Een tijdje geleden deed ik een oproep aan alle bloggende moeders om een blog te schrijven voor Volmaakt Onvolmaakt, om een keer een kijkje te nemen in hun volmaakt onvolmaakte leven als moeder. Daar werd massaal gehoor aan gegeven! Elke donderdag deel ik één van hun verhalen. Lees ze allemaal en besef je dat alle moeders maar wat doen. Dat niemand een diploma heeft, en niemand volmaakt is als moeder. Maar dat je juist in dat onvolmaakte de leukste moeder bent die jouw kind zich maar kan wensen!
Ingeborg was de eerste die reageerde op mijn oproep, en trapt de serie af. Lees hieronder de gastblog van Ingeborg, over hoe zij het idee van de volmaakte moeder losliet toen het leven wat verrassende wendingen voor haar in petto had.
Een blog schrijven voor een site met de naam volmaakt / onvolmaakt? Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Het is een onderwerp dat mij op het lijf geschreven is.
Mijn naam is Ingeborg Uitentuis en ik woon met mijn twee kinderen van 5 en 8 jaar in Brabant. Sinds 2014 heb ik na mijn scheiding de volledige zorg voor ze. In het dagelijkse leven ben ik accountant. Dit is een redelijk drukke baan dus we hebben een druk, maar ook geregeld bestaan.
Strijd onder nieuwbakken moeders
Ik werd vrij oud voor het eerst moeder (op mijn 36e). Ik was toen qua moederschap onervaren en best wel naïef. Ik liet me meeslepen door de ervaren en volmaakte moeders bij het consultatiebureau en om me heen. Achteraf merk ik ook dat er best wel wat “strijd” bestaat onder nieuwbakken moeders; over doorslapen, eerste stapjes zetten, eerste woordjes etc. Mijn dochter was snel met alles. Ze sliep met drie maanden door, babbelde met anderhalf er vrolijk op los en liep met een jaar en een paar maanden. Ik voelde me een volmaakte moeder en we waren het volmaakte gezin. Althans zo leek het.
Mijn tweede zwangerschap eindigde voortijdig op een dramatische manier en toen besefte ik dat volmaaktheid niet maakbaar is. Want je hebt niet altijd dingen in de hand. Het leven is geen feestje, je moet zelf de slingers ophangen. Maar soms flikkeren de slingers keihard van de muur en heb je misschien wel even geen zin om ze weer op te hangen. Mijn zoon werd na een bezorgde zwangerschap geboren met een schisis en een heel mooi onvolmaakt lipje. Hij sliep niet door tot 9 maanden en liep pas met twee jaar.
De zorgen om hem werden groter door het verwachtingspatroon dat anderen hadden over mijn kind. Regelmatig werden er opmerkingen gemaakt en goedbedoelde adviezen gegeven over zijn slapen en zijn lopen. Ik voelde me een onvolmaakte moeder. Het lopen bleek uiteindelijk door een medische oorzaak uit te blijven.
De scheiding was een verrassing
Vlak na zijn tweede verjaardag besloten de vader van mijn kinderen en ik uit elkaar te gaan. Voor mensen die niet zo dicht bij ons stonden een volkomen verrassing. Want het leek allemaal zo volmaakt. Met zijn drietjes gingen we verder, zonder papa. Het duurde even voordat we gewend waren aan dit nieuwe leven. En het ging met ups en downs.
Door mijn ervaringen heb ik inmiddels het idee van de volmaakte moeder losgelaten. Want omdat ik alleen voor de opvoeding sta, gebeuren er zoveel onverwachte dingen elke dag (zowel positief als minder positief), dat het onmogelijk is hierop tijdig te reageren om het weer volmaakt te maken. Want soms moet je kiezen voor je kind (en niet voor je werk of je vriendinnen) of blijven we een dag thuis omdat dat beter voelt (in plaats van een uitstapje te maken). Na al die jaren hebben we een modus gevonden met zijn drietjes om op onze manier van het leven te genieten. Ik heb geleerd voor mijn kinderen op te komen, en niet zomaar de meningen van anderen over mijn kinderen te accepteren. Ik volg hierin mijn intuïtie.
Het hoeft niet perfect te zijn
En nee, we zien er niet altijd perfect of super netjes of vlekvrij uit. En ja, ik vergeet regelmatig dat er knutselspullen mee naar school moeten of dat er een dagje uit is gepland naar het bos en dat mijn dochter dus net die dag een witte legging aanheeft. En ja, we hebben het fijn samen. En nee, ik ben niet zielig dat ik alles alleen moet doen. En ja, het is altijd druk en hectisch hier. Ik hoef niet meer perfect of volmaakt te zijn als moeder. Ik luister en kijk naar mijn kinderen en wil zorgen dat zij een gelukkig leven leiden. Als ik dan zelf ook af en toe tijd voor mezelf heb, is het in mijn ogen volmaakt (genoeg).
Bedankt voor je ontroerende verhaal, sterke vrouw! Wil je meer lezen over het leven van Ingeborg en haar kinderen? Bezoek dan haar blog, of volg haar op Twitter!
Volgende week lees je over het volmaakt onvolmaakte leven van Minke!
Foto © Rogier Bos
