Brief aan mijn klein, klein kleutertje

Het is acht uur. Eigenlijk alweer te laat, maar dat bad was gewoon te fijn. Het afdrogen en aankleden was een kort gevecht, maar nu lig je in bed. Ik lig naast je, naar je te kijken. Langzaam vallen je ogen dicht. Ik blijf bij je tot je slaapt en nog een beetje langer. Want ik geniet niet alleen van de rust, maar ook van jouw mooie ontspannen gezicht. Welterusten, klein kleutertje.

Lieve bijna-kleuter,

Nog zes nachtjes slapen, dan ben je officieel geen peuter meer. “Als ik vier ben,” zeg je al een paar weken heel stellig. Want als je drie bent, ben je een peuter. Als je vier wordt, word je een kleuter. Als je drie bent ga je naar de peuterspeelzaal en als je vier bent ga je naar school. Het is eigenlijk heel simpel. Je maakt het niet moeilijker dan het is.

Als ik zo naast je lig, lief ding, dan verbaas ik me over de tijd. Het is het cliché van alle ouders. Wat is er gebeurd? Hoe kan het zo snel gaan? Bijna vier jaar geleden had ik een hulpeloos hoopje mens op mijn borst liggen. Nu ben je een eigenwijze relpeuter – bijna kleuter – met een zeer stevige eigen mening en een persoonlijkheid waar je U tegen zegt. Mijn jongste kind wordt vier. Het is het einde van een tijdperk.

Klein kleutertje

Ik kijk naar je terwijl je oogleden nog een beetje bewegen. Het is voor mij een excuus om nog eventjes te blijven liggen. Mijn eigen ogen ook even dicht te doen. Om de geur van je versgewassen haren op te snuiven.

Een liedje komt in mijn hoofd naar boven.

Klein klein kleutertje,
Wat doe je in mijn hof?
Je plukt er al mijn bloemetjes af,
En maakt het veel te grof.

Oh mijn lieve mamaatje,
Zeg het niet tegen papaatje,
Ik zal zoet naar school toe gaan,
En de bloemetjes laten staan.

Het gaat helemaal over jou. Jij bent degene die deze bloemetjes dolgraag wil hebben. Die mij zelfs mamaatje noemt. Die heel graag naar school gaat… maar of je die bloemetjes laat staan? Ik betwijfel het. Ze zijn namelijk veel te aantrekkelijk voor je. Want jij, kleine boef, jij hebt een interesse in alles om je heen. Je wil het aanraken. Beleven. Ervaren. Proberen. En als ik niet snel genoeg ben, ga je gewoon alvast zelf (doen). Zoals vorige week toen ik je van school ging ophalen en je ineens weg was.

Tien minuten later vond ik je bij de supermarkt. Mijn hart bonkte in mijn keel en de paniek gierde door mijn lijf toen ik je voor de Aldi zag lopen met een bak snoep in je handen. Had je maar alvast mee naar buiten genomen. Want: “We gingen toch boodschappen doen?” Dat is het leven wat ik met jou ga hebben. Het is constant opletten en nooit saai. Het wordt één groot avontuur.

Onverschrokken doorzetter

Wat ik het allermooist aan jou vindt is je doorzettingsvermogen. Want hoewel je klein van stuk bent zijn je daden groot. Vanaf het moment dat je kon lopen, kon je ook klimmen. Met een voor ons onbekende onverschrokkenheid nam je elke hindernis. We hebben je regelmatig in ons oude huis uit de schutting geplukt. Of van een klimrek af gehaald. Of van de vensterbanken getrokken. Klimmen is je passie. En je doet het net zo behendig als een kind van zes. Sterker nog, ik denk dat jij soms meer durft dan zij als het om klauteren aankomt. Ik vind je lef prachtig. Over twintig jaar op de Mount Everest, lijkt me?

Doorzettingsvermogen heb je ook wanneer iets niet lukt. Jij bent een kind wat ik prima zijn gang kan laten gaan en kan laten zoeken naar een oplossing. Je vindt er namelijk altijd wel eentje. Linksom of rechtsom. Mega inventief ben je! Weet je wat voor een fantastische eigenschap dat is? Verander dat nooit. Daar ga je zo ontzettend veel aan hebben. Later. Als je nóg veel groter bent.

Bloed onder mijn nagels

In dit moment van nostalgie, wanneer je zo heerlijk naast me ligt te slapen, kan ik alles opnoemen wat ik fantastisch aan je vind. Je open sociale houding, je vermogen om mensen direct om je vinger te winden, je fantasie en nieuwsgierigheid waardoor je nieuwe speelmogelijkheden vindt, die ondeugende blik in je ogen als je iets rottigs van plan bent of de super-geconcentreerde blik als je aan het freubelen bent met kleine kraaltjes. Het is allemaal deel van een totaalpakketje. En dat pakketje is nu in diepe rust. Ligt zelfs een beetje te snurken.

Heus, het is lang niet altijd gemakkelijk met jou. Je bent als geen ander in staat om het bloed onder mijn nagels vandaan te halen. Dagelijks, en dan ook niet maar één keer per dag. Je weet precies op welke knoppen je moet drukken; niet alleen bij mij, maar ook zeker bij je broer. Want die concentratie die je kunt hebben in je spel? Die is er niet als je je schoenen moet aantrekken. Luisteren? Je oren zijn vaak stuk, die doen het niet zo goed. Helaas is de garantie daarop al verlopen. Geduld? Je stond niet vooraan toen ze dat uitdeelden. Wachten op instructies is stom. Wachten in het algemeen is stom. Op je stoel blijven zitten is een ware marteling. Er is gewoon te veel te zien en te veel te doen. Het leven is te kort.

Samen slapen

Voorzichtig kom ik overeind, zonder je wakker te maken. Zullen we afspreken dat we dit “samen slapen”, zoals je dat zo mooi noemt, voorlopig blijven doen? Dat ik naast je mag liggen tot je in slaap valt (en zelf vaak ook een dutje doe)? Ik geniet er namelijk enorm van en ik zie op tegen de tijd dat je het niet meer wilt. Ik druk voorzichtig een kus op je voorhoofd en klauter uit je halve hoogslaper.

Even kijk ik nog naar je. Luister naar je regelmatige ademhaling. Ik kan het niet laten om nog heel even over je hoofd te aaien. Welterusten, lekker ding. Geniet van je laatste peuterdagen. Dan geniet ik nog even met je mee. Knuffelen we extra veel in de uurtjes die we samen thuis zijn. Blijven we nog een paar dagen klein. En treden we dan de nieuwe periode van jouw leven samen onverschrokken tegemoet.

Een bericht gedeeld door Volmaakt Onvolmaakt (@volmaaktonvolmaakt) op 12 Nov 2017 om 11:50 PST

Veel liefs,

Mama <3

Lees ook: 5x Wat ik niet snap van mijn jongenspeuter