Hallo. Ik ben een ex-rokende moeder. Dat stoppen, da’s best een dingetje. Ik ga de reis van het stoppen vastleggen in een dagboek. Zodat ik over een paar maanden nog eens smakelijk om mezelf kan lachen. En hopelijk trekt het anderen over de streep om ook te stoppen. Want samen gaat het veel beter, echt!

Ik voel dat het dit keer anders is. Ik ben vaker gestopt met roken. Tijdens mijn beide zwangerschappen. Dat ging zonder moeite, maar toch begon ik daarna weer. Maar nu niet meer. Ik ben er klaar mee. Als ik voor mijn 35e zou stoppen, zou ik even lang leven als een niet-roker. Nu ben ik al 35, dus een dag of wat wordt eraf gesnoept. Maar toch. Geen excuses meer. Ik stopte met roken. Cold Turkey. Ik wilde geen pleisters, kauwgum of andere vervangende meuk. De real deal. Gewoon detoxen. En afzien.

Dagboek van een ex-roker

Dag 1. Dáág, laatste peuk

Om 14.10 rook ik mijn laatste sigaret. Ik weet namelijk dat ik, wanneer ik nog een pakje koop, het niet ga redden om op 1 oktober rookvrij te zijn. Zonde om die peuken weg te gooien. Je hebt er immers voor betaald. Dus zonde om het geld er nog aan uit te geven. Gedurende de dag gaat het niet-roken eigenlijk wel prima. Gewapend met een flesje water-met-muntsmaak en een appel sla ik me door de lastige momenten heen. Zelfs na het eten valt het mee hoeveel behoefte ik heb.

De echte beproeving komt niet na het eten, maar wanneer de kinderen ein-de-lijk op bed liggen. Blijkbaar beschouw ik dat moment als dé beloning voor het ingaan van de vrije avond. Mijn lijf schreeuwt om nicotine. Versteend blijf ik op de bank zitten. Oef. Het is maar goed dat ik dus geen sigaretten weg heb hoeven gooien in een prullenbak. Die waren er anders NU weer uit gekomen. Maar na een kwartiertje zakt het weg. Het moment is voorbij. Godzijdank.

Dag 2. Detoxing in de semi-zweethut

Officieel begint Stoptober vandaag, maar ik loop dus al een beetje op de zaken vooruit. Ik heb verrot geslapen vannacht. Niet alleen vanwege de kinderen, maar ik dreef mijn nest uit. Alsof ik bijna 40 graden koorts heb. Ik hou mezelf maar voor dat mijn lijf aan het detoxen is. En dat ik in een fucking zweethut lig. Schijnt gezond te zijn.

Ik check enthousiast de app, maar word er niet heel vrolijk van. De voortgang blijkt per dag te verspringen. Tussendoor op de dag zie je dus niets. Meh.  Als je in het eerste halfuur nadat je wakker wordt rookt heb je waarschijnlijk extra hulp nodig, zegt de app. Mooi niet, besluit ik koppig.

We gaan een stuk fietsen met de nieuwe bakfiets. Ik haat fietsen. Maar een elektrische bakfiets maakt het weer leuk. Dus ik laad de jongens in en we gaan de hort op. Het roken mis ik niet, pas op het moment dat we het erf weer op rijden. BAM. Dat is dus blijkbaar weer zo’n momentje. Maar nee. Heftig kauw ik een stukje appel weg en drink ik muntwater. En maak alvast 26 euro over naar de spaarrekening als opkikkertje.

Inmiddels heb ik de QuitNow! app gedownload. Daar zie je exact hoeveel sigaretten je niet gerookt hebt en hoeveel geld je hebt bespaard. Een stuk actueler dan de Stoptober app. En het motiveert prima. Er is zelfs een chatbox, maar da’s me op dit moment veel te druk. Het moment nadat de kinderen naar bed zijn blijft een dingetje.

Dag 3. Licht ontvlambaar (sorry, peuter)

Zeg, hoe lang duurt dat detoxen in de nacht? Ik ben er nu wel klaar mee. Na 3 dagen is de nicotine toch uit je lijf? Meh! Lichtelijk geïrriteerd breng ik de oudste naar school. Met de fiets. Vindt-ie niet zo leuk, maar hey — moeders heeft haar beweging nodig. De peuter neem ik weer mee naar huis en ik ga aan het werk.

Ik ben extra prikkelbaar. Niet dat ik nu extreem veel zin heb om te roken, maar mijn lontje is vandaag non-existent. Ik ontplof om het minste of geringste. Vooral de peuter, die normaal al weet op welke knoppen hij moet drukken om reactie te krijgen, moet het ontgelden. Met meer longinhoud kun je dus ook harder schreeuwen. Oeps. Als hij weer komt kijken neem ik hem maar even op schoot. Sorry, jongen. Het gaat vast over.

Als ik op het schoolplein aankom met de bakfiets zeg ik lacherig: “Ik moet natuurlijk wel meer fietsen nu ik gestopt ben met roken.” De ene helft moedigt me aan, de andere helft (waaronder in ieder geval één roker) spot: “Stoptober, zeker.” Omdat ik mezelf al voorgenomen heb dat ik bij bepaalde types niet wil horen, motiveert het stiekem een beetje extra. Ik sta in ieder geval niet met een peuk naast het schoolplein, biatches. Je ziet er niet uit.

Dag 4. Dáág, suiker…

Wederom drijf ik mijn bed uit. Samen met mijn kinderen, die in de loop van de nacht bij ons zijn komen liggen. Ik zweer, ik eet en drink een stuk gezonder dan toen ik nog rookte. De fles cola, die ik altijd gebruikte om de droge bek te spoelen, zit nog bijna helemaal vol. En toen ik in de supermarkt boodschappen deed, kon ik mijn ultieme verslaving (kikkers en muizen, marsepein, mmm) zomaar laten liggen. Ik eet meer fruit dan voorheen om de behoefte weg te kauwen. Zou dit dan toch een win-win worden? Ik ben namelijk als de dood dat ik zwaarder wordt. De tweede (suiker-)verslaving nemen we dus maar gewoon meteen mee in de slipstream.

Qua emoties is het een zware dag. Een semi-onvoorziene stress situatie zet me op scherp. Maar ik houd me voor: als ik dit doorkom zonder te roken kan ik alles aan. Ik heb veel steun aan mijn “cheerleaders”, die me af en toe een berichtje sturen met hoe het gaat. En mijn mede-gestopte-rookmoeder, bij wie ik even mijn hart kan luchten.

Dag 5. Hallo, suiker :D

Hm. Dag 3 het meest vervelend? Ik heb op dag 4 juist meer behoefte om te roken. Of ben ik solidair met degene die een dag later zijn gestopt? Ik heb niet het idee dat ik meer ademruimte heb of dat ik een betere smaakbeleving heb. Het valt me een beetje tegen, eigenlijk.

Ik ruik de sigarettenrook bij het bij het schoolplein en even ruikt het wel heel erg lekker. De verslaving speelt op: “Zij weten toch niet dat je gestopt bent met roken,” fluistert het monstertje in mijn achterhoofd, “Je kunt bietsen. Niemand hoeft het te weten.” Maar nee, ik ben net zo goed onderweg met de bakfiets. Elke dag kilometers maken. Kan het aan mezelf niet verkopen. Het monster stop ik terug in zijn hok.

Ook tijdens mijn werk zijn er een paar momenten dat ik snak naar een peuk, na een gigantische berg aan informatie die ik moet verwerken. Goede momenten voor pauze en ok, een chocoladepepernoot. Ik hoef mezelf niet álles te ontzeggen. En wanneer ik reageer op drie zakelijke mails voel ik me toch wel weer goed.

Wat me vandaag door de dag heen trekt zijn de lieve berichtjes via Twitter. Iemand die even aan me denkt. Een ander die me elke dag een steuntje in de rug geeft. Er wordt op Twitter veel afgegeven, maar ik heb er juist ontzettend lieve mensen leren kennen. En die trekken me allemaal door de nare momenten. En dat blikje RedBull. Hoewel dat ineens veel zoeter smaakt dan ik me kan herinneren. Zou ik dan tóch beter proeven?

Ik neem de proef op de som en bunker een chocoladereep weg. In een zwak moment gekocht. Kan maar beter op zijn. Ik ga morgen wel een stuk tegen de wind in fietsen ofzo. Zonder trapondersteuning (HAHAHA).

Dag 6. Blijf ik zo schreeuwen?

Ook wel de dag van de lerarenstaking. Ik moet zeggen dat het thuiswerken met twee kinderen gemakkelijker gaat dan met één. Ze vermaken (of vervelen) elkaar. Met gemak haal ik de uren die ik op de planning heb staan en doe zelfs nog een beetje extra. En waar ik gisteren nogal moeite had met het niet roken, gaat het vandaag weer moeiteloos.

Of zo lijkt het, in ieder geval. Dat lontje van dag 3? Verdwenen. Ik kan niet over mezelf heen stappen. Het lukt me gewoon niet om even afstand te nemen van een vervelende situatie. Zoals de kleuter, die de oud papier bak leeg trok en vervolgens niet wil opruimen. De peuter die het kwartetspel dat hij over de grond heeft uitgesmeerd en niet meer wil opruimen. De kleuter die de paraplu mee neemt in de bakfiets en constant uitklapt. Het lijkt wel of ik met meer longinhoud harder kan schreeuwen.

Ik zeg sorry. Meerdere keren. Voel me fysiek beroerd vanwege mijn verbale gedrag. Kan er wel om janken. Wat doe ik ze in godsnaam aan? Maar op de een of andere manier wil het eruit. Ik krijg het niet voor elkaar om te rationaliseren of mijn mond te houden. Dat lukt normaal wel. Of het alleen door het niet-roken komt? Nee, dat denk ik niet. Ben ik overspannen? Té gestresst? Wie weet. Misschien ben ik rijp voor de psycholoog.

Het is denk ik vooral tijd om weer eens aan mezelf te werken. Mezelf éven wat me-time te gunnen. Na de emotionele rollercoaster van het stoppen met roken en de frustraties na de stress-situatie van dag 4 heb ik dat wel even nodig. Als Sander ’s avonds thuis komt pak ik mijn jas en ga ik een eind lopen. Even mijn hoofd leegmaken.

Gelukkig werk ik vrijdag buitenshuis. Ik verleng de dag met een namiddag shoppen in Amsterdam en neem wat uurtjes voor mezelf. Omdat ik dat al in geen maanden meer écht gedaan heb.

Tips voor de eerste dagen:

• Gooi je peuken die je over hebt ergens ver weg. Niet thuis. Zo hang je niet als een sneu figuur in je vuilcontainer als je het écht niet meer trekt.
• Drink heel veel water. Ook als je water vies vindt, zoals ik: neem dan water met een smaakje. Ik zweer bij water-met-muntsmaak van de Aldi.
• Haal fruit in huis. Ik schil me suf aan appels, maar het houdt mijn vingers bezig, mijn hoofd bezig en daarna stil ik het gevoel in mijn buik.
• Ondanks dat het eng is om te falen, vertel iedereen dat je een cheerleading team nodig hebt om te stoppen met roken. Dat helpt echt. En vraag of iemand stand-by wil staan voor de lastige momenten. Even bellen of appen leidt al af.
• Download de QuitNow! app. Daar zit ook een chatbox bij waar je steun vandaan kan halen en een snelle motivatieboost kan opdoen door de statistieken.
• Plan wat leuks voor jezelf. Noem het beloning of gewoon even tijd voor jezelf. Ben even heerlijk egoïstisch! Word je ook weer gezelliger van voor je omgeving.

 

To be continued…

Ben jij gestopt met roken? Wat werkte voor jou?