Weet je, het hoeven niet mijn allerbeste matties for life the worden. Dat wordt sowieso lastig, aangezien wij vrijwel zeker in juli gaan verhuizen. Ik hoef ook niet het stralende middelpunt van alle schoolpleinmoeders te worden. Maar het is wel fijn om een beetje aanspraak te hebben als je daar dan toch staat. Je zit allemaal in hetzelfde schuitje, ondanks dat sommige schuitjes dichter bij elkaar liggen dan anderen. Ik wil alleen niet meer dat mijn schuitje helemaal aan het einde van de steiger ligt. En als ik hier alvast kan oefenen hoe ik in de richting van de andere schuitjes kan peddelen, kan ik dat mooi straks meteen goed toepassen in onze nieuwe omgeving.
Ondanks mijn moedige belofte, vond ik het wel heel erg eng. Sinds mijn laatste blog liep ik een beetje te dubben hoe ik dat dan aan moest pakken. Ik ben niet heel erg ad rem en kan slecht snel op veranderende onderwerpen inspringen. Ik moet daar altijd even over nadenken. Waar heb je het dan over? Het weer is zo suf. En het weekend dat voor de deur staat is ook zo uitgekauwd. Maar ik ging het doen. Een beter begin, begint bij jezelf, nietwaar?
Gelukkig hielp de school mij een handje mee. Want deze week was namelijk de maandviering, en laat nou net de klas van mijn kleuter aan de beurt zijn. Om kwart over één begon het feestje. Wij waren al vroeg aanwezig en ik had me voorgenomen om een gesprekje aan te knopen met degene die naast mij kwam zitten.
Helaas, die was druk in gesprek met haar buurvrouw. Inbreken in een gesprek is ook zo onbeleefd, dus die kans ging voorbij. De voorstelling begon. Een half uur lang dansten onze kleuters over het toneel, voerden ze toneelstukjes op en stonden ze soms ietwat schaapachtig hun verhaaltje over de kok die kwijt was te etaleren. Hoe superschattig was dat!
Een kwartier voor het einde van de schooldag was het afgelopen. Buiten was het koud, dus een aantal mensen bleven lekker warm binnen staan. Zo ook wij. En ineens spotte ik een moeder van één van de kleuters op een bankje. Ik schuifelde een beetje naar haar toe. Een vlaag van paniek overviel me, want waar heb je het dan over? Maar ineens wist ik het: Je praat over het kind van de ander. Want als ouders iets leuk vinden, is het praten over hun kind. En laat die van haar nu nét een hoofdrolletje gehad hebben in het excellente toneelgebeuren van het afgelopen half uur.
“Wat deed die van jou het goed, zeg!” zei ik met een grote grijns. Haar zoon had zojuist de groenteboer gespeeld die de kok wel wilde zijn. Ze keek even verrast op, maar glunderde toen. “Hij stond erbij als een hork,” lachte ze, “terwijl alle andere kinderen stonden te dansen en te springen.”
“Nou en,” zei ik grinnikend, “Hij speelde een boer. Die heb ik nog nooit zien dansen, dus hij bleef perfect in zijn rol.” Het ijs was gebroken en we keuvelden een beetje over het toneelstuk. Toen het tijd was om het schoolplein op te gaan om ons kroost te vangen, bleef zij nog even achter. Jeetje, wat voelde ik me goed. Ik heb het gewoon gedaan!
Als bonus spotte ik de vader van Monster!1’s beste vriendje op het schoolplein. Die spreek ik wel wat vaker omdat onze jongens samen spelen, en ook hij staat altijd alleen. Dus ik er op af (ik had de smaak te pakken!). Ik vertelde hem dat als zijn zoon een keer op woensdag bij ons wilde spelen, als de oppas er is, dat wat ons betreft geen probleem is. Nu is de enige kans die ze hebben op vrijdag, wanneer ik zelf er ben. Hij vroeg hoe het stond met de verkoop van ons huis. Dus we hadden zowaar een gesprek wat ergens over ging.
Ik was tevreden toen ik thuis kwam, en knuffelde mijn kleuter helemaal plat omdat hij zo goed had meegedaan op het toneel. Ik was trots op hem, en trots op mezelf.
Lees ook: Lieve moeders, veroordeel mij niet
Een van de allertofste weken van het jaar is toch wel de week in mei…
Week vier van de thuisscholing zit er bijna op en we hebben een paar vrije…
Week 2 van het thuisscholen zit er bijna op. Ik merk dat ik in ieder…
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik fan ben van lui opvoeden. Of,…
Mijn kinderen kunnen spoorloos verdwijnen. Héél soms gebeurt dat buitenshuis, maar vaak zijn ze ook…
Mijn jongste is een decemberbaby. Echt, hoe had ik het zo kunnen plannen (en ik…