Column: Buzz Lightyear en de eerste speeldate

Binnen een maand zijn eerste speeldate. En hij regelt het gewoon helemaal zelf….

“Mama, mama! Morgen ga ik bij B. spelen!” Opgewonden komt hij de school uitgerend, Buzz Lightyear ferm onder zijn arm geklemd. Die mocht hij vandaag laten zien en tot zijn grote vreugde mocht Buzz blijven.

Sinds kort zijn mijn kinderen fan van Toy Story. De films staan op repeat en bij mijn kleuter is Buzz de grote favoriet. Dus toen hij vertelde dat hij zo graag Buzz Lightyear voor zijn verjaardag wilde hebben, heb ik de krochten van het internet bezocht om er nog eentje naar boven te trekken. Want Toy Story is niet meer zo nieuw.

Het lukte via Ebay. Buzz kwam aangevlogen vanuit Australië, nét op tijd voor zijn verjaardag. Sinds Buzz is uitgepakt zijn de mannen onafscheidelijk. Bonus perk: De Space Ranger verjaagt de monsters uit de kamer van de kleuter dus ik ben nu minder nodig daar.

Terug naar mijn kleuter en het schoolplein. Ik richt me op wat hij gezegd heeft.

De speelafspraken van mijn autistische kleuter zijn meestal namelijk redelijk eenzijdig. Als in, hij denkt dat hij iets af spreekt, maar dat overlegt hij dan niet met het kindje in kwestie. Da’s vooral voor hem nogal pijnlijk, want het speelafspraakje wat hij “afgesproken” heeft, bestaat dus eigenlijk niet. Wordt-ie heel verdrietig van.

“Morgen vieren we je verjaardagsfeestje,” antwoord ik, bijna opgelucht dat er een niet zo pijnlijke uitweg is.

“Dan na het feestje dus, als iedereen weer weg is,” probeert hij vrolijk.

Ik leg uit dat morgen niet zo’n handige dag is, maar dat we misschien wel voor een andere dag, volgende week, een afspraak kunnen maken.

Hij huppelt naar B. Ze mag zelfs een knopje van Buzz indrukken. En geloof me, dat is een zeldzame aangelegenheid. Buzz is heilig. Zijn broertje mag er ab-so-luut niet eens naar wijzen.

En daar, onder mijn ogen, fixt hij gewoon zijn eerste speeldate. “Maar komt Buzz dan ook mee?” vraagt B. Ik moet erom lachen.

En dan springen de tranen bijna in mijn ogen terwijl ze vrolijk samen wegrennen. Buzz speelt gemoedelijk mee en gaat van hand tot hand. Buzz, de vredesstichter. Dikke kans dat hij dus degene was die het ijs deed breken.

B.’s moeder zegt: “Ohja, ze heeft het al wel eens over hem gehad. Ze is wel een dominante, hoor!” Ik haal mijn schouders op en zie hoe mijn kleuter Buzz eerbiedig aan B. overhandigt. Ze mag hem even vasthouden. Een hele eer. “Hij laat zich graag meenemen,” lach ik.

Binnen een maand zijn eerste speeldate. En hij regelt het gewoon helemaal zelf. Ik had het niet verwacht maar jongens, wat is dit welkom. Hij kan veel meer dan dat hij zelf denkt. En dan dat ik soms denk. Loeitrots ben ik.

Ik kijk naar Buzz Lightyear en bedank hem in stilte. To infinity… and beyond. Buzz doet het. En ik zweer het, hij knipoogt naar me.