Ik kies voor mijn kind (en doe een stapje terug)

Deze week maakte ik een van de moeilijkste keuzes van mijn leven. Ik legde mijn leidinggevende functie neer. Na ruim 4 jaar als senior op verschillende afdelingen binnen de backoffice van Douwe Egberts te hebben gewerkt, doe ik een stapje terug. Niet omdat het zo fantastisch goed gaat met mijn eigen bedrijf (ik kan er nog niet van leven, helaas), maar vanwege mijn oudste zoon. Met deze beslissing kies ik voor mijn kind.

Ik kon het niet meer. Het voelde alsof ik faalde op alle fronten. Ik kon de medewerkers niet meer de steun en leiding geven die ze verdienen. En tegelijkertijd kon ik mijn kind de steun en zorg die hij nodig heeft, niet geven. Elke keer als de school belde, voelde ik me een moeder die grandioos tekort schiet. Wanneer ik me realiseerde dat ik iets voor mijn werk vergeten was of een steekje liet vallen, was ik gefrustreerd. Ik voelde me verscheurd.

Stress maakt ziek

Vorige week sprak ik erover met mijn teamleider en vroeg ik haar of ik er maximaal twee weken over na mocht denken om mijn functie neer te leggen. Maar toen werd ik woensdag weer ziek. En toen het vrijdag een stuk beter ging, kreeg ik de leiding van de peuterspeelzaal aan de telefoon. De stress van het gesprek sloeg direct weer op mijn lijf. Dus ik maakte een keuze.

Binnen nu en zes weken wordt Monster!1 opgeroepen voor de GGZ. Ik heb geen idee hoe vaak we daarheen moeten in het vervolgtraject. Daarnaast is het nog steeds afwachten welke zorgverlener hem kan gaan verschonen. We hebben inmiddels de bevestiging dat de gemeente het oppakt, maar vanwege de aard van de “persoonlijke verzorging” is het lastig om een zorgaanbieder te vinden. Ook dat betekent veel telefoontjes met de diverse personen en instanties, tijdens werktijd.

Uiteindelijk is mijn kind belangrijker dan mijn werk. En ik wilde me niet elke keer half overspannen voelen als ik onverhoopt weg moet omdat ik mijn verantwoordelijkheden niet kan nemen. Dus afgelopen maandag gaf ik bij mijn teamleider aan dat ik mijn functie neer wilde leggen  en over wilde stappen naar een andere functie. Alles kwam in een stroomversnelling. Binnen drie dagen was het geregeld, waren de teams geïnformeerd en heb ik mijn laatste vergadering tussen de teamleiders en seniors gehad.

Het voelt als falen, maar…

Stiekem voelt het veranderen van functie ook wel een beetje als falen. Dat je het toch niet allemaal tegelijk kan doen. En ik ga de fantastische seniors en teamleiders als groep, waar ik straks geen deel meer van uit maak, ook heel erg missen. Want ik vond mijn functie echt wel heel erg gaaf! Maar mijn kind is veel gaver en verdient het dat ik samen met hem de stappen onderneem die hij zo nodig heeft, om hem een vrijer en minder angstig kind te maken (en als ie er zindelijk van wordt, is dat natuurlijk ook zeer welkom). Dus ik kies voor mijn kind.

Het was een opluchting toen vanochtend het hoge woord eruit was. En wat een fijne reacties heb ik gehad. Dat het een moedige keuze was, volledig begrijpelijk en jemig, wat was iedereen begripvol. Al mijn verantwoordelijkheden zijn inmiddels overgedragen en onderverdeeld, en vanaf maandag draai ik mee in het team waar ik ooit leiding aan gaf. Dus geen zorgen, ik heb nog steeds een baan. En als ik straks gesetteld ben in mijn nieuwe rol, geeft me het vast enorm veel rust.