Na het debacle van afgelopen week (voor degene die dat even niet mee kreeg: gisteren miste ik het bericht van code rood en zat ik 6 uur vast op station Breukelen. En ik me nog afvragen waarom mijn werkgever me dapper vond) besloot ik het vandaag anders aan te pakken. Omdat ik toch naar Utrecht ging vanavond, reed ik daar alvast naar toe. Parkeerde ik de auto bij mijn vriendin voor de deur en liep naar de bushalte.
Maar omdat de bus net weg reed, liep ik naar de volgende halte. Beter bewegen dan 9 minuten stil blijven staan, nietwaar? Dus stapte ik kwiek naar de volgende busstop. Kostte me maar een paar minuten, dus eenmaal bij de volgende halte kon ik er best nog eentje lopen. En nog eentje.
Toen ik in Utrecht woonde was het een sport om zoveel mogelijk bushaltes te lopen voordat ik uiteindelijk instapte. Dus die laatste halte moest ik in 4 minuten nét kunnen redden. Was me wel eens eerder gelukt.
En opeens liep ik in de straat waar ik 6 jaar gewoond heb. Zag ik het appartementje dat ik 6 jaar lang mijn thuis noemde en waar ik ging samenwonen met Sander. De straat die zo herkenbaar is maar in 6 jaar ook zo enorm is veranderd. Een paar winkels zijn nog hetzelfde, maar het gros is vertrokken. De drogisterij schuin tegenover mijn oude huis is gesloten en staat leeg. Voor de deur van mijn oude appartementje staat ineens een gedenkteken. En ik naderde ineens bijna bij de bushalte die ik 6 jaar lang gebruikte om in de stad te komen…
En toen scheurde de bus me voorbij. Die was toch iets sneller dan ik. Dus ik miste hem weer net op een halve minuut.
Ik ben het verleerd, dat inschatten
Dus liep ik nog maar 2 haltes verder en pakte daar de bus naar het station.
Ik heb mijn rondje nostalgie in Utrecht voor vandaag weer gehad
Lees ook: Column: Anoniem in Amsterdam
Een van de allertofste weken van het jaar is toch wel de week in mei…
Week vier van de thuisscholing zit er bijna op en we hebben een paar vrije…
Week 2 van het thuisscholen zit er bijna op. Ik merk dat ik in ieder…
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik fan ben van lui opvoeden. Of,…
Mijn kinderen kunnen spoorloos verdwijnen. Héél soms gebeurt dat buitenshuis, maar vaak zijn ze ook…
Mijn jongste is een decemberbaby. Echt, hoe had ik het zo kunnen plannen (en ik…