als ik foto’s maak van de kinderen denk ik al snel: Dit is leuk voor Facebook! Of voor Twitter! Oh wacht, net even een iets andere hoek zodat hun gezichten niet zichtbaar zijn. Want zo ben ik dan weer wel.

Vandaag was ik in een speeltuin in Rosmalen met een van mijn beste vrienden. De kinderen vonden het fantastisch. De jongste was enorm geconcentreerd met een graafmachine bezig die eigenlijk te groot voor hem was. “Dit is een leuk fotomoment,” zei hij. En ik dacht, ja. Dat is het. Maar ik maak hem niet. Ik voelde weerstand in mijn lijf. Dus in plaats van mijn telefoon grijpen en mijn kind te roepen, kletste ik bij met hem en keek ik naar mijn peuter.

Data Off, Life On?

Ik keek om me heen, net zoals ik had gedaan tijdens mijn Data Off, Life On dag. Op een enkele uitzondering na liepen alle ouders met een mobiel. Of ze keken niet rechtstreeks naar hun grut, maar via het schermpje van de telefoon. Of ze keken niet, en waren verdiept in hun scherm. “Kijk, mama!” hoorde ik roepen. “Ja leuk, meis,” antwoordde een moeder vlakbij. Ik draaide mijn hoofd om haar aan te kijken. Ze had amper van haar scherm opgekeken.

Een paar maanden geleden was ik dat. Ik had het me toen óók beseft. En nu was ik het weer. Die Data Off, Life On? Die was dus niet echt blijven hangen. Ik schaamde me diep. En ik heb dus geen enkele foto gemaakt. Ik heb gepraat met een van mijn beste vrienden. Ik heb tienduizend keer een kind op een kabelbaan geduwd. Zonder iets te melden op de sociale kanalen. Nouja, bij deze dus.

Wel social media, niet op de smartphone

Afgelopen week heb ik alle social media van mijn smartphone verwijderd. Digital detoxen ga ik. Cold turkey afkicken van mijn smartphone.

Ik heb mijn profielen nog. Sterker nog, ik durf het bijna niet te zeggen maar voor mijn huidige werk heb ik Facebook zelfs nodig. Maar ik heb een heleboel groepen en pagina’s verlaten of de meldingen uit gezet. Het is niet persoonlijk, het is gewoon meer orde in mijn online leven aanbrengen. Die vriendenlijst, daar moet ik nog wat moed voor verzamelen. Maar ook het opschonen daarvan staat op de planning.

Social media, prima dus. Maar dan op mijn computer en niet meer op mijn telefoon. Is de drempel meteen weer een stukje hoger, want daarvoor moet ik naar mijn computer lopen. Dus ik zal wel reageren, maar minder en niet meer op afroep.

Overigens, mijn smartphone weg doen zoals de schrijfster van het artikel wat ik noemde, staat voorlopig nog niet op de planning. Sommige apps zijn namelijk ook wel erg handig en wil ik niet missen, zoals Google Maps of de bankapps. Ik heb respect voor wat ze doet, maar zover ben ik nog niet.

Afkicken van mijn smartphone dus!

Het is wel even wennen. Als je niks kunt opzoeken zie je ineens hoe vaak je automatisch je telefoon pakt. Dat zal ik wel af moeten leren. Maar ik word er ook meteen rustiger van. Want ik heb ook ineens een stuk minder meldingen waar ik op moet reageren. Misschien ga ik straks nog wel meer opschonen. Digiminderen. Want nieuws? Kan ook op de computer. Of via de radio. De tv. Of gewoon niet, is ook wel eens fijn.

Dusseh… mocht je iets delen waarvan je per sé wil dat ik er op reageer? Bel dan even. Weet je zeker dat ik het meegekregen heb.

Oh, en mocht er een bijeenkomst van Anonieme Smombies zijn… ik houd me aanbevolen. Ik houd jullie op de hoogte hoe het mij vergaat.