Ik ben alweer een maand gestopt met roken. 30 dagen. Soms voelt het alsof het al veel langer is dan dat en dat ik het eigenlijk nooit gedaan heb. En soms voelt het alsof ik gisteren die laatste peuk buiten in de regen stond te roken. Geen dag-t0t-dag verslag vandaag, maar een afsluiting van een turbulente maand.
Lees ook:
Het gaat met ups en downs. Ik was supertrots van de autorit van Utrecht naar Groningen van ruim twee uur. Zonder sigaretten! Zie je wel, ik kan het. Maar daartegenover stond een hypergefrustreerde Linda toen het klussen niet deed wat ze wilde en ik verdorie drie lagen verf op een muur moest prakken. Als ik sigaretten in de buurt had gehad, weet ik niet of ik ze had kunnen weerstaan.
Eenmaal verslaafd, altijd verslaafd, zeggen ze wel eens. Het geldt niet alleen voor het roken, maar voor alle vormen van verslaving denk ik. Het gevaar ligt constant op de loer. Die monstertjes kunnen je ineens bespringen en mee klauwen terug die diepte in. Dus ja, ik ben een niet-roker. Op dit moment.
Er zijn lastige situaties. Zoals de rij bij de kassa bij de Aldi. Een van de weinige winkels waar je de pakjes zo op de bank kan smijten en ze gewoon mee met de boodschappen kan afrekenen. Geen centje pijn, niemand die het merkt. En het kan gewoon stiekem, toch? Die paar euro meer op de wekelijkse boodschappen ook niet.
En tegelijkertijd denk ik aan al die zanglessen die ik had, toen ik al rookte. Ik wilde niet dat mijn zanglerares wist dat ik rookte want dat vond ik stom, dus hijste ik de laatste peuk voor de les altijd een tijdje van tevoren. Nu ik zelf de rokers ruik (en ook diegene die al langer geleden hebben gerookt) weet ik: Ik hield haar echt niet voor de gek. Dus moet ik mezelf ook niet voor de gek houden.
Een maand dus al, jongens! Ik ben zo trots op mezelf. En tegelijkertijd ging het zo gemakkelijk dat het me verbaasde. Want ik heb echt al wel meer stoppogingen gedaan. Waarbij mijn niet-rokende partner me van ellende zelf die peuk maar aanbood om te voorkomen dat ik zijn hoofd eraf beet. Of dat mijn ouders me vroegen of ik in vredesnaam weer kon beginnen omdat er geen land met me te bezeilen was.
Goed, het was niet allemaal rozengeur en maneschijn, de afgelopen maand. Vooral mijn peuter heeft het moeten ontgelden (sorry, jongen). De fysieke afkickverschijnselen waren heftiger dan ik van tevoren had gedacht. Er waren momenten dat ik verstijfd op de bank zat want als ik zou bewegen, zou ik die sigaretten gaan kopen. En toch, ondanks alles, was het gemakkelijk.
Toch ben ik al eerder gestopt met roken. Voor een langere tijd. Ik was namelijk twee keer zwanger en toen had ik er óók geen enkele moeite mee om te stoppen. Echt helemaal niet. Maar na de bevalling begon ik toch weer, tot twee keer toe. Ik heb al de sceptische vraag gehad waarom het me dan dit keer wel zou lukken, en daar moest ik even over nadenken.
Het antwoord is eigenlijk heel simpel: Omdat ik het nu echt zelf wilde. Twee keer stopte ik voor een langere tijd maar dat was niet voor mezelf. Dat was voor mijn ongeboren kinderen. Voor de mierenneukers die zeggen dat meeroken en derdegraads roken ook schadelijk is: ja joh. Ik weet het allemaal. Maar verslaving is geen rationeel iets. En laat zich in veel gevallen ook niet zo behandelen.
Dit keer is het anders. Want dit keer stopte ik wel voor mezelf. Rationeel en weloverwogen. Ik vond het vies. Mijn kleding stonk. Ik vond het stom dat ik het nodig had. Was je een serie aan het bingen, moest je er tussenuit. Regende het dat het goot, stond ik te paffen onder een afdakje. Mijn kinderen wilden “ook een sgigetje roken”. Maar dat alles zou ik nu nog doen, als ik er zelf niet klaar voor was geweest. Ik heb het eerder gezegd: bijna alle rokers willen stoppen, maar willen het niet genoeg. En als je het niet genoeg wil… dan gaat het gewoon niet lukken.
En de hulptroepen die ik gehad heb: die sleepten me door de moeilijke momenten. Ik kreeg elke ochtend een ondersteunend gifje op Twitter. Stoptober was ook een uitstekende motivator en steuntje in de rug. De QuitNow! app herinnerde me af en toe aan het hoe lang al, en hoeveel geld ik bespaarde. Het boek “De Opluchting” was een houvast voor mijn rationele ik waar ik op kon terugvallen, en gaf mijn verslaving een persoonlijkheid die ik kon verslaan. Het hielp allemaal tijdens de moeilijke momenten.
Kan ik zeggen dat ik nooit meer rook? Nee, natuurlijk niet. Want een (ex)roker leeft altijd toe naar zijn volgende sigaret. Alleen is dat nu niet meer volgend uur. En waarschijnlijk ook niet volgende week. Of volgend jaar. Hopelijk nooit meer.
Maar…
Hij blijft aanwezig. Lonken. Roepen. Zachtjes, verleidelijk. Of juist keihard schreeuwend. Ken je die eekhoorn van Ice Age? Die altijd op jacht is naar zijn eikel? Nouja, zo voel ik me dus een beetje. Alleen wil ik die eikel niet bij me houden, maar juist weg houden. Dat lukt me nu boven verwachting goed, dus ik heb er alle vertrouwen in dat ik die “volgende sigaret” nog heel lang kan uitstellen.
Ik sluit dit dagboek af met een dankwoord aan iedereen die me gesteund heeft, lieve berichtjes heeft gestuurd, deelgenomen heeft aan mijn cheerleading squad (vooral jij, Inge! Ik ga je dagelijkse steuntjes missen) en af en toe aan me heeft gedacht. En dank aan iedereen die vertelde dat het zo herkenbaar was: wij stopten samen, en dat ik niet alleen was, hielp mij ook weer. Dankjewel, Stoptober, voor de motivatie en het verbinden van ons stoppers.
Samen hebben we het maar mooi gedaan. Chapeau, jongens!
Een van de allertofste weken van het jaar is toch wel de week in mei…
Week vier van de thuisscholing zit er bijna op en we hebben een paar vrije…
Week 2 van het thuisscholen zit er bijna op. Ik merk dat ik in ieder…
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik fan ben van lui opvoeden. Of,…
Mijn kinderen kunnen spoorloos verdwijnen. Héél soms gebeurt dat buitenshuis, maar vaak zijn ze ook…
Mijn jongste is een decemberbaby. Echt, hoe had ik het zo kunnen plannen (en ik…