Wat ik ga missen na mijn verhuizing

Afgelopen vrijdag namen wij afscheid van ons huis in Culemborg. Ondanks dat je daar wel enigszins naar toe leeft, is het toch wel een dingetje. Je kinderen zijn er niet fysiek geboren maar wel vanaf dag 1 opgegroeid. Ondanks dat ik mezelf als extraverte introvert zie, heb ik best wat contacten opgedaan. En ik heb er behoorlijk wat meegemaakt in die paar jaar. Een week ervoor zegde ik mijn baan op, nog zoiets. Alsof je alle schepen in één keer achter je verbrand. En toch, sentimenteel en melancholisch als ik ben, ga ik een aantal dingen heel erg missen.

Met dingen dek ik niet helemaal de lading. Het zijn vooral mensen die ik ga missen.

Zoals onze fantastische buren. We maakten direct de eerste dag maar even kennis (want we moesten toch in de muur gaan frezen en dan kun je ze maar beter even te vriend houden). En dat klikte meteen. Ondanks dat we voor dit huis geen buren wilde, lag dat zeker niet aan hun. Het ging meer over iets met een drumstel in de achtertuin. We kwamen regelmatig bij elkaar over de vloer, konden prima samenwerken, pasten op elkaars babyfoons (en soms fysiek op de kinderen) en dat ging bijna vanzelf. Ik ga jullie zo missen!

Of het intens fijne kinderdagverblijf. Overigens ook naar aanleiding van een tip van die fantastische buren. Ik was op zoek, zij gaven de optie. Kinderdagverblijf Doortje is een van de constante factoren geweest in de afgelopen 4,5 jaar. Ze vingen de kinderen met enthousiasme, liefde en aandacht op. Ze creëerden een tweede thuis voor onze jongens en ook als wij er kwamen, voelde het als een warm nest. Onze jongste kon eigenlijk nog wel een half jaartje maar tja, die afstand hè (Dorothy, how about een dependence in Doesburg? ;))

En niet te vergeten, de juffen van mijn oudste. Vanaf het begin maakten ze tijd voor mij als ik weer een update had over de status van het een of ander. We hadden nogal het een of ander. Niet zindelijk, naar de kinderarts, de psycholoog en de uitslag ervan. Ik was er open over zodat zij alle informatie hadden om onze kleuter zoveel mogelijk te helpen, en zij, samen met de intern begeleidster, maakten tijd om afspraken te maken en zaken door te spreken. Ondanks de grote, jonge klas die ze hebben, voelde het nooit alsof ze geen tijd hadden. En hun eindeloze geduld met mijn oudste; ik ben ze intens dankbaar voor de goede start die ze hem in zijn eerste schooljaar hebben gegeven.

Eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik ze niet allemaal, maar toch wel heel veel collega’s ga missen. De grapjes, de contacten, de lach, het teamverband… het afscheid raakte me diep. Je weet gewoon dat je de meeste van hen nooit meer gaat zien. Want als ik ergens niet goed in ben, is het in onderhouden van sociale contacten. Zeker in een hectische periode als nu, waarin ik me veelal terug trek in mijn persoonlijke bubbel.

Een paar recent verworven vrienden en kennissen via de vriendjes van de kinderen. Het duurt lang voordat ik me open stel voor nieuwe contacten. Ik kijk nogal de kat uit de boom. Maar het is toch gelukt :) Het wil dus gewoon zeggen dat ik af en toe naar Culemborg terug moet met de jongens, zodat zij heerlijk met hun “oude” vriendjes kunnen spelen. En wij aan de wijn kunnen :)

En tenslotte zijn er een paar mensen in het bovenstaande rijtje van wie ik spijt heb dat ik ze niet beter heb leren kennen. Vanwege tijdgebrek, functieverschillen, relatie tot mijn kind, mijn afwachtende houding… omdat ik denk dat als we elkaar wél wat vaker hadden gesproken, dat misschien ook wel goede kennissen of vrienden hadden kunnen worden. Maar het is zoals het is.

Uiteindelijk bouw ik ook wel weer nieuwe contacten op, weet ik wel. En schreef ik niet laat dat je van loslaten juist sterker wordt? Maar stiekem zie ik er een beetje tegenop en dat maakt het loslaten wel een dingetje. In the end komt alles goed, I know. Maar het zou fijn zijn als alle bovenstaande gewoon even mee kunnen verhuizen ;)