Brief aan mijn moeder

Lieve mama,

Het is bijna Moederdag, en die kans wil ik graag aangrijpen om je een paar dingen te vertellen, want dat doe ik veel te weinig.

Ik ben niet iemand die het gemakkelijk of vaak zegt, maar: Ik hou heel veel van je, mama. Omdat je me vrij laat in wie ik ben. Omdat je me altijd onvoorwaardelijk steunt, ondanks dat je misschien niet altijd even gelukkig bent geweest met de keuzes die ik maakte (weet je nog, die studiekeuze? Dat vriendje?). Omdat je altijd zegt dat je trots op me bent, wat mij enorm sterkt in mijn ondernemingen. Omdat jij bent wie je bent: een toffe moeder.

Ik heb enorm veel respect voor je. Dat had ik altijd al, maar sinds ik zelf twee kinderen heb is dat alleen maar toegenomen. Jij was een thuisblijfmoeder toen ik en mijn broers klein waren. Je stond altijd op ons te wachten op het schoolplein als de school uit ging (hoe kort het stukje lopen ook maar was).

Nu ik zelf moet opvoeden, weet ik pas waar jij tegenaan liep in de jaren dat je thuis was. Er zat tussen mij en mijn broers elke keer maar anderhalf jaar. We hebben het je niet gemakkelijk gemaakt met ons drieën en je moet je af en toe afgevraagd hebben waar je in ’s hemelsnaam aan begonnen was! Zeker omdat ik tijdens deze tropenjaren wél werk weet ik wat je hebt opgegeven om er altijd voor ons te zijn. Daarvoor buig ik diep.

Ik wil dat je weet dat je me een fantastische basis hebt meegegeven. En als je dat zelf al weet, vind ik het belangrijk om het een keer te zeggen. In ons gezin was er liefde en geborgenheid. Ik had het gevoel dat je altijd overal over kon praten, wat het onderwerp ook was. Het huis stond altijd voor iedereen open, en dat is nog steeds zo: iedereen is altijd welkom. Je liet iedereen altijd in hun waarde. Je hebt ons geleerd na te denken voordat we iets zeggen (meestal dan) en we tonen compassie naar de mensen om ons heen. En iets wat ik en mijn beide broers misschien niet helemaal over hebben genomen maar wat ik wel enorm in jou waardeer: Je schijnbaar onuitputtelijke geduld met zowel ons als alle kleinkinderen.

Ondanks dat ik (en waarschijnlijk ieder ander kind) altijd gezegd heb dat ik in de opvoeding van mijn kinderen dingen anders zou aanpakken dan mijn ouders, komt er heel veel van wat ik van jou (en papa) geleerd heb terug in de opvoeding van mijn kinderen. En ik hoop dat ik ze in de toekomst nog veel meer van jullie normen en waarden kan meegeven.

Nu we allemaal zijn uitgevlogen, ben jij de lijm die onze familie bij elkaar houdt. Jouw attente gebaren zoals telefoontjes en kaartjes raken mij altijd diep. Nu ook jij al een tijdje aan de smartphone bent, krijgen we berichtjes in onze WhatsApp gezinsgroep, of we allemaal pannenkoeken komen eten of paaseieren komen zoeken. Niet altijd kunnen we, maar we proberen allemaal altijd even tijd vrij te maken om samen te komen in ons ouderlijk huis.

We zien en spreken elkaar niet zo vaak als we misschien beide zouden willen. Dat ligt zowel aan de afstand als aan onze levens. En ik ben zelf niet iemand die altijd even goed stil staat bij sociale contacten. Ik doe mijn best, maar vaak ben jij degene die als eerste belt. En als enige van drie kinderen ben ik verder weg gaan wonen. Met mijn baan, twee kinderen en vrijwilligerswerk en jouw onregelmatige werkuren zijn er niet veel momenten die we samen kunnen doorbrengen. Ik weet dat je dat jammer vindt, en dat is wederzijds.

Lieve mam, laten we een afspraak maken om elkaar vaker op te zoeken. Desnoods trekken we de agenda’s en plannen we een eind vooruit. Laten we samen proberen om elkaar vaker op te zoeken en leuke dingen te gaan doen. Het leven is te kort om het uit te stellen.

Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen. Je hebt het wel eens gezegd, maar ik hoop dat je weet dat je je om mij niet teveel zorgen moet maken. Uiteindelijk komt met mij altijd alles goed, en dat komt door wat ik van jou heb geleerd.

Heel veel liefs,

Je dochter

Linda