Dagboek van een niet-roker: deel 4

Over het algemeen gaat het best lekker met dat niet-roken. De behoefte is nagenoeg weg. Zelfs ik begin nu een aantal voordelen te merken. Maar af en toe sneakt zo’n nicotine-ninja toch nog even naar binnen om de boel op stelten te zetten. 

Lees ook: 

• Hoi. Ik ben een (ex)rokende moeder
• Dagboek van een ex-roker: Deel 1
• Dagboek van een ex-roker: Deel 2
• Dagboek van een niet-roker: Deel 3
• Dagboek van een niet-roker: slot (5)

Dag 18. Dagje Efteling

Ik houd van de Efteling. Ik kom er heel graag, ook met mijn kinderen. Dus toen opa en oma vroegen of wij mee wilden? Natuurlijk! En ook daar heb ik, ondanks dat ik er niet zo vaak kom (helaas), mijn rookmomenten. Nooit in de wachtrij. Nooit bij een attractie. Altijd achteraf in een hoekje van een wandelpad. Want tja, roken in een pretpark vol kinderen? Dat vond ik eigenlijk al niet kunnen. Dus dat moest dan wel zoveel mogelijk achteraf.

Het is hetzelfde verhaal als in de speeltuin. Ik snap zo goed dat het fijn is om een sigaretje op te steken als je kinderen zwieren in de zweefmolen of vol enthousiasme een achtbaan bedwingen. Dat je even snel een momentje ertussenuit wipt voor een quick fix. Ik snap iets minder dat je in een wachtrij rookt, maar oké. Verslaving. Ik ken het. Ik voel het. Plaatsvervangend schuldgevoel. Zelfs als ik nu even een snuifje neem.

Ik praat erover met mijn moeder. Hoe fijn het is dat ik niet meer móét, maar dat ik niet meer hóéf. Ik wil het niet meer. En daardoor voel ik me tienduizend keer sterker.

Dag 19. Verleg je grenzen

Weet je wat het is als je stopt met roken? Je wordt er moedig van. Dat monster overwinnen is het fijnste wat er is. Kleine Joris heeft die draak (om nog maar even in de Efteling-stemming te blijven) mooi verslagen. En jongens, als je dít kan, dan kan je alles! Het stoppen met roken brengt me zelfreflectie. Wat wil ik doen? Wat wil ik leren? Hoe zie ik mezelf?

Dus deze dinosaurus is uit haar grot gekropen, en is maar eens begonnen met Netflix en Spotify. Niet lachen, maar inderdaad: daar deed ik niet aan. Nieuwe dingen? Was te vermoeiend. Geen zin in om dat allemaal uit te zoeken, hoor! Maar no more: Deze avond keken wij onze eerste Netflix film. En ik heb de eerste playlist ever op Spotify gemaakt.

Goed, dit zijn misschien kleine dingen. Maar ik ben me ook bewuster van mezelf. En bewuster van de dingen die ik wil doen. Het heeft misschien niet alleen maar te maken met het afslaan van de peuken, maar ik merk dat mijn mindset verandert. Ik zeg nog veel vaker dan voorheen fuck it, maar dan niet om dingen niet te hoeven doen… Maar om ze juist wél te doen. Stoot ik mijn neus? So be it. Daar leer ik dan weer van. Maar daardoor heb ik wel een grens verlegd en lukt het de volgende keer wel.

Dag 20. Nicotine-ninja’s

Ik heb een nieuwe hobby. Blaadjes harken. Tot mijn grote verrassing was het vandaag nog mooi weer. En ik werd er een beetje onrustig van. Gek dat het verslavingsgevoel je ineens op een onverwacht moment kan bespringen terwijl je eigenlijk niet eens meer de behoefte hebt in een peuk. En dan ineens besluipen die nicotine-ninja’s je en tackelen ze je onderuit.

Blaadjes harken dus. Met een woonboerderij hebben wij momenteel genoeg blaadjes om te harken. Dus ik stortte me op mijn nieuwe taak en maakte meteen maar wat foto’s. Want ik heb nu toch ook een betere huid en minder rimpels, volgens de QuitNow app? Mag ik dat best wel even laten zien. En die ninja’s verdwenen terug naar hun donkere hoekjes toen ik eindelijk weer eens een keer blij was met foto’s van mezelf.

Dag 21. Auto-oh

Dat was even spannend. Want vandaag begint mijn me-time weekend. Ik ga een heel weekend naar Utrecht. Zonder kinderen; die logeren bij opa en oma. En jongens, daar was ik even aan toe! Maar poeh, een uur in de auto. En wat deed ik dan als ik geen kinderen bij me had…? Juist. Minimaal twee peuken en soms drie gingen er wel doorheen in een uur. Dus dat werd even bikkelen.

Steeds als ik ergens voor de eerste keer kom als niet-roker, denk ik: dit is zo’n situatie waar ik daar-en-daar stond te roken. En dat hoeft nu niet meer. Die momenten worden inmiddels steeds minder nu ik het langer volhoud. Omdat je meer plekken bezoekt en je dus veel minder eerste keren als niet-roker op een nieuwe plek bent… maar elke keer is het even doorbijten…

En daarna breed grijnzen. Want hoppa: weer zo’n plek overwonnen. Weer zo’n laatste keer minder. Dus die lange afstand in de auto? Peanuts toch jongens! En de voordelen:

Ik kon gewoon mijn drinken opdrinken zonder een laagje over te laten in het blikje om de peuk in te doven (want naar buiten gooien, dat deed ik al niet);
Ik stonk niet naar asbak toen ik ging inchecken in het hotel.

’s Avonds de borrel met mijn fijnste ex-collega’s. Allemaal rokers. Dat vond ik ook wel even spannend, want dat stemmetje dat lispelt: “Ze weten het nog niet, ga maar gewoon mee,” ligt altijd op de loer om op het meest vervelende moment toe te slaan. Meteen maar vertellen dus. En vervolgens mee naar buiten om erbij te staan.

De ultieme test: mijn rookmaatjes met een peuk en ik niet.

En het deed me niets.

Ik was helemaal gelukkig. Ik ben een niet-roker. Zie je wel. En ik dronk er nog een biertje op.

Dag 22. Sing-sing-sing!

In mijn me-time weekend heb ik een afspraak met wat Twitter-mama’s. Om zonder kinderen ergens te gaan eten. Ik heb besloten om vandaag met de auto te gaan, omdat dat een half uur sneller is dan met de bus. Ik slinger de Spotify op mijn telefoon aan (ja, ik heb het helemaal omarmt) met een aantal van mijn favoriete nummers en zet het op een blèren.

Voor degenen die het niet weten: ik heb jarenlang actief gezongen. Zanglessen gehad. In bandjes gezongen. Ging prima, ook mét roken, en ik kon best aardig geluid produceren. De laatste jaren werd mijn stemcapaciteit en uithoudingsvermogen minder, maar dat kwam ook omdat ik niet meer trainde. Je stembanden moet je namelijk goed trainen wil je ze goed kunnen gebruiken. En ik werd twee keer zwanger. Dat heeft sowieso gevolgen voor je lijf. Het was dus niet gek dat mijn stemconditie achteruit ging.

Ik zong nog wel hoor, maar kreeg een nare kriebel in mijn keel. Een flinke uithaal ging al gauw over in een flinke hoestbui. Om de paar zinnen moest ik mijn keel even schrapen. Maar goed. Ik was verkouden. Niet meer in vorm. En al die andere kutsmoezen die ik kon bedenken.

Maar toen zat ik in die auto. En tot mijn verrassing had ik na een beetje belting geen vervelend gevoel in mijn keel. Kon ik hoger uithalen. Had ik meer adem over. Speelde ik met de technieken die ik in geen jaren gebruikt had zonder tussentijds mijn keel te hoeven schrapen om het overtollige slijm weg te krijgen. En ik werd daar heel blij van. Dus uit volle borst zong ik de hele heenweg naar het restaurant. En uit volle borst zong ik de hele terugweg naar het hotel.

Binnenkort een karaoke barretje, iemand?