De (On)Volmaakte Moeders Club

Ik heb een clubje opgericht… en nee, niet voor mensen met een lelijk gezicht, maar ze zijn wel welkom. Het heet officieel “De (On)Volmaakte Moeders Club” en het gebeuren vindt plaats op Facebook. Het klinkt heel elitair, zo’n club. Maar de bedoeling ervan is geheel het tegenovergestelde.

De afgelopen tijd schreef ik nogal wat blogs over verbinden. Waarom ik schrijf wat ik schrijf. Verbinding zoeken op het schoolplein. Elkaar eens een keertje aanspreken. Anderen in hun waarde laten. Zelf trots kunnen zijn op je kind zonder je ongemakkelijk te voelen. Ik vroeg of anderen mij niet wilden veroordelen. En op die blogs kwam nogal een respons. Ik ben dus blijkbaar niet de enige die er zo over denkt.

Facebook groep

Zo’n groep op Facebook, die zat al een tijdje in mijn hoofd. Want erover schrijven is één ding. Ik kan wel roepen dat ik mensen wil verbinden, maar dat zet geen zoden aan de dijk. Ik wil mensen ook bewegen om elkaar op een andere, positieve manier te benaderen. Alleen, perfectionist als ik ben, wist ik niet hoe ik dat aan moest pakken. En die tijd, waar haalde ik die nou weer vandaan? Hoe moest hij gaan heten? Was “(On)Volmaakte Moeders Club” nou niet een beetje narcistisch? Maar wat dan wel?

Ik schoof het dus een beetje voor me uit, maar het was wel iets wat in mijn achterhoofd bleef zeuren. En als ik iets geleerd heb van de kritische stemmetjes in mijn hoofd is dat ik af en toe eens naar ze moet luisteren. Of even een kopje thee met ze moet drinken om te vragen wat ze nou precies willen. Geen zorgen, ik ben geen schizofreen. Ik probeer alleen mij ergste criticaster (ikzelf) te begrijpen ;)

En toen werd ik ziek. Als ik ergens niet zo goed in ben, dan is het ziek zijn. Ik voel me schuldig tegenover mijn collega’s en ondanks dat ik best beroerd was van dat hardnekkige griepje (en nog steeds niet topfit), moest ik iets doen behalve de was ophangen en stofzuigen. Want dat schuldgevoel laat me gewoon maar tien minuten lam op de bank onder een dekentje hangen. Dus ging ik er maar eens even goed voor zitten. Maakte wat plaatjes aan. En richtte een clubje op.

De (On)Volmaakte Moeders Club

De (On)Volmaakte Moeders Club is geboren! Ja, die naam houd ik er gewoon in. En voor wie is die club dan? Let even op: voor borstvoedende en flesvoedende moeders, verskokende en potjesgevende moeders, Rapley en prakkende moeders, werkende en thuisblijvende moeders, zekere en onzekere moeders, oude en jonge moeders, knutselmoeders en moeders die dat niet zo leuk vinden, perfecte moeders en loedermoeders, modebewuste moeders en moeders met een trainingspak — en al het bovenstaande geldt natuurlijk ook voor vaders!

Dus eigenlijk gewoon voor iedereen. Maar wel met een paar voorwaarden:

Want in deze groep:

• Oordelen we niet over een ander;
• Accepteren we dat niemand een diploma heeft, en iedereen het beste wil voor zijn of haar kind;
• Willen we geen conflicten over opvoedmethodes, maar zoeken we de verbinding;
• Weten we dat alle moeders zich wel eens schuldig voelen, en steunen we elkaar daarin;
• Zijn we trots op elkaar en op elkaars kinderen;
• Mag je een mening hebben, maar weet je ook wanneer je deze voor je moet houden. Bij het recht om te zeggen wat je denkt, hoort namelijk de plicht om te denken over wat je zegt;
• Hoef je niet met iedereen vrienden te zijn, maar behandel je elkaar vriendelijk en met respect;
• Geven we elkaar complimenten. Omdat iedereen een compliment op z’n tijd kan gebruiken;
• Spreken we af dat alles binnen deze groep blijft en niet extern wordt gedeeld;
• Kun je elkaar beter leren kennen en nieuwe contacten op doen;
• En maak je misschien wel vrienden voor het leven

Nou, dan ben je meteen op de hoogte van de openingspost. Hoef je die al niet meer te lezen. Spreekt het je aan? Word dan vooral lid van De (On)Volmaakte Moeders Club. Ik zie je daar!